من می‌نویسم تا در اوج نا امیدی امیدواری خلق نمایم

دسته: تحلیل
نویسنده: حسیب الله ولی زاده
۱۴۰۲/۰۹/۰۸
۱۱:۲۰ ق٫ظ
بازدید: 77

پایگاه خبری تحلیلی روایت : هر کس برای نوشتن دلیلی دارد. من چنانچه در بالا اشاره کردم، در آغاز از روی اجبار و از ترس مجازات سنگین استاد خاورنیا می نوشتم. اما اکنون مشتاقانه می نویسم. در این اواخر بیشتر می نویسم و به نحوی پناه گاه و سرگرمی من نوشتن است. به تعبیر فیلسوف آلمانی، تئودور آدورنو « کسی که وطن ندارد، نوشتن برای وی مکانی می شود تا در آن زندگی نماید.» از آنجا که احساس بی وطنی و غربت می کنم، به سرزمین نوشتن پناه می برم و در آنجا احساس آرامش می نمایم. بارها باخودم گفته ام، اگر با نوشتن و مطالعه انس نمی داشتم، چگونه می توانستم آسوده گی به دست آورم. هم چنان برای این که با نوشتن مطلبی می توانم، خاطر خانواده و دوستان را شاد بسازم، می نویسم.

دقیق به یاد ندارم که چه زمانی برای نخستین بار تلاش کردم مطلبی بنویسم. اما همین قدر می دانم که در سال ۱۳۹۲ کم کم آغاز به نوشتن کردم. در این سال دکتر احمد ذکی خاورنیا، مضمون ادبیات پارسی را در مدرسه جامع الانوار رخه پنجشیر برای ما درس می داد. جناب استاد که جدیت ایشان در امور نظم و درس برای همه معلوم است، هفته وار وظیفه می داد تا به عنوان کار خانگی در موضوعات گوناگون بنویسیم. شاید از ترس استاد و از روی اجبار آغاز به نوشتن کردم و از آن روز تا اکنون می نویسم. از سال ۱۳۹۲ تا سال ۱۳۹۷ در کنار مضمون ادبیات پارسی اکثر مضامین درسی ما را استاد خاورنیا تدریس می کرد و در این مدت مجبور بودیم، مطالعه نماییم و بنویسیم. صنف درسی ما در دارالعلوم جامع الانوار به مرکز گفتگوهای فکری دینی مبدل شده بود و هر روز چیزهای جدیدی می آموختیم. حالا که به گذشته می روم با خودم می گویم، اگر خوش شانس نمی بودم و افتخار شاگردی دکتر خاورنیا را کسب نمی کردم، امروز چگونه فکر می کردم و چی اندیشه ای می داشتم. به هر صورت من همه دستاورهایم را مدیون استاد می دانم و ناسپاس باشم اگر از وی سپاس گزاری نکنم .
هیچ گاه یادم نمی رود. زمانی که در سال ۱۳۹۳ صنف هشتم مدرسه بودم، استاد مهران موحد مضمون آداب یا همان تعلیم و تربیه دینی را برای ما تدریس می کرد. او نیز عادت داشت که در کنار درس، کار خانه گی بدهد. در یکی از روزها هنگامی که کار خانه گی خودم را برای وی دادم تا طبق معمول امضا کند، به سوی من نگاه کرد و گفت : این مطلب را خودت نوشته ای؟ به رسم تایید سر تکان دادم و گفتم : بلی . من را تشویق نمود و آفرین گفت. گرچند پسان ها استاد موحد مدرسه را ترک کرد و به کابل رفت، اما همواره تماس من با ایشان برقرار بوده است و او همیشه من را به نوشتن تشویق کرده است. حتا گاهی که مدتی ننوشته ام، تماس گرفته و علت این تنبلی و توقف را پرسان نموده و دوباره روح و روان مرده من را با تشویق ها و انگیزه دهی زنده کرده است. اگر بگویم تشویق های ایشان در این راستا بسیار تاثیر گذار بوده، حرف گزافه نگفته و مبالغه نکرده ام. بنده به این باور هستم که واژه ها و کلمات قدرت جادویی دارند. گاهی یک کلمه و یک جمله می تواند زندگی آدم را تغییر بدهد. گاهی یک جمله تشویق آمیز می تواند معجزه کند. همین گونه یک کلمه و حرف توهین آمیز می تواند، تمام امیدها را به یأس مبدل نماید.
