چرا طالبان شرط‌های ممتنع می‌گذارند؟

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالشهید ثاقب
1403/03/07
11:49 ق.ظ
بازدید: 30

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در نشست «توافق صلح میان آمریکا و طالبان در دوحه» هر آن‌چه جانب طالبان گفت نمایندگان آمریکا بدون قید و شرط پذیرفتند. علتش نیز این بود که آمریکا می‌خواست به هر قیمتی که شده، از افغانستان فرار کند. در آن زمان، سربازان آمریکایی در افغانستان حضور داشتند و آن کشور سالانه‌ها میلیاردها دلار از بابت حضور خود در افغانستان هزینه می‌کرد. در آن زمان، مساله‌ی اصلی برای آمریکا و کشورهای غربی، خروج از افغانستان از مهلکه افغانستان و فرار از این کشور بود. به همین دلیل، برای شان هیچ اهمیتی نداشت که پس از خروج در افغانستان چه اتفاقی می‌افتد، بر زنان افغانستان چه می‌گذرد، موضوع حقوق بشر چه می‌شود و چه نوع حکومتی روی کار می‌آید. طالبان با بدآموزی از آن نشست، تصور می‌کنند که اگر مقاومت کنند می‌توانند در هر نشستی، خواسته‌های خود را بر جامعه جهانی بقبولانند بدون این‌که به شروط آن‌ها تن بدهند.

بر بنیاد گزارش رسانه‌ها، طالبان برای شرکت در نشست دوحه ۳ شش شرط گذاشته‌اند. این شروط عبارتند از واگذاری کرسی نمایندگی افغانستان در سازمان ملل به طالبان، انصراف سازمان از تعیین نماینده ویژه، مشورت در باره دستور کار و ترکیب سومین نشست دوحه با طالبان.

هم‌چنان منابع به رسانه‌ها گفته‌اند که طالبان به هیئت‌های سازمان ملل و قطر در کابل گفته‌اند که در این نشست در باره‌ی آموزش دختران و کار زنان و هم‌چنان بحث تشکیل حکومت فراگیر نباید بحث شود.

طالبان گفته‌اند این گروه در صورتی در این نشست شرکت می‌کنند که در آن تنها در باره‌ی امنیت افغانستان، موضوع مبارزه با داعش و نابودی مواد مخدر بحث شود.

این در حالی است که هیئت سازمان ملل به طالبان گفته است که دستور کار این نشست، بررسی مساله آموزش و کار زنان، تشکیل حکومت فراگیر، قطع رابطه با تروریسم ‌بین‌المللی و چگونگی تعامل جامعه جهانی با طالبان است.

شروطی را که طالبان برای اشتراک در سومین نشست دوحه گذاشته‌اند، کاملا در قطب مخالف دستور کار این نشست قرار دارد.

آیا سازمان ملل با این شروط موافقت خواهد کرد؟ بعید به نظر می‌رسد.

اما پرسشی دیگر این است که چرا طالبان چنین شرط‌های ممتنع می‌گذارند؟

در پاسخ باید گفت که علت این امر برمی‌گردد به بدآموزی شان از توافق صلح میان آمریکا و دوحه.

در نشست «توافق صلح میان آمریکا و طالبان در دوحه» هر آن‌چه جانب طالبان گفت نمایندگان آمریکا بدون قید و شرط پذیرفتند. علتش نیز این بود که آمریکا می‌خواست به هر قیمتی که شده، از افغانستان فرار کند. در آن زمان، سربازان آمریکایی در افغانستان حضور داشتند و آن کشور سالانه‌ها میلیاردها دلار از بابت حضور خود در افغانستان هزینه می‌کرد. در آن زمان، مساله‌ی اصلی برای آمریکا و کشورهای غربی، خروج از افغانستان از مهلکه افغانستان و فرار از این کشور بود. به همین دلیل، برای شان هیچ اهمیتی نداشت که پس از خروج در افغانستان چه اتفاقی می‌افتد، بر زنان افغانستان چه می‌گذرد، موضوع حقوق بشر چه می‌شود و چه نوع حکومتی روی کار می‌آید.

همچنین بخوانید: طالبان خبرنگار تلویزیون ملی پروان را بازداشت کردند

طالبان با بدآموزی از آن نشست، تصور می‌کنند که اگر مقاومت کنند می‌توانند در هر نشستی، خواسته‌های خود را بر جامعه جهانی بقبولانند بدون این‌که به شروط آن‌ها تن بدهند.

این یک بدآموزی است؛ زیرا شرایط امروز با نشست اول دوحه فرق می‌کند. در آن زمان تنها آمریکا با طالبان طرف بود و در عین حال برای فرار از افغانستان عجله داشت. امروزه اما مطالباتی که مطرح می‌شود مطالبات همه جهان و کشورهای منطقه از طالبان است. دیگر عساکر شان هم در افغانستان حضور ندارند که برای فرار، تن به قیود و شروط طالبان بدهند. سه سال است که جامعه جهانی حاضر نشده است حکومت طالبان را به رسمیت بشناسد. این نشان‌دهنده‌ی جدیت جامعه جهانی و کشورهای منطقه است. طالبان اگر قید و شرط‌گذاری کنند، زیان می‌کنند.

نوشته های مرتبط :