دی‌شب جمهوری اسلامی ایران، در پاسخ به حمله‌ی رژیم صهیونیستی بر کنسولگری ایران در دمشق، بیش از ۳۰۰ پهپاد و موشک به اسراییل شلیک کرد. بر اساس گزارش رسانه‌های اسراییلی، جمهوری اسلامی ایران در این حمله، ۱۸۵ پهپاد، ۳۶ موشک کروز و ۱۱۰ موشک زمین به زمین به سمت رژیم اسراییل پرتاب کرده است.
با این‌که کشورهای مانند ایالات‌متحده آمریکا، فرانسه و انگلیس در کنار اسراییل ایستاده و تلاش کردند که این موشک‌ها و پهپادها را ره‌گیری کنند، اما گزارش‌ها حاکی از آن است که بیش‌تر از نیم موشک‌ها به اهدافی از قبل تعیین‌شده اصابت کرده و آن‌ها را منهدم نموده است.
دی‌شب رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی را دنبال می‌کردم تا ببینم که واکنش مسلمانان جهان به این حملات چیست.
تا جایی که من دیدم اکثریت کاربران شبکه‌های اجتماعی در افغانستان و کشورهای عربی، با هیجان ویژه، این رویداد را دنبال کرده و بسیاری‌ها از آن استقبال کردند.
استقبال‌ها از پاسخ نظامی ایران دو علت داشت:
نخست این‌که این حمله، یک پاسخ کوبنده به جنایات رژیم کودک‌کش صهیونیستی بود؛ رژیمی که سال‌ها است به حمایت غرب، مردم فلسطین را سلاخی می‌کند و تنها در شش ماه اخیر، بیش از ۳۳ هزار شهروند بی‌گناه آن کشور را در نوار غزه کشته است.
علت دومش اما برمی‌گشت به شادی مردم از ظهور یک قدرت اسلامی، آن‌هم چند سده پس از حمله‌ی ناپلئون بر مصر.
در ۱۷۹۸ یک نیروی اعزامی فرانسوی به فرماندهی ژنرال جوان به نام “ناپلئون بناپارت” به مصر حمله کرد و آنجا را تحت اشغال و حاکمیت خود درآورد.
این حمله یک درس سخت و صریحی بود که نشان می‌داد حتا یک نیروی کم شمار اروپایی هم می‌تواند بزرگ‌ترین کشورهای اسلامی را تسخیر و تصرف کند.
جالب است که ناپلئون نیز نه توسط مسلمانان بلکه توسط نیروی دریایی یک قدرت خارجی دیگر (انگلستان) از مصر مجبور به عقب‌نشینی شد.
درس اتفاق دومی نیز، همان‌طوری که برنارد لوییس می‌گوید، این بود که “نه‌فقط یک قدرت اروپایی می‌توانست بیاید به اراده خود عمل کند، بلکه فقط اروپایی دیگری می‌توانست آن را بیرون راند.”
این ضعف‌ها و ناتوانی‌ها درصحنه‌ی نبرد، باعث شد که جهان اسلام سال‌ها مورد تاخت‌وتاز کشورهای غربی قرار بگیرد.
پس از جنگ‌های ناپلئونی، نخستین بار است که توانایی نظامی یک قدرت اسلامی، به سرخط اخبار تمام رسانه‌های بین‌المللی مبدل می‌شود و موشک‌هایش خواب غرب و وابستگانش در خاورمیانه را برآشفته می‌کند. دی شب، تمام رهبران دنیا- از آمریکا و انگلیس و فرانسه تا بقیه – نظاره‌گر نمایش قدرت ایران بودند.
آنچه دی شب اتفاق افتاد، نوید ظهور یک قدرت اسلامی را داد و این را مسلمانان به‌عنوان پایان عصر زورگویی غرب تلقی کردند و از بابت آن خوشحالی نمودند.