در کنار این دو شخصیت ارجمند و عزیز، خانواده و پدر و مادر گرامی ام نیز در راستای تشویق من به نوشتن نقش بسیار داشته اند. آغایم همواره به دقت مطالب من را تعقیب می کند و هر باری که تماس می گیرد، می پرسید: چی کار تازه ای کرده ای؟ راست بگویم از ترس این که مبادا پاسخم در برابر پرسش پدرم، منفی باشد، تلاش کرده ام تا کار تازه ای انجام بدهم و در پاسخ شان بلی بگویم. مادر من مانند صدهای زن افغانستانی سواد ندارد، اما همواره من را به نوشتن تشویق نموده و شاید با این کار می خواهد جبران گذشته را نماید. من تا حالا هرچه نوشته ام، خوب نوشته ام یا بد، مادرم آن را تایید کرده و از من دفاع نموده است.
یگانه خواهرم – اگر در خانه بوده ام – همواره نوشته هایم را تصحیح نموده است و تا زمانی که او مطلبی را نخواند، آن را نشر نمی کنم. او نیز در تشویق من دریغ نورزیده و یکی از مشوقان اصلی من بوده است. داشتن خواهر نعمت بزرگ است، قدر آنها را بدانیم. همین گونه دیگر اعضای خانواده ، اقارب و دوستان نیز در این مسیر مرا یاری نموده اند. جا دارد از همه آنها سپاس گزاری نمایم.
هر کس برای نوشتن دلیلی دارد. من چنانچه در بالا اشاره کردم، در آغاز از روی اجبار و از ترس مجازات سنگین استاد خاورنیا می نوشتم. اما اکنون مشتاقانه می نویسم. در این اواخر بیشتر می نویسم و به نحوی پناه گاه و سرگرمی من نوشتن است. به تعبیر فیلسوف آلمانی، تئودور آدورنو « کسی که وطن ندارد، نوشتن برای وی مکانی می شود تا در آن زندگی نماید.» از آنجا که احساس بی وطنی و غربت می کنم، به سرزمین نوشتن پناه می برم و در آنجا احساس آرامش می نمایم. بارها باخودم گفته ام، اگر با نوشتن و مطالعه انس نمی داشتم، چگونه می توانستم آسوده گی به دست آورم. هم چنان برای این که با نوشتن مطلبی می توانم، خاطر خانواده و دوستان را شاد بسازم، می نویسم. برای دل گرمی پدر و مادرم و خشنودی خانواده و دوستانم می نویسم. می نویسم تا در اوج نا امیدی امیدواری خلق نمایم. می نویسم، تا در تاریکی، شمعی بافروزم. یا به تعبیر استاد مهران موحد می نویسم تا زنده بودنم را ثابت کنم. پس وعده می دهم به توفیق الهی تا زنده هستم می نویسم.
فکر می کنم، نویسنده خوب کسی است که رک و راست و صادقانه بنویسند و شجاعت اخلاقی داشته باشد. از همین رو، دوست دارم رک و راست بنویسم و صریح حرف بزنم.

همچنین بخوانید: در توصیف حال و احوال تحریری‌های تاجیک‌تبار

به همین دلیل، از میان نویسندگان نوشته های علی الوردی، فرج فوده، محمد محق ، مهران موحد را می پسندم؛ چون شجاعت اخلاقی دارند و جسورانه قلم می زنند و یک تنه در مسیر روشنگری مبارزه می نمایند.