مسعود بزرگ و کامیابی در آزمون جنگ های تحمیلی داخلی

دسته: تحلیل
نویسنده: کیان نیا
1403/11/25
1:36 ب.ظ
بازدید: 82

پایگاه خبری تحلیلی روایت : احمد شاه مسعود فرمانده جوانی که بزرگترین حملات شوروی به دره معروف و پر افتخار پنجشیر را یکی پی دیگر شکست داد و صادقانه در آن مسیر با سربازان توانایش جنگید و از آن میدان سربلند بیرون آمد، در آزمون بزرگتر و پیچیده تری قرار گرفت و آن جنگ هایی بود که از سوی سازمان‌های استخباراتی منطقه بر او و دولت اسلامی که دیگران جنگ های داخلی خواندند تحمیل شد.

احمد شاه مسعود فرمانده جوانی که بزرگترین حملات شوروی به دره معروف و پر افتخار پنجشیر را یکی پی دیگر شکست داد و صادقانه در آن مسیر با سربازان توانایش جنگید و از آن میدان سربلند بیرون آمد، در آزمون بزرگتر و پیچیده تری قرار گرفت و آن جنگ هایی بود که از سوی سازمان‌های استخباراتی منطقه بر او و دولت اسلامی که دیگران جنگ های داخلی خواندند تحمیل شد.
مسعود بزرگ خودش از این موضوع که این بار میدان بسی دشوارتر است مطلع بود و خواست تا مخالفان او هم وارد پایتخت نشود و خودش نیز بیرون پایتخت بماند تا از گزند جنگ ها هم خود را برهاند هم مردم خویش را. در گفتگوی معروف مخابره ای میان او و گلبدین حکمتیار قبل از ورود به کابل به داخل نشدن نظامیان به این شهر چندین بار اشاره میکند و خواهان آن است که نیروهای مجاهدین در بیرون از کابل بمانند، اما آنگاه که چاره ای نمی‌بیند همانجا میگوید من میروم آماده شوم برای دفاع از مردم کابل و مرد کابل و زن کابل و پیر و جوان کابل… و آماده نبرد با دشمنان خویش میگردد، سیاوش کسرایی در مورد آرش کمانگیر شعری بلند دارد که در میان صحبت از مسعود بزرگ به یادش افتادم در میانه آن از زبان آرش چنین می‌گوید:
«دلم از مرگ بیزار است؛
که مرگِ اَهْرِمن‌خو آدمی‌خوار است.
ولی، آن دم که ز اندوهان روان زندگی تار است؛
ولی آن دم که نیکی و بدی را گاهِ پیکار است؛
فرو رفتن به کام مرگ شیرین است.
همان بایستهٔ آزادگی این است.»
مسعود بزرگ اما از جنگ بیزار بود و با آن نتایجی که به بار می آورَد کدام دل آزاده است که از آن بیزار نباشد. ولی آندم که جنگ بر او تحمیل شد در مسیر خود استوار ماند زیرا بایسته آزادگی همان بود، حمایت از مردم خود در برابر نیروهای تحت حمایت بیگانه.
علت این را که چرا بر دولت مجاهدین این جنگها تحمیل شد من دو چیز میدانم
یکی پشتون نبودن و تاجیک بودن سران این دولت، که در رأس آن داناترین حاکم تاریخ این سرزمین از زمان تاسیس آن در اواخر قرن ۱۹ یعنی پروفسور استاد ربانی قرار داشت که با درایت همه چیز را مدیریت میکرد و دست دیگران را نیز کوتاه می‌نمود و در وزارت دفاع نیز چهره قهرمان و افسانه ای که کارنامه ای جز رشادت و دلاوری و جوانمردی نداشت.
برای پشتون ها این قابل تحمل نبود و کسانی مثل حکمتیار که خود در سر هوای رهبری کشور را داشتند نوعی کینه گرفتند و دست به دامان پاکستان شده و تسلیحات و حمایت فراوان جمع آوری کرده و در برابر دولت استاد ربانی و فرمانده مسعود به مبارزه برخواستند.
برای غیر افغان های دیگر نیز چنین چیزی چندان پذیرفتنی نبود، زیرا آنان به حاکمیت چندین صدساله افغان ها عادت کرده بودند و گمان می‌کردند تاجیکان که اینهمه قدرت گرفته اند آنان نیز باید به همان پیمانه سهیم شوند و با اسلحه هایی که از سوی کشورهای دیگر دریافت نموده و سالها در گدام ها ذخیره کرده بودند موقعیت های تاجیکان را در سراسر کابل مورد هدف قرار دادند.
دوم، خوی آزادگی مسعود بزرگ و عدم وابستگی او به هیچکدام از کشورهای دخیل در قضیه افغانستان.
زمانیکه جنگ در برابر شوروی تمام شده بود هرکدام از کشورها تلاش داشتند تا قوت بیشتری در دولت افغانستان داشته باشند و تسلط شان را بر این دولت تقویه کنند، این از سوی مسعود بزرگ و استاد ربانی قابل پذیرش نبود و برای همان بود که کشورهای منطقه از احزاب خورد و کوچک حمایت نموده و شعله جنگ را در افغانستان افروختند.
در این میان مسعود بزرگ با آنکه به تنهایی جنگ در برابر سه جریان قوی مورد حمایت خارجی ها را بدوش میکشید هیچگاه در برابر آنان سر خم نکرد. این جنگها به اعتبار او و همه مبارزان لطمه زدند زیرا قبل از آن حکمتیار نیز دعوای مجاهد بودن داشت و جریان آقای آقای مزاری نیز، اما حالا همه با هم در جنگ بودند، در میان این جنگهای تحمیلی ناگهان ظهور طالبان عرصه را تغییر داد، آقای عبدالعلی مزاری با خیال باطل خویش به سوی آنان رهسپار شد و اسلحه و امکانات خود را نیز در اختیار آنان نهاد به آن گمان که آنان متحدان قدرتمند و جدید او در برابر مسعود بزرگ و استاد ربانی خواهند بود. اما طالبان به آقای مزاری نیز رحم نکرده و او را به نوع بسیار بی رحمانه از میان برداشتند.
حکمتیار نیز که سر دشمنی با طالبان را برداشته بود و آنان را رقیبان خود در رهبری قوم افغان می‌دید با آنان سر جنگ گرفت که از آنان شکست خورده و این بار به دامان دشمن دیرینه خود که از او کینه ها در دل داشت و از مردم و سربازان او هزاران تن را کشته بود یعنی به دامان مسعود بزرگ پناهنده شد.

