وحشت ناتمام؛ خاطرات هولناک سقوط (داستان)

دسته: تحلیل
نویسنده: نبیلا نظری
1402/09/04
12:16 ب.ظ
بازدید: 20

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در این حرف زدن بودیم که صدای دلخراشی مرمی بلند شد. همه‌جا سرم تاریک شده بود، شاید ساعتی ضعف کرده بودم، نمی‌دانم! ولی وقتی به‌حال آمدم که موتر در حال حرکت بود و من چیغ می‌کشیدم. چشمانم بسته بود فقط صدای خودم را می‌شنیدم، اما دستی مرا سخت در آعوشش فشرد و می‌گفت:«نترس گذشت، همه‌اش همین بود! فقط همین!» این صدا آشنا بود چشمانم را باز کردم که برادرم در کنارم نشسته. شوکه شده بودم، پس او که بود کشتنش؟ از جایم بلند شدم و چند قطره آب نوشیدم و کمی هم در صورتم زدم که در ملخان رسیده بودیم. برادرم را سخت در آعوش فشار دارم و قبل از این‌که من بپرسم خودش گفت:«یک‌بچه‌ی جوان را کشتند بخدا.»

سالِ ۱۴۰۰ عصر روز چهار‌شنبه بود که هنوز آفتاب غروب نکرده بود. صدای هلهله‌های مردم شهر به‌گوش می‌رسید. آواز ممتد هاوان که از ناحیه‌ای بنددو بلند می‌شد گوش‌ها را می‌خراشید و فضای آسمان پلخمری را دود و بارود فرا گرفته بود. مخبر‌ها از هر سو خبر شهادت جوانان اندراب را می‌رساندند. در جاده‌ها رد پای زن‌ها دیده نمی‌شد؛ همه از وحشت در لانه‌های‌شان خزیده بودند. من که دو ماه شده بود بنابر آمدنِ موج دوم کوید۱۹(کرونا) به‌سوی دانشگاه نرفته بودم. دلم بسان دل گنجشنک شده بود. خانه برایم سیاه‌چاله‌ای بیش نبود. روز‌ها را شمار می‌کردم که ایام تعطیل چه‌زمانی تمام می‌شود، اما از آن بدتر چیزی دیگر رخ داد. روز‌به‌روز ولایت‌های بزرگ افعانستان به‌دست طالبان سقوط می‌کرد، امید و آمال از دلِ مردمانِ شهر کوچیده بود و آواز سقوطِ شهرها همه روزه به‌گوش می‌رسید. مهاجرت‌ها به‌حدی بی‌سابقه، از یک ولایت به‌ولایت دیگر، اوج گرفته بود. کرایه‌ای موتر‌ها از بیست‌هزار بیشتر تجاوز کرده بود. آن‌روز زمزمه‌های سقوط شهر پلخمری به‌گوش می‌رسید. عصر داشت قدم‌قدم به‌طرفِ شام‌گاهی می‌رفت، جز صدای تیر و تفنگ در آسمان آن شهر چیزی دیگر پَر نمی‌زد. دست و پایم کَرخت شده بود، آب در گلویم می‌خشکید، در زبانم جز واژه‌‌ی«خدا» چیزی دیگری نمی‌پیچید. آن سکوت شهر، بیش‌ از همه، واهمه را در وجودم تنیده بود، بال‌های زندگی‌ام داشت آهسته‌آهسته می‌شکست و بستری ناامیدی در سرای من هموار می‌شد.
به‌شدت به‌طرف الماری لباس‌هایم رفتم و صدای برادرم در گوشم می‌پیچید که می‌گفت:« عجله کنید، شاید چند دقیقه بعد تمام شهر را طالبان بگیرد.» یک لرزه‌ی ناخودآگاه در وجودِ خسته‌ام پدیدار شد، نمی‌دانستم چه را بی‌گیرم، فقط شهنامه‌ی فردوسی و کتابچه‌ی دست‌نوشته‌هایم که در نظرم خودنمایی می‌کردند با یک جوره لباس برداشتم و پیراهن سیاهی که سر تا قدومم را می‌پوشاند به تن کردم، دوان‌ودان داخل موتر شدم. فضای شهر رو به‌تاریک شدن بود، دکان‌ها همه بسته شده بودند، آدم‌ها همه پا به‌گریز بودند، یکی پیاده و یکی سواره و از چهره‌های تحزن‌بار‌شان وحشت فرو می‌ریخت. ولی ما در آن حالت شهر پلخمری را با دست و پاچه‌گی ترک می‌کردیم. نزده‌سال از بهار زندگی‌ام گذشته بود، اما تا هنوز، با چهره‌ی طالب مقابل نشده بودم. تا آن دم از طالب در سرای نقاشی‌های درونم یک چیزی قبیح و ترسناک ترسیم شده بود. در هر ایستادگاه خدا‌خدا می‌کردم که تا کابل با این آدم‌ها مقابل نشوم. در دنیایی پر وحشت درونم درگیر بودم که زنگ مبایل برادرم به صدا درآمد، در آن وقت آن زنگ‌ها جز خبر شوم چیزی دیگری به‌سمع آدم‌ها نمی‌رساند و یکی به‌برادرم گفت:« تمام اسناد‌های که در دست دارید، پنهان کنید چون اگر بدانند اندرابی هستی سر می‌زنند.» تاب و توان از وجودم فرار کرد، فضای بیرون سرم شب‌تار شد. کوه‌ و دره‌ها در نظرم خون می‌چکید، نفس در سینه ام حبس شده یود. به‌طرف برادرم چشمانم میخکوب شده بود، فکر می کردم شاید آخرین دیدار ما باشد، اما به‌خود می‌گفتم:« نبیلا! تو با این مخمصه‌های روزگار مجادله خواهی کرد و روزِ شادی‌ات مضاعف خواهد شد.» ولی هنوز توهم داشتم، دیگر امیدی برای زندگی در من نبود. هر لحظه‌ای که به منطقه ای «کیله‌گی» نزدیک‌تر می‌شدیم، آسمانِ دلم غبارآلود می‌شد و آن چهره‌های خوفناک طالبان در نظرم مجسم می‌شد. من تا وقتی‌که خودم را می‌شناختم، افغانستان میدانِ معرکه بود؛ روزی هزاران جوان بنام دولت و طالب کشته می‌شدند، هردو کلمه‌ی «شهادت» را می‌خواندند، هردو به‌خاطر اسلام می‌جنگیدند ولی حق‌دار معلوم نبود. این‌که بارها می‌گفتند: مسلمان اگر برادر مسلمانِ خود را به‌قتل برساند به‌جهنم می‌رود. اما در افغانستان این یک امرِ عادی بود.
موتر به‌سرعت از مسیر کیله‌گی می‌گذشت، ولی در جاده‌ها هیچ‌ جانداری نبود، فقط همان پاسگاه‌های نیرو‌های دولتی که هزاران تیر خورده بود و در دود باروت می‌لولیدند در نگاهم تجسم می‌کرد. موتر سکوت محض اختیار کرده بود، جسم‌های بی‌روح در درونش نشسته بودند. برادرم را دیدم که چشمانش از حدقه‌اش بیرون شده جلوه را نگاه می‌کند. در نگاهش وحشت و اضطراب موج می‌زد. من که در عقب نشسته بودم جلو را درست نمی‌دیدم، لحظه‌به‌لحظه نگرانی‌ام شدت می‌گرفت. موتر سرعتش را بیشتر کرد، ولی این سرعت باقی نماند و در میانه‌ی سرک گویا جام کرده باشد ایستاد شد. من که هیچ چیز را نمی‌دیدم، گویا کور شده بودم، فقط صحنه‌های وحشتناک وجود مرا می‌بلعید.

