به مناسبت هفته‌ی شهید؛ پیام مبارزات استاد شهید و آمرصاحب شهید به‌جامعه‌ی‌ما چیست؟

دسته: تحلیل
نویسنده: ذکی شمال
1404/06/14
8:32 ق.ظ
بازدید: 23

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در آستانه‌ی هفته شهید و بیست و چهارمین سالگرد شهادت قهرمان ملی شهید احمد شاه مسعود قرار داریم. از یک نگاه ماه سنبله برای ما، ماه خوش آیند نیست.جامعه ما به لحاظ تاریخی،در این ماه آسیب جبران ناپذیری را متقبل شده است. شاه‌حبیب الله کلکانی‌خادم دین رسول‌الله درماه سنبله به‌خاک سپرده شده است.تاریک اندیشان در هجدهم سنبله فرمانده نستوه آمرصاحب را ازما گرفتند.دربیست‌نهم سنبله‌تروریستان استاد برهان الدین ربانی رییس جمهور پیشین کشور را در اقامت‌گاه‌اش به شهادت رساندند.در حال حاضر جای خالی‌این دو استوره نسبت به هر زمان دیگر در سرزمین ما حس می شود.اگر سخنرانی ها سیاسیون کشور را در هفته ای شهید و سالگرد های شهادت استاد صاحب و امر صاحب کنار بگذاریم؛می بینیم‌که‌ از این دو انسان آزاده سخنرانی های کوتاه، نوشته ها و مستنداتی همه گانی شده و در دست راس قرار دارد.افزود به‌آن به‌کوشش«مرکز تدوین آثار رهبر شهید»ده ها عنوان رساله پس از شهادت استاد الی سقوط جمهوریت بیرون داده شد. از طرف هم بنیاد آمر صاحب شهید همه ساله نوشته ها و یاداداشت های را در باب فرمانده مسعود چاپ کرده ودر اختیارخوانندگان قرار داده/می‌دهد.من استاد شهید وآمر صاحب را هیچ گاه از نزدیک ندیده ام. شناخت ام از این دو چهره به‌ دو مرحله بر می گردد.مرحله‌ی نخست به خانواده وجامعه‌ی مربوط است‌که درآن زاده وجوان‌شدم.درخانواده‌ای که زاده شدم وجامعه‌ای که تاجوانی پرورشم داده،استادربانی نمادی‌از یک‌حاکم حکیم وفرمانده مسعودالگوی‌آزاده‌گی‌تعریف شده است. مرحله‌ی دوم به زمان دانشجوی‌ام در دانشگاهی دفاعی ربط دارد.در دوره دانشجوی وبعد از فراغت‌از دانشگاه در کنار مصروفیت روزانه، به مطالعه در باره آمرصاحب شهید پرداختم.جدا از علاقه شخصی،منحیث یک‌دانشجوی دانشگاه دفاعی ویا یک افسر ارتش ضرورت بود/است تا در باب یک قهرمان جنگ‌ پارتیزانی کتاب بخوانم.اندکی بعد از طریق مسعود به سراغ نوشته ها و سخنرانی های استاد شهید رفتم. در این مرحله‌ی رساله های که از سوی«مرکز تدوین آثار رهبر شهید» و یادداشت و کتاب های که از سوی بنیاد آمر صاحب شهیدتدوین وترجمه شده بود بی نهایت کمک‌ام کرد.به نوشته های‌منتقدین این‌همچنان سرزدم.نقدهای آن‌ها را دقیق‌ترخواندم. ادعا ندارم که همه نوشته ها و واکنش های خلق شده(موافق و مخالف)را در مورد این دو شخصیت مهم تاریخ معاصر خواندم.اما تا اندازه ای که فرصت یافتم کم و بیش یا از خود این دو چهره خواندم وشنیدم و یا تحلیل های دیگران را در مورد ایشان مرور کردم.در عین زمان که برداشت متفاوت خوانندگان را از یک متن اصل غیر قابل انکار می دانم آنچه را که من از نوشته ها و سخنرانی ها یافتم پیام نزدیک به نیم قرن مبارزات استاد شهید و آمر صاحب شهید را به جامعه‌ی ما این گونه خلاصه می کنم:

