چه وقت از این تیره‌روزی رهایی می‌یابیم؟

دسته: تحلیل
نویسنده: رسا بدخشی
1403/02/30
3:19 ب.ظ
بازدید: 11

پایگاه خبری تحلیلی روایت : دوباره سر می‌کشیم و دست ستمگران را از سرزمین‌مان کوتاه می‌کنیم. درست از همان جای می‌تازیم که متوقف‌مان کردند و هیچ گاهی در مقابل ظلم خاموش نمی‌مانیم. ظلمی که تیشه به ریشه‌ی دست آوردهای چندین دهه‌ی ما زد و هر روز در پی نابودی ما است و زنده‌گی ما را وقف بدویت می‌سازد. با ایجاد قوانین کورکورانه ما را به طرف جهالت سوق می‌دهند و زنده‌گی را سخت‌تر از دی‌روز می‌کنند، وحشت فراگیری که در طول سه سال مردم افغان‌ستان را از زنده‌گی کردن گریزان نموده و هم چون سمی در رگ تمام ما جریان دارد و جان بسیاری را گرفت و این حقیقت است که در این‌جا همه به چشم می‌بينند و به گوش می‌شنوند، آری! نفس آزادی بهایش در این سر زمین مرگ است.

دوباره سر می‌کشیم و دست ستمگران را از سرزمین‌مان کوتاه می‌کنیم. درست از همان جای می‌تازیم که متوقف‌مان کردند و هیچ گاهی در مقابل ظلم خاموش نمی‌مانیم. ظلمی که تیشه به ریشه‌ی دست آوردهای چندین دهه‌ی ما زد و هر روز در پی نابودی ما است و زنده‌گی ما را وقف بدویت می‌سازد. با ایجاد قوانین کورکورانه ما را به طرف جهالت سوق می‌دهند و زنده‌گی را سخت‌تر از دی‌روز می‌کنند، وحشت فراگیری که در طول سه سال مردم افغان‌ستان را از زنده‌گی کردن گریزان نموده و هم چون سمی در رگ تمام ما جریان دارد و جان بسیاری را گرفت و این حقیقت است که در این‌جا همه به چشم می‌بينند و به گوش می‌شنوند، آری! نفس آزادی بهایش در این سر زمین مرگ است.
با افکار واپس‌گرای شان بر مردم چیره شده، آزادی فردی و مدنی‌شان را قبض نموده و جلادانه حکمرانی می‌کنند.
هیچ کس صدا بلند نمی‌تواند. تا کسی صدا بلند کند با هجوم چنگیزی بر وی می‌تازند، در ملا عام تیر بارانش می‌کنند، شلاقش می‌زنند و با سوءاستفاده از نام شریعت، به بدترین شکل شکنجه‌اش می‌کنند.
مگر شریعت و اسلام این‌قدر ظلم را بر مسلمان روا می‌دارد؟
کدام دین این همه خشونت را تجویز می‌دارد؟ مگر توهین و تحقیر و بی‌عزت ساختن، خلاف شرع اسلام نیست؟ ولی هیچ کسی نیست که خون در رگش به جریان بیاید و صدا بلند کند، انگار زبان همه در حلق‌شان خشکیده است یا هم مادرزادی لال و بی دست و پا هستند. زنده‌گی در این شهر شبیه سلول‌های سیاه شده که در آن هوای آزادی ساقط می‌شود!
مردن تدریجی در این شهر شده عادت روزانه‌ی مردم. غم و غصه، فقر و بیچاره‌گی، لباس عزایی‌ست که تن همه مردم را می‌پوشاند. فرار مغزها و زوال نیروی جوان در کشور، بدبختی‌های رو به افزایش اند.
دست آوردشان برای مردم عبارت است از فقر، اجبار، ظلم و مهاجرت. و هیچ آینده‌ی پشت این تیره ابر نیست. فراسوی آن وحشت و سیاهی است. قربانی این همه، یک مشت مردم رنج دیده که دست به دهن نبرده لقمه‌ی حلال‌شان ربوده می‌شود و روزبه‌روز بهانه‌ی پول گرفتن از جیب مردم زیادتر می‌شود!
