مسعود؛ نماد امید، ایستادگی و شرافت در تاریخ معاصر

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالسلام حکیمی
1404/06/21
11:51 ق.ظ
بازدید: 1

پایگاه خبری تحلیلی روایت : سخن از یلی می‌گویم، از مردی بزرگ، نام‌آور و سرافراز؛ پهلوانی برخاسته از خراسان، سرزمینی که همیشه خاستگاه دلیران بوده است.مسعود، مردی بود بی‌بدیل، برومند، آزادی‌خواه و شکست‌ناپذیر. مردی که در سخت‌ترین لحظات، قامت راست کرد و تن به ذلت نداد. چریکی بود شجاع، نیک‌اندیش و مردم‌دوست؛ با قلبی بزرگ و دستانی استوار.مسعود کسی بود که هم در میدان نبرد فرماندهی می‌کرد و هم در میدان اندیشه قلم می‌زد. با ترفندهای خاص جنگی‌اش، همیشه یک قدم جلوتر از دشمن بود؛ زیرک، هوشیار و پرصلابت. مردی کاریزماتیک، که حضورش دل‌ها را قرص می‌کرد و نامش لرزه بر اندام دشمن می‌انداخت.او با اسلحه می‌جنگید، اما با قلم هم حرف داشت. می‌نوشت، تحلیل می‌کرد، می‌فهماند، آگاه می‌کرد. هم سرباز بود، هم معلم، هم مبارز، هم روشنفکر. در قلب مردم جای داشت، چون از میان آن‌ها برخاسته بود و برای آن‌ها می‌جنگید.او نه برای قدرت، که برای عزت می‌جنگید؛ نه برای شهرت، که برای شرافت. نگاهش به فردا بود، به آینده‌ای که در آن فرزندان این سرزمین در صلح و آزادی نفس بکشند. او می‌خواست نسل فردا طعم بندگی را نچشد و قامتش در برابر بیگانه خم نشود.

سخن از یلی می‌گویم، از مردی بزرگ، نام‌آور و سرافراز؛ پهلوانی برخاسته از خراسان، سرزمینی که همیشه خاستگاه دلیران بوده است.مسعود، مردی بود بی‌بدیل، برومند، آزادی‌خواه و شکست‌ناپذیر. مردی که در سخت‌ترین لحظات، قامت راست کرد و تن به ذلت نداد. چریکی بود شجاع، نیک‌اندیش و مردم‌دوست؛ با قلبی بزرگ و دستانی استوار.مسعود کسی بود که هم در میدان نبرد فرماندهی می‌کرد و هم در میدان اندیشه قلم می‌زد. با ترفندهای خاص جنگی‌اش، همیشه یک قدم جلوتر از دشمن بود؛ زیرک، هوشیار و پرصلابت. مردی کاریزماتیک، که حضورش دل‌ها را قرص می‌کرد و نامش لرزه بر اندام دشمن می‌انداخت.او با اسلحه می‌جنگید، اما با قلم هم حرف داشت. می‌نوشت، تحلیل می‌کرد، می‌فهماند، آگاه می‌کرد. هم سرباز بود، هم معلم، هم مبارز، هم روشنفکر. در قلب مردم جای داشت، چون از میان آن‌ها برخاسته بود و برای آن‌ها می‌جنگید.او نه برای قدرت، که برای عزت می‌جنگید؛ نه برای شهرت، که برای شرافت. نگاهش به فردا بود، به آینده‌ای که در آن فرزندان این سرزمین در صلح و آزادی نفس بکشند. او می‌خواست نسل فردا طعم بندگی را نچشد و قامتش در برابر بیگانه خم نشود.

تاریخ، از او با شکوه یاد کرده و خواهد کرد. مسعود، مردی است که تکرار نمی‌شود. نامش جاودانه است، یادش همواره زنده. او تنها یک مبارز نبود؛ نماد امید بود، نماد ایستادگی و غیرت. کسی بود که کشور را از تهاجم بیگانگان نجات داد.او پرچمدار غرور یک ملت بود؛ صدای رسای مظلومان، شمشیر عدالت در دست، و چراغ راه در شب‌های تار. صداقتش، اخلاصش، ایمانش به راه، الهام‌بخش نسلی شد که به دنبال رهایی بود. او خود را وقف وطن کرد، جان داد اما عزت را حفظ نمود.کوه‌ها گواه استقامتش بودند، دشت‌ها شاهد دلاوریش. هر وجب از خاک وطن، رد پای غیرتش را در خود دارد. دشمنان از تدبیرش در هراس بودند، دوستان از شجاعتش دلگرم.مسعود، مردی بود از تبار بزرگ‌مردان تاریخ؛ قهرمانی که مرگ را به سخره گرفت و زندگی را در مسیر آزادی معنا کرد. او رفت، اما افق‌های روشن از پس نام او طلوع کردند. رفت، اما بذر بیداری را در دل تاریخ کاشت.و ما، همچنان از او می‌گوییم، چون نامش چراغ راه است، چون راهش هنوز ادامه دارد. مسعود زنده است، در روح رهروانش، در جان آزادی‌خواهان، در فریاد هر ملتی که در پی حق و عدالت است.

همچنین بخوانید: نقش آمریکا در ترور احمدشاه مسعود؛ حذف یک مانع بزرگ برای پروژه واشینگتن در افغانستان

یادش گرامی، راهش پُررهرو، و نامش جاودان باد.

نوشته های مرتبط :