‎در آستانه‌ی هفته شهید و بیست و چهارمین سالگرد شهادت قهرمان ملی شهید احمد شاه مسعود قرار داریم. از یک نگاه ماه سنبله برای ما، ماه خوش آیند نیست.جامعه ما به لحاظ تاریخی،در این ماه آسیب جبران ناپذیری را متقبل شده است. شاه‌حبیب الله کلکانی‌خادم دین رسول‌الله درماه سنبله به‌خاک سپرده شده است.تاریک اندیشان در هجدهم سنبله فرمانده نستوه آمرصاحب را ازما گرفتند.دربیست‌نهم سنبله‌تروریستان استاد برهان الدین ربانی رییس جمهور پیشین کشور را در اقامت‌گاه‌اش به شهادت رساندند.در حال حاضر جای خالی‌این دو استوره نسبت به هر زمان دیگر در سرزمین ما حس می شود.اگر سخنرانی ها سیاسیون کشور را در هفته ای شهید و سالگرد های شهادت استاد صاحب و امر صاحب کنار بگذاریم؛می بینیم‌که‌ از این دو انسان آزاده سخنرانی های کوتاه، نوشته ها و مستنداتی همه گانی شده و در دست راس قرار دارد.افزود به‌آن به‌کوشش«مرکز تدوین آثار رهبر شهید»ده ها عنوان رساله پس از شهادت استاد الی سقوط جمهوریت بیرون داده شد. از طرف هم بنیاد آمر صاحب شهید همه ساله نوشته ها و یاداداشت های را در باب فرمانده مسعود چاپ کرده ودر اختیارخوانندگان قرار داده/می‌دهد.من استاد شهید وآمر صاحب را هیچ گاه از نزدیک ندیده ام. شناخت ام از این دو چهره به‌ دو مرحله بر می گردد.مرحله‌ی نخست به خانواده وجامعه‌ی مربوط است‌که درآن زاده وجوان‌شدم.درخانواده‌ای که زاده شدم وجامعه‌ای که تاجوانی پرورشم داده،استادربانی نمادی‌از یک‌حاکم حکیم وفرمانده مسعودالگوی‌آزاده‌گی‌تعریف شده است. مرحله‌ی دوم به زمان دانشجوی‌ام در دانشگاهی دفاعی ربط دارد.در دوره دانشجوی وبعد از فراغت‌از دانشگاه در کنار مصروفیت روزانه، به مطالعه در باره آمرصاحب شهید پرداختم.جدا از علاقه شخصی،منحیث یک‌دانشجوی دانشگاه دفاعی ویا یک افسر ارتش ضرورت بود/است تا در باب یک قهرمان جنگ‌ پارتیزانی کتاب بخوانم.اندکی بعد از طریق مسعود به سراغ نوشته ها و سخنرانی های استاد شهید رفتم. در این مرحله‌ی رساله های که از سوی«مرکز تدوین آثار رهبر شهید» و یادداشت و کتاب های که از سوی بنیاد آمر صاحب شهیدتدوین وترجمه شده بود بی نهایت کمک‌ام کرد.به نوشته های‌منتقدین این‌همچنان سرزدم.نقدهای آن‌ها را دقیق‌ترخواندم. ادعا ندارم که همه نوشته ها و واکنش های خلق شده(موافق و مخالف)را در مورد این دو شخصیت مهم تاریخ معاصر خواندم.اما تا اندازه ای که فرصت یافتم کم و بیش یا از خود این دو چهره خواندم وشنیدم و یا تحلیل های دیگران را در مورد ایشان مرور کردم.در عین زمان که برداشت متفاوت خوانندگان را از یک متن اصل غیر قابل انکار می دانم آنچه را که من از نوشته ها و سخنرانی ها یافتم پیام نزدیک به نیم قرن مبارزات استاد شهید و آمر صاحب شهید را به جامعه‌ی ما این گونه خلاصه می کنم:
‎