ملتی که همه در خواب رفته و زیر دیوار فقر می‌پوسند. ملتی بدبختی که هیچ گاهی اتحاد نداشتند و تا جان داشتند به جان هم افتادند و از دهن یکدیگر لقمه کشیدند و گشنه مردند!
و یک نسل بدبخت به بار آوردند، اگر بهای آزادی جان باشد، هزاران جان فدای آزادی!
شعار خوابیده‌یی در ضمیر مردمی که به خواب رفته و قرن‌ها بیدار نمی‌شوند. ملتی که افسارش قرنهاست به دست بیگانه‌گان است. تمام چشم داشت و توقع‌شان لقمه نانی ولو که در برابر آن ناموسش را ببرند باز هم به فکر شکم خود هستند. سرزمین بدون صاحب. یا به قولی معروفی دیگ بی سر پوشی که پای هر مگس داخل آن است. هر حکومت که آمد به فکر جیب خود بود و گزافی و ولخرچی های حاکمان را فقط و فقط مردم بیچاره می‌پردازند. ملتی که هیچ گاهی قادر نشد سرنوشت خود را رقم بزند. به قول شاعری که می‌گوید:
خدا آن ملتی را سروری داد
که تقدیرش بدست خویش بنوشت
بدان ملت سر و کاری ندارد
که دهقانش برای دیگری کشت
ما ملتی هستيم که هیچ گاهی نتوانستیم برای خودمان چیزی بشویم و برای سرنوشت‌مان کاری بکنیم. همه چیز را واگذار کردیم به دیگران و امروز آواره‌ترین و بدبخت‌ترین ملت در سطح جهان هستیم‌. ملتی بی‌خانمان که هیچ گاهی نتوانستیم وطن‌مان را قبول کنیم و برایش دل بسوزانیم. در بهای اندکی آن را به قمار زدیم. آینده‌ی چندین نسل در این تاریکی رقم خورد.
چه قربانی‌های که ندادیم، ولی هیچ وقت بروی‌مان نیاوردیم و با غرور گفتیم ما افغانی هستیم، هیچ چیزی بالای ما تاثیر ندارد.
آری بالای ملتی که به فکر شکم و جیبش باشد مگر قدرتی وجود دارد که غلبه کند؟
نخیر! بالای شعور خوابیده چیزی وجود ندارد که تأثیر بگذارد. چشم و گوش حاکمان به شرنگ شرنگ دو سکه ای‌ست که در جیب کدام کراچی‌وان یا دکان‌دار است تا بهانه سازند و پول را قبض کنند. بدهی‌‌های که در طول سه سال تصفیه نمی‌شود. در عوض بهانه‌ها زیاد شده می‌رود و کیسه‌های خالی مالیات که از هفت پشت از مرده مرده سر مردم تلنبار می‌شود. روزبه‌روز خلق همه را تنگ می‌کند. مردم بی‌دفاعی که چشم به راه هستند تا قافله از راه برسد و آن‌ها را از سیاه چاه بیرون بکشد. به این ظلم فرعونی خاتمه ببخشد. مگر امکان دارد این همه ظلم پایان گیرد؟
خواب که همیشه محال است و محال بوده.
مدرسه‌های که روزبه‌روز افزایش می‌یابند، مغزهای که شسته می‌شوند، دخترانی که به اجبار عقد می‌شوند، زن‌های که در چهار چوب زندان بارها مورد تجاوز قرار می گیرند و نامشروع ببار می‌آورند. مگر این همه چراها پاسخ گو دارد؟
نخیر! لاجوابات که همیشه در تاریخ ما حک است. ظلم، اجبار و خشونت هیچ گاهی مورد بازپرس قرار نمی‌گيرد. این همه بهای زیستن در این سرزمین و خواستن آزادی است!