پناهگاهی در جنگلِ تنهایی؛ دل‌نوشته‌ی یک تبعیدی

دسته: جستار
نویسنده: شهرام خراسانی
1404/01/09
9:00 ق.ظ
بازدید: 9

پایگاه خبری تحلیلی روایت : با آن که ترک وطن آسان نیست، تبعید سخت‌ترش می‌کند، تبعید یعنی بی هیچ جرم و گناهی نتوانی به خاک‌ات به سرزمینی که در آن زاده شدی، نفس کشیدی و ترا به آغوش کشید سفر کنی. تبعید یعنی نتوانی دورهمی‌های رفیقانه و مجلس‌های سرکوچه‌ی خانه‌تان را با هم‌سالان داشته باشی. تبعید یعنی تو در گوشه‌ی از دنیا پشت وطن بتپی و چاره‌ی جز تسلی دل نداشته باشی. این تبعید مرا نیازمند جایی کرده است که در اوج نا آرامی آرام بگیرم. دلم جایی بلند و آرام می‌خواهد، گوشه‌ای دور از این همه آزار، تحقیر، بی وطنی و دست کم گرفته شدن. جایی که دیگر نیازی به نیمه‌راه رفتن نباشد و چشمم به هیچ آهویی نیفتد که تبعیدی دیگری بر من اضافه شود.

با آن که ترک وطن آسان نیست، تبعید سخت‌ترش می‌کند، تبعید یعنی بی هیچ جرم و گناهی نتوانی به خاک‌ات به سرزمینی که در آن زاده شدی، نفس کشیدی و ترا به آغوش کشید سفر کنی. تبعید یعنی نتوانی دورهمی‌های رفیقانه و مجلس‌های سرکوچه‌ی خانه‌تان را با هم‌سالان داشته باشی. تبعید یعنی تو در گوشه‌ی از دنیا پشت وطن بتپی و چاره‌ی جز تسلی دل نداشته باشی. این تبعید مرا نیازمند جایی کرده است که در اوج نا آرامی آرام بگیرم. دلم جایی بلند و آرام می‌خواهد، گوشه‌ای دور از این همه آزار، تحقیر، بی وطنی و دست کم گرفته شدن. جایی که دیگر نیازی به نیمه‌راه رفتن نباشد و چشمم به هیچ آهویی نیفتد که تبعیدی دیگری بر من اضافه شود. جایی که بتوانم نفس عمیقی بکشم و آرامش را در ریه‌هایم حس کنم. جایی که سکوت، مرهمی باشد بر زخم‌های روحم.
می‌خواهم جنگلی داشته باشم به وسعت تمام دلتنگی‌هایم، به بزرگی غصه‌ای که سنگینی‌اش گلوی مرا می‌فشارد و امانم را می‌برد. جنگلی انبوه و سرسبز، با درختانی که سر به فلک کشیده‌اند و برگ‌هایشان در نسیم ملایمی می‌رقصند. جنگلی که صدای پرندگانش، موسیقی دلنشینی باشد برای روح خسته‌ام. جنگلی که در آن، سایه‌ی درختان بلند، پناهی باشد از گرمای سوزان روزگار.
خود را در عمق این جهان تبعیدی تصور می‌کنم ، جهانی که به جنگلی می‌ماند و من انگاردر میان درختان تنومند و سایه‌های خنک، خویش را گم کرده‌ام. بیشه‌زاری که در آن بوی خاک نمناک و رطوبتِ صبحگاهی، آرامشی عمیق را به جانم می‌دمد. صدای شرشر آبِ جویباری که از میان سنگ‌ها عبور می‌کند، مانند لالایی‌ای ملایم، مرا به خوابی عمیق و آرام می‌برد.
در این جنگل، برخلاف اوضاع کنونی وطن، دیگر نیازی به تظاهر و ساختن نیست. می‌توانم آزادانه احساساتم را بروز دهم. می‌توانم فریاد بزنم، گریه کنم و از ته دل بخندم، بدون آنکه کسی قضاوتم کند. این جنگل، پناهگاهی است برای روحِ خسته‌ام، مکانی برای تجدید قوا و بازسازیِ وجودم.
گاهی تصور می‌کنم که در بلندترین نقطه‌ی این جنگل، بر فراز درختان بلند، ایستاده‌ام. باد موهایم را به بازی می‌گیرد و فریادی بلند از ته دل می‌کشم. فریادی که رهایی و آزادی را به ارمغان می‌آورد. فریادی که تمام خستگی‌ها و دلتنگی‌هایم را با خود می‌برد.
این جنگل رویایی، نه فقط یک مکان فیزیکی، بلکه نمادی از آرامش درونی و پناهگاهی برای روح است. جایی که می‌توانم خودم باشم، بدون نقاب و تظاهر. جایی که می‌توانم به صدای درونم گوش دهم و با خود خلوت کنم. جایی که در آن، می‌توانم دوباره خودم را پیدا کنم و با انرژی و انگیزه‌ای تازه، به زندگی ادامه دهم.
گاهی یک قلعه‌ی بلند و مستحکم در دل این جنگل، می‌تواند نمادی از استقامت و پایداری باشد. قلعه‌ای که در برابر طوفان‌های زندگی، استوار و پابرجا می‌ماند و به من پناه می‌دهد. این قلعه، نمادِ امید و پایداری است، نمادی از قدرتِ درونی من که به من کمک می‌کند تا از سختی‌ها عبور کنم.
بعد از وطن، در دنیایی تبعید، چنین جنگل، چنین پناهگاه، آرزوی قلب من است؛ جایی که می‌توانم از تمام رنج‌ها و آلام خود رها شوم و در آرامش و سکوت، به درون خود سفر کنم و دوباره متولد شوم. جایی که می‌توانم دوباره عشق را در قلبم حس کنم و به زندگی با امید و انگیزه ادامه دهم. این جنگل، هدیه‌ای از جانب روح است، هدیه‌ای برای آرامش.