همچنین بخوانید: طالبان برای نهمین‌بار زمرد استخراج شده از معادن پنجشیر را فروختند

مسعود بزرگ که خوی جوانمردی سرداران سرافراز تاریخ خراسان همانند اسماعیل سامانی و یعقوب لیث را در خود داشت حکمتیار را نیز پناه داده و از مهلکه نجات داد، در طرف دیگر میان نیروهای تحت رهبری مارشال دوستم ( که البته هنوز تا مارشال شدنش وقت زیادی مانده بود) نیز اختلاف افتاد و دوستم نیز از میدان به در شد، عرصه دوباره میان دو گروه باقی ماند: مسعود بزرگ و نیروهای تروریست طالب که از جنوب و با انگیزه قوی قومی آمده بودند.
مسعود بزرگ نه به استقبال آنان رفت و نه نیروهای تحت فرمانش از هم پاشیدند و نه هم از آنان شکست خورد، همانگونه که نبرد با سایر احزاب را نباخت با طالبان نیز همانگونه به مقابله پرداخت، اما کابل را برای ویران نشدن بیشترش از نیروهای خود خالی کرد و در بیرون از کابل برای لشکر جنایتکار قبیله ای که با نام دین آمده بودند کمین گرفت و سنگر ساخت. آنان را در هر هجوم نهایتا شکست داد و در این میانه که ماهیت طالبان برای همگان آشکار شده بود، برحق بودن مسعود بزرگ نیز در همه جنگها مسلم گشت. و پس از آن بود که آقایان محقق و خلیلی به او پیوستند، مارشال دوستم نیز با او یکجا شد و صف مسعود بزرگ به عنوان نماینده اکثر مردم افغانستان/ خراسان به مبارزات خود برای تامین عدالت و آزادی ادامه داد.
مسعود بزرگ از کسانی که قبلاً بر ضد او جبهه گرفته بودند متحدانی قوی بوجود آورد و آنان را در هر حالت مورد حمایت قرار داد.

نوشته های مرتبط :