محرومیت افغانستان از حق رأی در سازمان ملل؛ چرخش سازمان به سوی طالبان؟

دسته: تحلیل
نویسنده: غلام رضا سادات
1403/02/25
12:18 ب.ظ
بازدید: 13

پایگاه خبری تحلیلی روایت : سلب حق رای در سازمان ملل در واقع نقش کشورها را در این سازمان به سمبولیک کاهش می‌دهد. زیرا وقتی کشوری حق رای نداشته باشد، دیگر امتیازی مهمی ندارد. البته این سازمان با این‌که کشورهایی را که حق‌العضویت خود را نپردازد از حق رای محروم می کند، اما اگر کشوری بتوانند از دید این سازمان ثابت کنند که در شرایط خاص قرار دارد که بر اساس آن شرایط توان پرداخت حق عضویت سازمان ملل را ندارد، می‌تواند حق رأی خود را حفظ کند.

دو روز پیش سازمان ملل متحد، افغانستان را به دلیل عدم پرداخت پی‌درپی حق عضویت و ارائه نکردن دلیل موجه از دید این سازمان نسبت به عدم پرداخت آن، از حق رأی در مجمع عمومی سازمان ملل براساس منشور ۱۹ این سازمان محروم کرد. براساس منشور ۱۹ سازمان ملل، هر عضو ملل متحد که پرداخت سهمیه مالی آن به سازمان به تاخیر افتاده باشد، در صورتیکه سهمیه عقب افتاده عضو مزبور معادل یا بیشتر از مبلغ سهمیه مربوط برای دو سال قبل به طور کامل باشد، در مجمع عمومی حق رای نخواهد داشت.

سلب حق رای در سازمان ملل در واقع نقش کشورها را در این سازمان به سمبولیک کاهش می‌دهد. زیرا وقتی کشوری حق رای نداشته باشد، دیگر امتیازی مهمی ندارد. البته این سازمان با این‌که کشورهایی را که حق‌العضویت خود را نپردازد از حق رای محروم می کند، اما اگر کشوری بتوانند از دید این سازمان ثابت کنند که در شرایط خاص قرار دارد که بر اساس آن شرایط توان پرداخت حق عضویت سازمان ملل را ندارد، می‌تواند حق رأی خود را حفظ کند.

در مورد اخیر اما و براساس فهرست منتشر شده توسط سازمان ملل، در کنار افغانستان، کومور، اکوادور، سائوتومه و پرنسیپ، سومالی و ونزوئلا نیز از جمله کشورهای بودند که در دو سال گذشته حق عضویت سازمان ملل را نپرداخته بودند و از حق رای محروم شدند. اما کشورهای کومور، اکوادور و سومالی از دید این سازمان موفق شدند با ارائه توضیحات از این قانون مستثنی شوند، ولی افغانستان، اکوادور و ونزوئلا از دید این سازمان نتوانستند دلایل قانع کننده ارائه کنند و از حق رأی محروم گردیدند.

همچنین بخوانید: استقبال طالبان از احیای روابط دیپلماتیک میان ایران و عربستان

در حالی‌که وضعیت افغانستان پس از سقوط نظام پیشین بر همگان هویداست که بسیار پیچیده بوده و بسیاری می دانند که عدم پرداخت حق العضویت از سوی افغانستان نسبت به بقیه کشورهای قرارگرفته در فهرست محرومیت از حق رأی، موجه و با دلایل کافی همراه است؛ ولی به نظر می رسد سازمان ملل این این دلایل را بر مبناهای‌ سیاسی و شاید هم تحت فشار کشورها نادیده گرفته است.

حالا پرسش این است که وقتی سازمان ملل نماینده نظام قبلی را که کرسی افغانستان در سازمان ملل را در اختیار دارد، به رسمیت می شناسد و از سوی هم این سازمان خود نظام طالبانی را به رسمیت نمی شناسد‌، از جانبی هم این سازمان می داند که نماینده فعلی افغانستان در این سازمان منابع کافی مالی برای پرداخت حق العضویت در اختیار ندارد، آن وقت چرا افغانستان را از حق رای محروم کرده است؟

در حالی‌که نزدیک به سه سال می‌شود که طالبان بر افغانستان مسلط شده و نماینده افغانستان در سازمان ملل انتصاب نظام قبلی است که طالبان نه تنها وی را به رسمیت نمی شناسند بلکه تلاش زیادی نمودند تا به جای وی سهیل شاهین را به عنوان نماینده افغانستان در سازمان ملل بفرستند. اما جالبی قضیه این است که با وجودی این که سازمان ملل می‌داند که نماینده فعلی افغانستان در سازمان ملل با حکومت طالبان در ارتباط نیست و از این حکومت نمایندگی نمی کند تا با تامین منابع از داخل، حق العضویت افغانستان را پرداخت کند، ولی با آن‌هم افغانستان را از حق رای محروم کرده است. تا با این کار در واقع مخالفان طالبان در مضیقه و تحت فشار مضاعف قرار دهد.

همچنین بخوانید: ناروی ۶.۷ میلیون دالر به مردم افغانستان کمک کرد

به هرحال وضع پیش آمده به هیچ عنوان به نفع مخالفان طالبان و مردم افغانستان نیست. زیرا از یک‌سو از مخالفان کم کم دارد مشروعیت زدایی صورت می‌گیرد و از جانب هم ادامه این روند می تواند برای آینده روابط طالبان و این سازمان زمینه‌سازی کند. البته مردم و مخالفان طالبان حداقل تا امروز انتظار این را ندارند که سازمان ملل به حیث یک مرجع جهانی که به قوانین و حق ملت‌ها باور دارد، در برابر حکومت های که با کودتا و شبه کودتا و جنگ و خونریزی استحکام‌ یافته به این سادگی کرنش کند. لازم است که سازمان ملل قبل از هر چیزی دیدگاه‌های تمام جوانب در افغانستان را در نظر گرفته و بعد به یک اجماع جهانی در مورد افغانستان بیاندیشد، تا هم افغانستان بیشتر از این به حاشیه رانده نشود و هم کشوری با حدود ۴۰ میلیون جمعیت و بیش از ۶۵۰ هزار کیلومتر متر مساحت، نقش خنثی در این سازمان نداشته باشد.

مخالفان طالبان هم اگر می‌خواهند که مشروعیت زدایی از آنان بیشتر از این تشدید نشود، می‌توانند با اتحاد و حرکت هماهنگ و تشدید فشارها، جایگاه خود را کماکان نزد جهانیان تثبیت کنند.

نوشته های مرتبط :