همچنین بخوانید: سازمان جهانی صحت: هر ده دقیقه یک کودک در غزه کشته می‌شود

دیدم که برادرم به‌عقب نگاه کرد، به‌دل می‌گفتم:«خدایا نکند آخرین دیدار ما باشد…» این‌که دست‌و‌پایم را وحشت مچاله می‌کرد باز هم به‌چشمان برادرم نگاه کردم، برایم گفت:« نترسید چیزی نمی‌شود!» از موتر پایان شد، چند لحظه نگذشته بود که چهار طالب با لنگی‌های سیاه با هیکل‌های بزرگ و ریش انبوه‌شان در مقابل موتر ایستاد شدند. چشمان‌شان گویا از جنس خون بود، زبان به‌پشتو حرف می‌زندند اما من از حرف‌های آن‌ها چیزی سر درنمی‌آوردم. چهار اطراف برادرم را گرفته بودند و کلاشنکوف‌های‌شان در دستان‌شان می‌رقصید، گویا گرگان منتظر دریدن بودند. از توقف ما ده دقیقه نگذشته بود که موتر دیگری را ایستاد کردند، ولی در داخل آن هیچ زن نبود. همه‌ی آن‌ها را پایان کردند، از قواره و حرف‌زدن‌شان حس می‌کردم که آن‌ها هم اندرابی بودند. من در موتر تنها بودم، نمی‌دانستم چه کنم، اصلا جای‌که ایستاد بودیم برایم ناآشنا بود. چند لحظه صبر کردم، از این ور آن ور به‌اطرافم نگاه کردم، ولی همه جا برایم ناآشنا بود. در آن لحظه موتروان ما که یک‌مردی نجیب و محترم بود، پرسیدم:«کاکا همین‌جا را چه می‌گویند؟» او که از من بیشتر وحشت کرده بود، گفت:«دو دو دوشی هستیم، خواهر!» در این حرف زدن بودیم که صدای دلخراشی مرمی بلند شد. همه‌جا سرم تاریک شده بود، شاید ساعتی ضعف کرده بودم، نمی‌دانم! ولی وقتی به‌حال آمدم که موتر در حال حرکت بود و من چیغ می‌کشیدم. چشمانم بسته بود فقط صدای خودم را می‌شنیدم، اما دستی مرا سخت در آعوشش فشرد و می‌گفت:«نترس گذشت، همه‌اش همین بود! فقط همین!» این صدا آشنا بود چشمانم را باز کردم که برادرم در کنارم نشسته. شوکه شده بودم، پس او که بود کشتنش؟ از جایم بلند شدم و چند قطره آب نوشیدم و کمی هم در صورتم زدم که در ملخان رسیده بودیم. برادرم را سخت در آعوش فشار دارم و قبل از این‌که من بپرسم خودش گفت:«یک‌بچه‌ی جوان را کشتند بخدا.» مخاطبش موتروان و دیگران بود من هم می‌شنیدم و اضافه کرد که:«دیوانه به‌زبان خود اقرار کرد که اندرابی هستم، در سرش با گلوله ضربه کردند.» آتش در من شعله‌ور شد. اگر آن برادر من می‌بود چه؟ اگر برادرم همراه‌شان زشت رفتار می‌کرد و خصلتی اندرابی خود را نشان می‌داد چه؟ نزدیک بود سرم دو پاره شود، ولی همه‌اش گذشته بود.

همچنین بخوانید: در لزوم به رسمیت‌شناسیِ گناهانِ پدران

نوشته های مرتبط :