من درد و رنج عظیم این سرزمین هستم

دسته: تحلیل
نویسنده: امیرداد پارسا
1404/01/29
2:02 ب.ظ
بازدید: 23

پایگاه خبری تحلیلی روایت : درد و رنج در ریشه‌ریشه‌ی وجودم فرو رفته و فقر و بی سرنوشتی تمام آرزوی شهروند این سرزمین را بلعیده است. وقتی خبرنگار از کودک افغانستانی سوال می‌کند و پرسان می‌کند: آرزویت چیست؟! می‌گوید من آرزوی ندارم

درد و رنج در ریشه‌ریشه‌ی وجودم فرو رفته و فقر و بی سرنوشتی تمام آرزوی شهروند این سرزمین را بلعیده است.
وقتی خبرنگار از کودک افغانستانی سوال می‌کند و پرسان می‌کند: آرزویت چیست؟!
می‌گوید من آرزوی ندارم
این جمله چنان تکان دهنده و جانسوز است که اشک هر انسانی را در می آورد. آری؛ آرزوهای مارا سرکوب نمودند و سالهاست دراین سرزمین آرزو ها مرده است.
آرزو داشتیم بساط جنگ و ناامنی از این سرزمین برچیده شود، برادری و برابری نهادینه گردد و دیگر هیچ کسی علیه دیگری شمشیر و گلوله‌ی نکشد و به رخ یک دیگر ایستاد نشوند.
آرزو داشتیم
خرد و آگاهی جایگاه اش را بدست آورد و آنانیکه چیزی می‌دانند از داشته های شان استفاده شود ولی همه چیز برعکس شد و به بی‌راهه رفت!
قماربازان سرنوشت مردم و آنانیکه عامل پدید آمدن این همه مشکلات و چالش ها شدند، سخت مسوول این فجایع دردناک اند و امیدوارم روزی فرا برسد که مردم در برابری این همه درد و رنج و ناامیدی، گرگان و درندگان که در لباس سیاست امید و آرمان مردم را له کردند و خود شان به خوبترین امکانات رفاعی و آرگاه و بارگاه در داخل و بیرون از کشور به سر می‌برند محاکمه شوند، اگر دسترسی به خود شان میسر نشود استخوان های پوسیده و مقبره‌ی چنین آدم هامورد محاکمه قرار گیرد تا درسِ باشد برای آیندگان و هم درسِ باشد برای سیاست مداران دغل باز و عوام فریب که دیگر هیچگاهی به سرنوشت و آینده یک سرزمین قمار نزنند.
این آرزو نداشتن ها، روایت و بیانگر یک درد عظیم و سترگی می‌کند که ناشی از فقر، بیکاری، بی سرنوشتی و ده ها چالش دیگر می باشد که جوان و کودک افغانستانی از فرط مشکلات و تنگدستی ها همه چیز را به باد فراموشی سپرده و چنان غرق و درگیری مشکلات شده است که همه عم و غمش کمایی و بدست آوردن لقمه‌ی نانی شده است.
آری!
ما در شرایط و تنگناهای سختی مواجه شده ایم، شرایط که هیچگاهی در فکر زندگی کردن نموده ایم و فقط در مسیر روان هستیم که زنده بمانیم. سال هاست طعمه‌ی فقر و بدبختی شده ایم و بدتر از این بی توجهی به این نسل که جوانان و کودکان یک سرزمین باشند راه را بیشتر به سوی مشکلات و بی بندوباری ها سوق می‌دهد.
کاش فرصتی می بود که اکنون به جای این همه ناامیدی ها امید و آرزو می‌کاشت و به کودکان و جوانان درد دیده‌ی سرزمین مان اعلان می‌داشتیم که از دل این چالش ها نیز می‌شود فرصت هارا خلق کرد، کاش می‌شد برای شان امید داد که شما نیز می‌توانید با حمل این همه سختی ها و رنج ها درس خواند و منحیث یک انسان درس خوانده و دانشگاهی تقدیم جامعه شوید. کاش می شد به ایشان و جمع دیگری جوانان و کودکان که مشکلات قد شان را خم کرده و آرزو های شان سالهاست مرده است تلقین کرد که:
عزیز من!
شما امید یک خانواده و جامعه هستید. لطفا ناامید نباشید.

نوشته های مرتبط :