طلوع عصر جدید؛ اکنون غول‌های فناوری امریکا در دهلیزهای قدرت قدم می‌زنند

دسته: تحلیل
نویسنده: کارول کادوالادر/ گاردین
۱۴۰۳/۰۸/۲۲
۱۰:۴۸ ق٫ظ
بازدید: 22

پایگاه خبری تحلیلی روایت : با نگاهی به گذشته، سال ۲۰۱۶ آغازِ آغاز بود. سال ۲۰۲۴ پایان آن آغاز و شروع چیزی به‌مراتب بدتر است. همه چیز با یک پارگی در فضای اطلاعات شروع شد؛ آگاهیِ تازه‌ای مبنی بر این‌که دنیای ما دیگر همان دنیای ثابت و مبتنی بر حقایق و شواهد نیست، بلکه پارگی‌ای در بافت واقعیت است. و هرج و مرجی که ترامپ قرار است – همراه با درد، ظلم و سختی – به راه بیاندازد، ممکن می‌شود، چون ما هم اکنون در بی‌نظمی اطلاعاتی زندگی می‌کنیم.

با نگاهی به گذشته، سال ۲۰۱۶ آغازِ آغاز بود. سال ۲۰۲۴ پایان آن آغاز و شروع چیزی به‌مراتب بدتر است. همه چیز با یک پارگی در فضای اطلاعات شروع شد؛ آگاهیِ تازه‌ای مبنی بر این‌که دنیای ما دیگر همان دنیای ثابت و مبتنی بر حقایق و شواهد نیست، بلکه پارگی‌ای در بافت واقعیت است. و هرج و مرجی که ترامپ قرار است – همراه با درد، ظلم و سختی – به راه بیاندازد، ممکن می‌شود، چون ما هم اکنون در بی‌نظمی اطلاعاتی زندگی می‌کنیم. دقیقاً از زمانی که متوجه جریان‌های نامرئی زیر سطح دنیای‌مان شدیم، هشت سال می‌گذرد. یا شاید باید از جانب خودم بگویم: زمانی بود که من متوجه شدم. یک هفته قبل از انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده در ۲۰۱۶، مجموعه‌ای از وقایع عجیب را دیدم و عبارتی را در گوگل جستجو کردم: «تداخل فناوری» + «دموکراسی»؛ و حتی یک نتیجه هم نیافتم. مقاله‌ای به ویراستارم پیشنهاد دادم. این مقاله در ۶ نوامبر ۲۰۱۶ منتشر شد. در آنجا به مفهوم «فرضیه سقوط تکنالوژی» اشاره کردم؛ مفهومی که کلایتون کریستنسن، استاد دانشکده تجارت دانشگاه هاروارد و کسی که واژه «اختلال» را ابداع کرد، مطرح کرده بود؛ فرایندی که در محافل تکنالوژی به‌شدت تجلیل می‌شود، و در آن یک شرکت نوپای کوچکی مانند مایکروسافت می‌تواند غولی مثل آی‌بی‌ام را کنار بزند. نوشتم هر کسی که در این انتخابات چه برنده شود و چه نشود، یک چیز نمایان می‌شود: «اختلال بزرگ» و ترامپ «مخل بزرگ» است. برای اطمینان، پرسش‌هایی نیز اضافه کردم: «آیا دموکراسی زنده می‌ماند؟ آیا ناتو پابرجا خواهد بود؟ آیا انتخابات آزاد و عادلانه‌ای در دنیای پسا-حقیقت ممکن است؟» این مقاله شروع سفر خودم به سرزمین عجایب بود و آن را با آگاهی تلخ بازخوانی کردم، که شاید دوره بعدی ریاست‌جمهوری پاسخ‌های آن پرسش‌ها را فراهم کند. اگر به نظر می‌رسد که بان می‌زنم، ای کاش این طور بود. این فقط عبارت «گفتم که چنین می‌شود» نیست؛ بلکه یادآوری هشت‌ساله‌ای است تا ما را بیدار کند. اعلامیه‌ای است: مرحله اول این فرایند اکنون کامل شده است. و باید بفهمیم این به چه معناست. ما این هشت سال را صرف یادگیری یک واژه جدید کرده‌ایم: «اطلاعات نادرست»، «دروغ‌پراکنی»، «هدف‌گیری خرد». ما درباره جنگ اطلاعاتی یاد گرفته‌ایم. به‌عنوان روزنامه‌نگار، مانند محققان اف‌بی‌آی، از شواهد استفاده کردیم تا نشان دهیم که شبکه‌های اجتماعی «سطح تهدید» آسیب‌پذیر