پیام‌های عیدی؛ سنتی برای امید یا ابزاری برای فریب؟

دسته: تحلیل
نویسنده: محمد هاشم سروری
1404/01/11
11:42 ق.ظ
بازدید: 15

پایگاه خبری تحلیلی روایت : ارسال پیام‌های عیدی از سوی رهبران سیاسی، قومی ومذهبی یکی از سنت‌های دیرینه در جوامع اسلامی است که ریشه در فرهنگ‌های مختلف دارد. این پیام‌ها معمولاً به مناسبت عیدها و وسایرمناسبت‌های مذهبی به مردم ارسال می‌شوند و غالباً همراه با تبریک، دعا برای سعادت و خوشبختی مردم، و گاهی هم انعکاس دیدگاه‌های رهبران درباره وضعیت کشور است. در این پیام‌ها، رهبران در پی آن هستند که ضمن ایجاد فضای همبستگی، در دل مردم امید و انگیزه برای بهبود شرایط زندگی بوجود آورند. در شرایط عادی و در جوامعی که از ثبات و رشد برخوردارند، چنین پیام‌هایی می‌توانند تأثیر مثبتی داشته و حس امید و همبستگی را در میان مردم تقویت کنند.

ارسال پیام‌های عیدی از سوی رهبران سیاسی، قومی ومذهبی یکی از سنت‌های دیرینه در جوامع اسلامی است که ریشه در فرهنگ‌های مختلف دارد. این پیام‌ها معمولاً به مناسبت عیدها و وسایرمناسبت‌های مذهبی به مردم ارسال می‌شوند و غالباً همراه با تبریک، دعا برای سعادت و خوشبختی مردم، و گاهی هم انعکاس دیدگاه‌های رهبران درباره وضعیت کشور است.

در این پیام‌ها، رهبران در پی آن هستند که ضمن ایجاد فضای همبستگی، در دل مردم امید و انگیزه برای بهبود شرایط زندگی بوجود آورند. در شرایط عادی و در جوامعی که از ثبات و رشد برخوردارند، چنین پیام‌هایی می‌توانند تأثیر مثبتی داشته و حس امید و همبستگی را در میان مردم تقویت کنند.
با این حال، در کشوری مانند افغانستان که امروز با چالش‌هایی مانند فقر گسترده، سرکوب‌های بی‌پایان و آینده‌ای نامعلوم روبه‌رو است، چنین پیام‌هایی جذاب و دل‌گرم‌کننده به نظر نمی‌رسند. پیام‌های عیدی در این وضعیت، نه تنها بی‌فایده به نظر می‌رسند، بلکه ممکن است مردم را دلسرد و ناامید کنند. در چنین شرایطی، پیام‌های عید تنها زمانی می‌توانند ارزشی داشته باشند که فراتر از جملات تشریفاتی، حامل برنامه‌های عملی و راهکارهای سازنده برای بهبود وضعیت مردم باشند. پیام‌هایی که بدون ارائه راهکارهای مؤثر و عملی، تنها به وعده‌های پوچ و امیدهای کاذب تبدیل می‌شوند و هیچ کمکی به تغییر وضعیت اسفناک موجود نمی‌کنند.

رهبران سیاسی و قومی مخالف طالبان، اگرچه در حرف از تغییر و اصلاح سخن می‌گویند، اما در عمل هیچ برنامه‌ای برای این تغییر ندارند. آنها نه نیروی نظامی کافی دارند، نه نفوذ سیاسی قابل‌توجهی، و نه در صحنه بین‌المللی جایگاه مؤثری دارند، همچنان توانایی مدیریت واستفاده از مردم که از دست طالبان به تنگ امده را ندارند.که بتوانند به تغییرات جدی دست یابند. علاوه بر این، بسیاری از این رهبران در کشورهای غربی زندگی امن و آرامی دارند و به‌طور مستقیم از مشکلات مردم افغانستان بی‌خبرند. پیام‌های این افراد به مردم افغانستان بیشتر از دل‌خوش‌کنک‌های زبانی و وعده‌های توخالی نیست.
در مقابل، طالبان، با تمامی سرکوبگری‌های خود، حداقل در مواضعشان صادق هستند. رهبر این گروه در پیام عید خود فقر را جزئی از تقدیر الهی معرفی کرده و از فقرا خواسته است که از وضعیت خود شکایت نکنند. این موضع شاید برای بسیاری از مردم تلخ و ظالمانه به نظر برسد، اما در مقایسه با رهبران مخالف، طالبان حداقل در همین موضوع شفاف و صادق هستند.

همچنین بخوانید: کابینه یک دست قومی طالبان با نفی‌ دیگران به کارش ادامه می‌دهد!

رهبران سیاسی مخالف طالبان، در حالی که وعده‌های امیدوارکننده‌ای می‌دهند، حتی در طول یک سال گذشته هیچ ارتباطی مستقیم با اعضا و هواداران خود نداشته‌اند. آنها حتی از حال کسانی که به‌طور مستقیم تحت تأثیر وتهدیدگروه طالبان قرار دارند، بی‌خبرند. این افراد که خود را مدعی تغییر و نجات افغانستان می‌دانند، در عمل از پایگاه اجتماعی و سیاسی خود فاصله گرفته‌اند و بیشتر به صدور بیانیه‌های نمادین و سرشار از حرف‌های بی‌عملی می‌پردازند. در چنین وضعیتی، مردم افغانستان دیگر به این بیانیه‌ها و وعده‌ها،اعتنایی ندارند.

اگر امیدی برای تغییر و بهبود وضعیت وجود داشته باشد، این امید نباید تنها در سخنرانی‌ها و پیام‌های نمادین خلاصه شود. این امید باید از دل اقدامات عملی و راهکارهای سازنده بیرون آید. رهبران سیاسی که خود را مدعی تغییر و نجات می‌دانند، باید نشان دهند که قادر به مقابله با مشکلات واقعی مردم هستند. آنها باید با برنامه‌های عملی و قابل‌اجرا، تلاش کنند که وضعیت معیشتی مردم را بهبود بخشند و به جای وعده‌های توخالی، گام‌های مؤثر و ملموس بردارند. در غیر این صورت، امیدی که در پیام‌های عید مطرح می‌شود چیزی جز فریبی تلخ نخواهد بود که مردم را در انتظار سرابی بی‌پایان نگه می‌دارد و هیچ کمکی به تغییر واقعی وضعیت نمی‌کند

نوشته های مرتبط :