فریاد قلم؛ شرحی بر جوهرۀ هستی

دسته: تحلیل
نویسنده: سمیه شریفی«خزان»
1404/02/31
10:51 ق.ظ
بازدید: 5

پایگاه خبری تحلیلی روایت : قلم، جوهرۀ هستی! ای نقش‌آفرین بزمِ وجود! ای هم‌نفس با نخستین دم روح در نیستانِ عدم! بنویس از جهانِ هستی، از رقصِ ذرات در هوای محبت. بنویس از نوای نوازندگان کلام سکوت؛ آنان که با سازِ جان می‌نوازند و جز دل‌سوختگان، کسی نوای‌شان را نمی‌شنود. بسوز ای قلم، بسوز در آتش طلب! بسوز از پرده‌های روشنی که بر افق‌های شعله‌تابناک معرفت آویخته‌اند. بسوز از هستی خورشید که خود پرتوی است از انوار ازلی. بسوز از حقیقت نهانِ عالمِ درونِ انسانی، آن دریای بی‌کران پنهان در قطره‌ای! بنویس از صدای شاعران خاموش، آنان که کلام‌شان در بزمِ وحدت گم شد و جز با جانِ شنوا، درک نمی‌شوند. بنویس از ماهیت نیستی که خود بستر هستی است، بنویس از عدم محض که نقطه‌ی آغاز هر وجود است.

قلم، جوهرۀ هستی!
ای نقش‌آفرین بزمِ وجود!
ای هم‌نفس با نخستین دم روح در نیستانِ عدم!
بنویس از جهانِ هستی، از رقصِ ذرات در هوای محبت. بنویس از نوای نوازندگان کلام سکوت؛ آنان که با سازِ جان می‌نوازند و جز دل‌سوختگان، کسی نوای‌شان را نمی‌شنود. بسوز ای قلم، بسوز در آتش طلب! بسوز از پرده‌های روشنی که بر افق‌های شعله‌تابناک معرفت آویخته‌اند. بسوز از هستی خورشید که خود پرتوی است از انوار ازلی. بسوز از حقیقت نهانِ عالمِ درونِ انسانی، آن دریای بی‌کران پنهان در قطره‌ای! بنویس از صدای شاعران خاموش، آنان که کلام‌شان در بزمِ وحدت گم شد و جز با جانِ شنوا، درک نمی‌شوند. بنویس از ماهیت نیستی که خود بستر هستی است، بنویس از عدم محض که نقطه‌ی آغاز هر وجود است.

بنویس از آوارهای شکسته، از قلب‌های ترک‌خورده در این دیارِ رنج. بنویس از شیشه‌های شهر فراموش‌شده‌ی بی‌نوا، شهری که در غبار غفلت مدفون شده. بنویس، بنویس، ای قلم بیدارگر، بیدارساز هیولاهای خاک راه را؛ آن اهریمنانِ درونی که در کالبد تن پنهانند و جان را به خاک می‌کشند.
ای قلم، ای رازدارِ بقا در پهنه‌ی فنا، ای امانت‌دارِ قصه‌ی ازل و ابد! جوهرۀات برای ناسوت خزان عمر بلرزد، لرزیدنِ شمعی در بادِ نیستی. و در تماشای این شهنامۀ سخن بنشیند، گویی که خود، شاهدِ هر فصلی و هر روایتی. جوهرۀات را شعله‌ور ساز، آتشی درگیر کن، تا بسوزاند و خاکستر کند “منِ من‌ها” را این قفسِ تفرقه‌انداز را که مانعِ وصل است. بسوزان گوش‌های فلکِ کج‌مدار را که جز سازِ خود نمی‌شنود، و بر مدارِ کژی می‌گردد و بیداد می‌کند.
ای قلم، ای شاهد اشک یتیمان! اشکت را خشک مساز، مباد که این دریای غمِ ما بخشکد! اشکت را ببار و دریای روزگار ظلم فرعونیان را لبریز ساز، آنقدر که سیلابی از حقیقت برخیزد و تخت و تاج ستم را واژگون کند. صفحه بر صفحه ورق بزن در دفتر این عالم. در کوچه‌پس‌کوچه‌های تاریک تاریخ بنواز، بنواز ناله‌ی دردمندان را. تفسیر کن ظلمِ ظالم را، شرح ده آن لایه‌های پنهان ستم را که در تاروپود هستی تنیده شده. تنویرساز بی‌نام‌ونشان‌ها را، آنان که تاریخ نام‌شان را فراموش کرده، آنان که در سایه‌ی غفلت زیستند و در گمنامی رفتند.

بنویس از منازل بی‌کرانِ هستی، آنجا که هیچ راهی نیست و همه راه است. سفر کن در قایق‌های شناور زمان، ما را نیز با خود ببر به آن سوی وهم و خیال، به ساحلِ یقین. پیش از هر تصور، پیش از هر گمانِ فانی، بسوزان، ای قلم زمان، هر قید و بندی را که بر دست و پای جان بسته است. بنویس از نبض هر لحظه که خود یک عمر است. بنویس از چرخشِ قلب‌های کوچک لرزان در هراس و امید. بنویس از آغاز معصومیت، از نگاه ترس‌آلودِ آهوهای گریزان، پیش از آنکه گرفتار چنگال مکر این جهان فانی شوند.
قلم، ای قلم! تو خود، معجزه‌ی خاموشی! بنویس و بشوران، بسوز و بساز! تو خود، قطره‌ای از اقیانوسِ مطلق! بنویس آنچه را که جز تو هیچ کس را یارای نوشتن نیست. بنویس تا عالم از خواب غفلت بیدار شود و انسان، گوهر پنهان خویش، “منِ برتر” را بازیابد. قلم، ای قلم! تو تجلی “کن فیکون” هستی در عالم ناسوت! بنویس، بنویس و تا ابد بنویس!

نوشته های مرتبط :