«مگر پنجشیر بخشی از افغانستان نیست؟

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالشهید ثاقب
1403/11/07
11:20 ق.ظ
بازدید: 80

پایگاه خبری تحلیلی روایت : دیروز در یادداشت کوتاهی در باره‌ی شهرک‌سازی طالبان و «جابجایی ناقلین» در پنجشیر هشدار دادیم و ایجاد شهرک مهاجرین را در آن ولایت، مصداقی از برنامه‌ی طالبان برای تغییر بافت و ترکیب جمعیتی مناطق تاجیک‌نشین معرفی کردیم. این هُشدار به دماغ برخی از ناسیونالیستان و حامیانِ پشتون‌تبار طالبان خوش نخورد و پُرسیدند: «مگر پنجشیر بخشی از افغانستان نیست که سایر اقوام در آن‌جا اسکان نشوند؟»

دیروز در یادداشت کوتاهی در باره‌ی شهرک‌سازی طالبان و «جابجایی ناقلین» در پنجشیر هشدار دادیم و ایجاد شهرک مهاجرین را در آن ولایت، مصداقی از برنامه‌ی طالبان برای تغییر بافت و ترکیب جمعیتی مناطق تاجیک‌نشین معرفی کردیم.
این هُشدار به دماغ برخی از ناسیونالیستان و حامیانِ پشتون‌تبار طالبان خوش نخورد و پُرسیدند: «مگر پنجشیر بخشی از افغانستان نیست که سایر اقوام در آن‌جا اسکان نشوند؟»
پرسشی خوبی بود و نمی‌شد از کناره‌اش طفره رفت. می‌خواهم در این جا به صورت مختصر به این پُرسش پاسخ بگویم که آری، پنجشیر بخشی از افغانستان و یکی از ولایات/استان‌های ۳۴گانه‌ی آن است؛ ولایت خیلی زیبا، کوهستانی، دارای معادن زمرد و رود خروشان. اما این شهرک‌سازی‌ها و جابجایی‌های قومی یک برنامه‌ی شمول‌گرایانه نیست، بلکه حذف‌گرایانه است.
برنامه‌ی شمول‌گرایانه، یعنی برنامه‌ای که به سود همه‌ی اقوام کشور و برای تامین منافع ملی طراحی شده و عملی گردد؛ برنامه‌ای که میان پشتون و تاجیک و ازبک و هزاره فرق نگذارد و هدفش تامین رفاه همگانی باشد.
اما پروسه‌ی جابجایی ناقلین و شهرک‌سازی، یک برنامه‌ی حذف‌گرایانه است؛ از آن دسته برنامه‌هایی که رژیم اسراییل در فلسطین اشغالی عملی می‌کند.
این برنامه بر اساس پیشنهادهای مندرج در کتاب «سقاوی دوم» طراحی گردیده است که نویسنده‌اش یک چهره‌ی فاشیست معلوم‌الحالی به نام اسماعیل یون است.
اسماعیل یون در آن کتاب پیشنهاد می‌کند که برای حفظ هژمونی قومی پشتون‌ها در افغانستان و تضعیف جایگاه و موقعیت سایر اقوام، باید از طریق یک‌سری جابجایی‌های قومی و کوچ‌دادن‌های اجباری، بافت و ترکیب جمعیتی مناطق غیرپشتونی را تغییر داد.
در گذشته نیز حکومت‌های قوم‌گرا در افغانستان این برنامه را عملی کرده بودند. نمونه‌اش، انتقال ناقلین به شمال و شمال‌شرق کشور در دوره‌ی محمدگل مهمند.
برنامه‌ی انتقال ناقلین به شمال افغانستان، یک برنامه‌ی حذف‌گرایانه است و اساسش بر غیریت‌سازی مفرط/ما و آن‌ها سازی شهروندان کشور گذاشته است. طراحان این برنامه، همه اقوام افغانستان را برابر نمی‌دانند و معتقداند که باید ترکیب جمعیتی افغانستان را به نفع تداوم سلطه و هژمونی یک قوم تغییر داد.
ایستادگی در برابر این برنامه، در واقع ایستادگی برای حفظ یک‌پارچگی افغانستان است. تجربه نشان داده است که هر اندازه که حکومت‌ها در افغانستان به مسایل قومی دامن زده‌اند، به همان اندازه یک‌پارچگی کشور در معرض خطر قرار گرفته و صدای تجزیه‌طلبی بلندتر و رساتر گردیده است.
شما اگر پنجشیر را بخشی از افغانستان می‌دانید، از طالبان بپرسید که چرا با آن ولایت مانند یک جغرافیای اشغالی برخورد می‌کنند و چرا به دنبال تغییر بافت و ترکیب جمعیتی افغانستان استند؟ شما از طالبان بپرسید که چرا همه‌ی امتیازات قدرت و ثروت را در انحصار قندهار و پکتیا قرار داده‌اند و باقی ولایات افغانستان را از حکومت کاملا حذف نموده‌اند؟
من سوال شما را دوباره از شما می‌پرسم: واقعا پنجشیر بخشی از افغانستان است؟ به این امر باور دارید؟
به سوءاستفاده از نام افغانستان خاتمه ببخشید که این امر یک‌پارچگی کشور را در معرض خطر قرار داده است.
کم‌تر بر طبل هژمونی و سلطه قومی بکوبید که تعدادی ناگزیر نشوند ایده تشکیل کشوری به نام افغانستان را پایان یافته اعلام کنند و هر کس مسیر جداگانه‌ی خود را بپیماید.

همچنین بخوانید: یک باب مکتب دخترانه در فاریاب به آتش کشیده شد

نوشته های مرتبط :