است که بازیگران بدی مانند کمبریج آنالیتیکا و کرملین می‌توانند از آن بهره‌برداری کنند. رساله‌های دکتری درباره تسلیح شبکه‌های اجتماعی نوشته شده است. اما هیچ‌یک از این‌ها اکنون به ما کمکی نمی‌کند. در کانگرس امریکا، کمیته فرعی قضایی در مورد «تسلیح دولت فدرال» به‌هدف بررسی «مجتمع صنعتی سانسور» – ایده‌ای که غول‌های فناوری، صداهای جمهوری‌خواهان را «سانسور» می‌کند – تشکیل شده است. طی ۱۸ ماه گذشته، این کمیته احضاریه‌هایی برای دانشگاهیان ارسال کرده است. هفته گذشته، ایلان ماسک توییت کرد که مرحله بعدی، «تعقیب قضایی» خواهد بود. یکی از دوستانم، استادی از دانشگاهی برتر، که در فهرست قرار دارد، پیامکی می‌فرستد و می‌گوید “روزی می‌آید که باید تصمیم بگیرد بماند یا برود”. فهرست دشمنان ترامپ نظری نیست. این فهرست هم‌اکنون وجود دارد. دوستم در آن قرار دارد. در ۲۰۲۲، ترامپ دستور اجرایی روز اول صادر کرد که وزارت دادگستری را ملزم می‌کند تا همه دست‌اندرکاران «رژیم جدید سانسور آنلاین» را مورد تحقیق قرار دهد… و به‌طور جدی هرگونه جرم شناسایی‌شده را پیگرد قانونی کند. دوستانم در سایر کشورها دقیقاً می‌دانند که این امر به کجا منتهی می‌شود. پیامی دیگر از ماریا رِسا، روزنامه‌نگار برنده جایزه نوبل از فیلیپین، می‌رسد. در فیلیپین، دولت براساس مدل امریکا ایجاد شده و ماریا درباره آنچه که پس از به دست گرفتن کنترول سه قوه از سوی رییس‌جمهور دوترته اتفاق افتاد، می‌نویسد: «شش ماه پس از روی کار آمدنش، موسسات ما فروپاشیدند.» و سپس او دستگیر شد. آنچه ما در موج اول اختلال، سال‌های ۲۰۱۶-۲۰۲۴، انجام دادیم دیگر کارساز نخواهد بود. آیا می‌توان «شبکه‌های اجتماعی را تسلیح کرد» وقتی که خودِ شبکه‌های اجتماعی تبدیل به سلاح شده‌اند؟ فیلسوف مارشال مک‌لوهان را به یا بیاورید – «رسانه همان پیام است»؟ خب، رسانه اکنون ماسک است. ثروتمندترین مرد جهان، یک بستر ارتباطی جهانی خرید و اکنون برای آنچه روزگاری ابرقدرت بزرگ جهان بود، رییس جمهور سایه شده است. این همان پیام است. درک کردید؟آیا اکنون «فرضیه سقوط تکنالوژی» معنا پیدا می‌کند؟ این که چگونه یک نوآوری کوچک می‌تواند در نهایت یک برند قدیمی را متلاشی کند؟ آن برند حقیقت است، شواهد است، روزنامه‌نگاری است، علم است، عصر روشنگری است، مفهومی خاص که فقط در پشت یک دیوار پرداخت پولی در نیویارک تایمز پیدا می‌کنید.
شما عضو هستید؟ از اخبار تمیز، بهداشتی و مبتنی بر حقایق لذت ببرید. سپس با من به فاضلاب اطلاعات بیایید، جایی که ما در میان آشغالی که بقیه مصرف می‌کنند دست‌و‌پا می‌زنیم. ترامپ مانند وبا است. نفرت و دروغ‌های او – عفونتی است که اکنون در آب آشامیدنی وجود دارد. سیستم اطلاعاتی ما خیابان‌های کثیف لندن قبل از معجزه بهداشتی دوران ویکتوریایی است. آن را با مهندسی حل کردیم. اما این مشکل را هنوز حل نکرده‌ایم. ما هشت سال فرصت داشتیم تا دره سیلیکون را به پاسخگویی واداریم. و شکست خوردیم. کاملاً شکست خوردیم.
