پس از شادمانی صعود فوتسال؛ برای آینده دختران مان گریه کنیم!

دسته: تحلیل
نویسنده: احمد فرزاد
۱۴۰۳/۰۲/۱۱
۱۱:۳۰ ق٫ظ
بازدید: 6

پایگاه خبری تحلیلی روایت : شاید به این فکر کنید که چرا در تیتر گفتم حالا باید برای آینده دخترانمان گریه کنیم؟ گریه ازآن‌جهت که ما در سه سال گذشته هیچ اقدام عملی در جهت برطرف کردن این‌همه محدودیت‌ و ستم حاکم بر زنان و دختران مان انجام نداده‌ایم. شاید بسیاری‌ها بگویند که با این وضعیت (حاکمیت شلاق و تفنگ) چه‌کاری از دست ما برمی‌آید در پاسخ باید به این بیندیشیم که چگونه وقتی در مسابقه‌ای پیروز می‌شویم همه می‌توانیم به خیابان بریزیم و به شادمانی بپردازیم، یا مثلاً زمانی که مسابقات بزکشی و دیگر به‌اصطلاح بازی‌های میهنی شروع می شود، چندین روز را جشن می‌گیریم و می‌توانیم روزها از این ولایت به آن ولایت در کنار تیم موردعلاقه‌ی خود برویم اما وقتی بحث آینده‌ی فرزندان ما به میان میاید به این می‌اندیشیم که حاکمیت شلاق و تفنگ است و کاری از ما ساخته نیست.

چند روز گذشته درحالی‌که پیروزهای پیهم و درنهایت صعود تیم ملی فوتسال افغانستان به جام جهانی مایه افتخار و شادمانی گردید و بسیاری از مردم افغانستان در داخل و خارج به خیابان‌ها ریختند و جشن گرفتند، امروز اما می‌بایست در مورد وضعیت زنان و دختران مان که در زیر تحریم و ممنوعیت طالبان حال و اینده شان را از دست می‌دهند، نگران باشیم.
تیم ملی فوتسال افغانستان با غلبه بر تیم‌های حریف، جواز حضور در جام جهانی را کسب کرد. این نخستین بار در تاریخ است که افغانستان به این رقابت‌ها راه پیدا می‌کند. این دستاورد بزرگ، شور و نشاط را به مردم افغانستان هدیه داد و نشان داد که بازی کنان این تیم چقدر با استعداد و پرتلاش هستند. بااین‌حال، در سایه این موفقیت، آینده دختران افغانستان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. طالبان پس از تسلط بر کشور، محدودیت‌های گسترده‌ای را بر زنان و دختران اعمال کردند که مانند آن کمتر تا کنون در دنیا اتفاق افتاده است. ازاین‌جهت می‌شود گفت که موفقیت تیم ملی فوتسال و وضعیت زنان و دختران، دو جنبه‌ی متفاوت افغانستان را به تصویر کشیده است. از یک‌سو، افغانستان کشوری با پتانسیل و استعداد فراوان و از سوی دیگر، کشوری عقب‌افتاده با مردانی ضعیف و بی باور به آینده فرزندان شان یا کشوری که نیمی از جامعه‌اش از اساسی‌ترین حقوق خود محروم‌ است اما مردمش همچنان می توانند شاد باشند و جشن بگیرند.
شاید به این فکر کنید که چرا در تیتر گفتم حالا باید برای آینده دخترانمان گریه کنیم؟ گریه ازآن‌جهت که ما در سه سال گذشته هیچ اقدام عملی در جهت برطرف کردن این‌همه محدودیت‌ و ستم حاکم بر زنان و دختران مان انجام نداده‌ایم. شاید بسیاری‌ها بگویند که با این وضعیت (حاکمیت شلاق و تفنگ) چه‌کاری از دست ما برمی‌آید در پاسخ باید به این بیندیشیم که چگونه وقتی در مسابقه‌ای پیروز می‌شویم همه می‌توانیم به خیابان بریزیم و به شادمانی بپردازیم، یا مثلاً زمانی که مسابقات بزکشی و دیگر به‌اصطلاح بازی‌های میهنی شروع می شود، چندین روز را جشن می‌گیریم و می‌توانیم روزها از این ولایت به آن ولایت در کنار تیم موردعلاقه‌ی خود برویم اما وقتی بحث آینده‌ی فرزندان ما به میان میاید به این می‌اندیشیم که حاکمیت شلاق و تفنگ است و کاری از ما ساخته نیست.
به نظر من هیچ موفقیتی به‌سادگی به دست نمی‌آید. به این فکر می‌کنم که اگر تلاش جوانان خستگی‌ناپذیر تیم فوتسال نمی‌بود آیا ما می‌توانستیم به جام جهانی راه پیدا کنیم؟ طبیعی است که بدون تلاش و زحمت کسی به پیروزی نرسیده است. از دست روی دست گذاشتن معلوم است که تحولی ایجاد نمی شود. بالاخره که باید روزی این سایه شوم و این‌همه تاریکی از زندگی دختران ما رخت ببندد و آن‌ها نیز بتوانند مانند دیگر انسان‌ها به حقوق اولیه‌شان دست پیدا کنند. سکوت غم‌انگیز حاکم در جامعه ما، از یک‌سو ما را حق‌به‌جانب نشان می‌دهد اما بیرون شدن و شور ولوله برپا کردن در مسابقات بزکشی نشان می‌دهد که ما آن‌قدر هم که معلوم می‌شود حق‌به‌جانب نیستیم. منظور من این نیست که شادی نکنیم منظور من است این‌که بالاخره که باید فکری هم به حال فرزندانمان بکنیم اگر کار دیگری از دست مان ساخته نیست اندکی گریه کنیم!

همچنین بخوانید: امریکا و طالبان؛ همراهی خیانت با جنایت

نوشته های مرتبط :