همچنین بخوانید: مسعود در نبرد تبلیغاتی

من بودن

‎مراد ام از «من» حقوقی وشهروندی است.آنچه از پیگیری‌ مبارزات این دو شخصیت برجسته تاریخ معاصر کشور یافتم داعیه‌ی «من بودن» را در وجود خواننده و دنبال کننده ها تقویت می کند. وقتی به صورت عمیق به کنش ها و واکنش های استاد و آمر توجه شود جای می رسیم که از خود می پرسید: من کی ام؟ منحیث یک شهروند،مسوولیت فردی من در جامعه چیست؟ درکجا اجتماع قرار دارم؟ رابطه من با دولت کشورم چگونه تعریف شده؟ در جای که قرار دارم درست است؟ اگر نیست ونگاهی غیر به من می شود،چه باید کرد؟ مانند این ده ها پرسش دیگر خلق می شود در پی اثبات «من بودن» است.
‎

تسلیم نپذیری

‎روحیه تسلیم نپذیری در برابر ستم در جامعه‌ی ما ریشه در تاریخ دارد.با افت و خیز رویداد ها در تاریخ کشور روحیه تسلیم نپذیری هم گاهی در متن جامعه و گاهی هم با توجه به استبداد سنگین به حاشیه رانده شده است. مبارزات نیم قرن استاد شهید و امرصاحب نشان می دهد که این دو ابرمرد در برابر ظلم و بی عدالتی تسلیم نشده اند و با هر قیمتی که شده به راه خود ادامه دادند.همین که متنی از کارنامه این دو انسان را می خوانید و یا روایتی از آن ها می شنوید حس تسلیم نپذیری در برابر استبداد و بی عدالتی را در وجود شما زنده و شعله ور می سازد. ابوالقاسم فردوسی با مستند ساختن روایت های اساطیری پیام می دهد که انسان آزاده نباید تسلیم دیو شود بلکه به جنگ دیوها برود.جاویدانه‌گی شاه نامه در همین نقطه است.گپ دارد. دیکته می کند که ستم را قبول نکرده و به مبارزه با ستمگر باید پرداخت.از نظر من کارنامه مبارزاتی استاد شهید و امر صاحب در واقع حماسه‌ی زمانه ما است. با مرور آن حس تسلیم نپذیری را در وجود آدمی پرورش می یابد.

همچنین بخوانید: میراث مسعود

‎غرور انسانی

‎هدف ام از غرور به مفهوم مثبت کلمه است.وقتی انسان مسوولیت حقوقی و اخلاقی «من بودن‌اش» را درک کرد روشن است که در رسیدن به اهداف انسانی‌خود تسلیم هیچ ستم و ستمگر نمی شود. این نوع انسان صاحب غرور است.

به همین گونه انسان های باغرور،ملت باغرور را در کشور ها تشکیل می دهند. وقتی نگاهی به کار نامه استاد شهید و امر صاحب می کنید زود می یابید که این دو چقدر آدم های با غرور و باشرف اند. به سخن مرحوم خلیل‌الله خلیلی:«نازم آن برهنه پا را که به دشمن فهماند ملتی با غروری در دل کوهساری است» بلی! به دنبال کننده های کارنامه های شان پیام می دهند که در روی زمین باید با غرور زندگی کرد. زندگی که در آن غرور و شرافت وجود نداشته باشد مردن بهتر است. زندگی نامه این دو چهره نشان می دهد که هردو انسان های باغرور بوده و شرافت مندانه عمر گذراند.

‎حالا که چهار سال از حاکمیت طالبان به کشور ما می گذرد.اگر دقیق و ظریفانه متوجه شویم هر اقدام عملی و نظری طالبان در سرزمین ما به ویژه در جغرافیای ضد طالب نابودی سه موردی بالا است که جان پیام مبارزات استاد شهید و آمرصاحب شهید به جامعه ما را شکل داده. اگر طالب انسان می کشد، اگر طالب زمین غصب می کند،اگر طالب به ننگ و ناموس شهروندان تجاوز می نماید هدف شان این است که داعیه«من بودن»، روحیه«تسلیم نپذیری» و«غرور انسانی» را در جامعه و جغرافیای ضد طالب بشکند. من همه ای حرکات چهارساله طالبان را در این چهار چوب به تحلیل و بررسی می گیرم.

همچنین بخوانید: گفتگوی من با مسعود (2)

نوشته های مرتبط :