به‌تازگی روند سبز به رهبری امرالله صالح، معاون رئیس‌جمهور سابق افغانستان، فهرستی از تعداد ملیشه‌های «واقعی» و «خیالی» تشکیلات ارتش طالبان را منتشر کرده است.
طالبان مدعی هستند که در حال حاضر، ۱۷۳ نیروی نظامی در افغانستان دارند. اما براساس فهرست نشرشده‌ی روند سبز، از ۱۷۳ هزار نیروی نظامی طالبان، حدود صد هزار آن‌ها نیروی «خیالی» هستند.
براساس یافته‌های روند سبز، «نیروی حاضر در وظیفه از محلی به محل دیگر فرق می‌کند. در بعضی محلات، سطح [حضور آن‌ها] هفتاد درصد و در بعضی نقاط تا سطح چهل درصد قرار دارد.»
روند سبز همچنان میزان حضور نیروی نظامی این گروه در وظیفه را حدود چهل درصد گزارش داده است. در فهرست این جریان، تعداد کل اعضای نیروهای نظامی طالبان در بخش‌های مختلف ۱۷۳ هزار و ۷۲۴ تن گزارش شده است. روند سبز افزوده است که برای شماری از افراد مسلح طالبان درحالی‌که حضور فیزیکی ندارند، براساس «روابط قومی» امتیاز داده می‌شود.
به گزارش روند سبز، دادن چنین امتیازی به دلیل عدم موجودیت حمایت اجتماعی از طالبان در شمال افغانستان بیشتر رایج است. واحد اطلاعاتی رسا، همچنین افزوده است که جریان اسناد استخدام بیش از ۵۰ هزار کارمند وزارت دفاع طالبان را به دست آورده است. روند سبز گفته‌است که براساس این اسناد حدود «۹۳ درصد» از کارمندان وزارت دفاع طالبان را از قوم پشتون هستند.
در بخشی از یادداشت این جریان سیاسی آمده است که «دزدی از مواد خوراکی» نیروهای نظامی طالبان «بسیار گسترده» است. به گزارش روند سبز، در واحدهای محلی که شمار واقعی افراد حاضر به صد نفر می‌رسد، برای دریافت مواد خوراکی و حقوق آن‌ها، شمار آن‌ها ۳۰۰ نفر گزارش داده می‌شود.
در این یادداشت روند سبز، همچنین به توزیع شناسنامه الکترونیکی به صدها عضو «غیربومی» طالبان در ولایات فاریاب و بادغیس اشاره شده است.
افراد «خیالی» در تشکیلات رسمی به کسانی گفته می‌شود که به‌طور واقعی وجود ندارند، ولی نام‌های آن‌ها به دلیل قومیت و فساد برای گرفتن امتیازات، ازجمله حقوق و مواد خوراکی اضافی در اسناد اداری درج می‌شود.
بحث خیالی بودن در افغانستان ریشه در گذشته‌ی حکومت‌های قومی دارد. افغانستان کشوری است که بسیاری از نمادهای آن غیرواقعی و دروغ است.
بحث‌های به نام«ملی» مانند «سرود ملی»، «اتن ملی»، «پول»، «تلویزیون ملی» و همچنان تعمیم واژه«افغان» به همه ساکنان کشور و موارد بسیاری دیگر که به نام ملی به خورد مردم افغانستان داده شده است، اکثراً دروغ و غیرواقعی بوده و بیشتر بیانگر هویت قومی پشتون‌هااند. در حالی‌که زمانی یک موضوع «ملی» قلم‌داد می شود که مربوط به همه ساکنان کشور باشد نه یک قوم خاص.
درگذشته‌های دور نیز شخصیت‌های کاذبی ازجمله «ملالی میوند»، «امیر کرور»، «نازو انا» وغیره در افغانستان به‌عنوان قهرمانان و نویسندگان مطرح شده که وجود حقیقی نداشتند و فقط برای اسطوره‌سازی و تاریخ‌سازی کاذب ساخته‌شده‌اند. همچنان کتاب‌های مانند «پته خزانه» و اشعاری به زبان پشتو وجود دارد که اصل و اساس آن غلط و غیرواقعی یا دزدی بوده است.
در زمان جمهوریت در افغانستان نیز به دلیل مسایل قومی و فساد، بارها بحث خیالی بودن نیروهای امنیتی و همچنان مکتب‌ها و معلمان خیالی مطرح شد که پس از تحقیقات، واقعیت خیالی بودن آن‌ها به اثبات رسید. زیر نام این افراد خیالی، سا‌ل‌ها بدون حضور واقعی آن‌ها از کمک‌های بشردوستانه به افغانستان سو استفاده گردید اما هیچگاه، این افراد فاسد، به دلیل تعلقات قومی و سمتی به محاکمه کشانده نشدند.
اینک طالبان نیز برای ترساندن مردم و همچنان قدرتمند نشان دادن خود، ادعای را مبنی بر داشتن ۱۷۳ هزار نیروی نظامی در افغانستان مطرح کرده‌اند که بر اساس گزارش روند سبز، بیشتر آن غیرواقعی، خیالی و دروغ است.