چون اکنون این دیگر سیاست به معنایی که می‌شناسیم، نیست. جوانانی که برای ترامپ رای دادند، در واقع، برای پودر پروتئین و وزنه‌برداری رای دادند، به‌همان اندازه به خاطر مردی ۷۸ ساله و محکوم به جرم رای دادند. آن‌ها برای بیت‌کوین و وزنه‌های سنگین رای دادند. برای ویدیوهای کوتاه یوتیوب و استریم‌های توییچ، برای برادران پادکست و برادران ارزهای دیجیتال و برادران فناوری و «برادر برادرها»: ایلان ماسک.
شبکه‌های اجتماعی اکنون همان رسانه‌های اصلی هستند. جایی که اکثر جهان خبرهایش را از آن می‌گیرد. البته چه کسی اصلاً به اخبار اهمیت می‌دهد؟ این‌جاست که جهان فکاهی اینترنتی و جوک‌هایش را می‌گیرد و ترندهای بی‌پایان در حال تغییرش را مصرف می‌کند. “فرهنگ اینترنت” را فراموش کنید. اینترنت خود فرهنگ است. و این انتخابات در اینجا و مدت‌ها قبل از این‌که حتی یک نفر رای بدهد، جنگیده و پیروز شد.
استیو بنن درست می‌گفت. سیاست از فرهنگ نشأت می‌گیرد. کریس وایلی، افشاگر کمبریج آنالیتیکا، در اولین تماس تیلفونی‌اش با من، حرف رییس قبلی‌اش را نقل قول کرد. انتخابات از گفت‌وگوهای مردان سفیدپوستی که بر روی بسترهای ساخته شده توسط مردان سفیدپوست صحبت می‌کنند، سرچشمه می‌گیرد و با الگوریتم‌های نامرئی که توسط الیگارش‌های تکنالوژی ما کنترل می‌شود، قدرت می‌گیرد. این همان فرهنگ امروز است.
گزارش‌های آبزرور درباره فیس‌بوک و کمبریج آنالیتیکا متعلق به نظم جهان قدیمی است؛ نظمی که در ۶ نوامبر ۲۰۲۴ پایان یافت. آن موج اول اختلال الگوریتمی بود که برای ما برگزیت و اولین دوره ترامپ را به همراه داشت، زمانی که هنجارهای مبتنی بر قوانین مان هنوز وجود داشتند.
چالش اکنون این است که بفهمیم این دنیا از بین رفته است. مارک زاکربرگ دریشی‌اش را کنار گذاشته، مدل موی سزار خود را بلند کرده و یک زنجیر طلایی شبیه رپرها خریده است. او گفته که یکی از بزرگ‌ترین پشیمانی‌هایش، عذرخواهی‌های بیش از حدش بوده است. چون او – مانند دیگران در دره سیلیکون – نشانه‌ها را خوانده است. پیتر تیل، یکی از بنیان‌گذاران پی‌پل که در سایه‌ها پرسه می‌زند، اطمینان داد که جِی‌دی ونس به تیکت ریاست جمهوری برسد. ماسک با ریسکی به سبک دره سیلیکون، تمام سرمایه خود را روی ترامپ گذاشت. جف بزوس، که دیر به این مهمانی پیوسته بود، فقط چند روز مانده به پایان کار، روی این موج سوار شد و اطمینان یافت که واشنگتن‌پست او هیچ نامزدی را تایید نکند.
این برادران می‌دانند. دیگر از روزنامه‌نگاران نمی‌ترسند. روزنامه‌نگاران اکنون یاد می‌گیرند که از آن‌ها بترسند. چون اینک الیگارشی حاکم شده است. این هم‌آمیزی قدرت دولتی و تجاری در یک طبقه، حاکم است. این تصادفی نیست که ماسک حرف‌های کرملین را تکرار می‌کند و با پوتین تیلفونی صحبت می‌کند. آشفتگی روسیه در دهه ۹۰ الگوست؛ میلیاردها دالر به دست خواهد آمد، مردم خواهند مرد، جنایاتی رخ خواهد داد.
چالش ما این است که بفهمیم اولین چرخه اختلال کامل شده است. ما از آیینه گذر کرده‌ایم. ما همگی در فاضلاب اطلاعاتی دست‌و‌پا می‌زنیم. ترامپ یک میکروب است اما مشکل لوله‌ها و پایپ‌هاست. ما می‌توانیم و باید این مشکل را حل کنیم.

همچنین بخوانید: هواپیمای بی-۵۲ امریکا به خاورمیانه رسید

نوشته های مرتبط :