یک قدم مانده به سقوط

دسته: تحلیل
نویسنده: حسنی قدوسی
1403/12/13
4:55 ق.ظ
بازدید: 38

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در دل کوه‌های سر به فلک کشیده افغانستان، جایی که روزگاری صدای خنده و شوق دختران جوان در کوچه‌ها طنین‌انداز بود، اکنون سکوتی سنگین و غم‌انگیز حاکم است. دخترانی که با چشمان مملو از امید و قلب‌هایی پر از آرزو، به آینده‌ای روشن می‌اندیشیدند، امروز در بندهای نامرئی گرفتار شده‌اند. تحصیل، برای هر انسانی حق طبیعی است؛ اما در این سرزمین، این حق به یک رویا تبدیل شده است. مدارس بسته‌اند و درهای علم بر روی دختران جوان قفل شده است. آن‌ها که روزی با شوق و ذوق به کلاس درس می‌رفتند، حالا در خانه‌هایشان محبوس شده‌اند. هر روزی که می‌گذرد، گویی یک قدم به سقوط نزدیک‌تر می‌شوند؛ سقوطی که نه تنها جسم بلکه روح آن‌ها را نیز تحت تأثیر قرار داده است.

در دل کوه‌های سر به فلک کشیده افغانستان، جایی که روزگاری صدای خنده و شوق دختران جوان در کوچه‌ها طنین‌انداز بود، اکنون سکوتی سنگین و غم‌انگیز حاکم است. دخترانی که با چشمان مملو از امید و قلب‌هایی پر از آرزو، به آینده‌ای روشن می‌اندیشیدند، امروز در بندهای نامرئی گرفتار شده‌اند.
تحصیل، برای هر انسانی حق طبیعی است؛ اما در این سرزمین، این حق به یک رویا تبدیل شده است. مدارس بسته‌اند و درهای علم بر روی دختران جوان قفل شده است. آن‌ها که روزی با شوق و ذوق به کلاس درس می‌رفتند، حالا در خانه‌هایشان محبوس شده‌اند. هر روزی که می‌گذرد، گویی یک قدم به سقوط نزدیک‌تر می‌شوند؛ سقوطی که نه تنها جسم بلکه روح آن‌ها را نیز تحت تأثیر قرار داده است.

دختران افغانستان امروز نه تنها از آموزش محرومند بلکه از فرصت‌های زندگی نیز دور مانده‌اند. آن‌ها نمی‌توانند رؤیاهایشان را دنبال کنند؛ رؤیاهایی که شاید شامل پزشک شدن، معلم شدن یا حتی فعال اجتماعی بودن باشد. هر کدام از آن‌ها داستانی دارند؛ داستان‌هایی پر از امید و آرزوهایی بزرگ که اکنون در سایه ناامیدی محو شده‌اند.

این وضعیت نه تنها بر زندگی فردی آن‌ها تأثیر گذاشته بلکه بر جامعه نیز سایه افکنده است. جامعه‌ای که بدون دانش و آگاهی دخترانش نمی‌تواند پیشرفت کند. آینده‌ای تاریک در انتظار نسلی است که حق تحصیل را از دست داده است.

اما هنوز هم امید وجود دارد. صدای دخترانی که خواهان تغییر هستند باید شنیده شود. باید برای آزادی تحصیل و حقوق انسانی خود مبارزه کنند. شاید یک روز دوباره بتوانند با شجاعت به سمت کلاس‌های درس برگردند و با علم و دانش خود دنیای جدیدی بسازند.

همچنین بخوانید: قیصار‌ی از افغانستان فرار ‌و با مارشال دوستم آشتی کرد

ما باید صدای آن‌ها باشیم؛ صدایی که فریاد می‌زند: “ما هستیم! ما خواهان تحصیل هستیم!” بیایید دست در دست هم دهیم تا این دیوارهای ظلم را بشکنیم و راه را برای نسل‌های آینده هموار کنیم. هیچ چیزی نمی‌تواند نور امید را خاموش کند؛ حتی اگر یک قدم مانده به سقوط باشیم، هنوز هم می‌توانیم برخیزیم و برای فردایی بهتر بجنگیم.

نوشته های مرتبط :