طالبان و توسل به تهدید و ارعاب در کشورهای خارجی

دسته: تحلیل
نویسنده: سیده آزاده
1403/11/08
12:11 ب.ظ
بازدید: 13

پایگاه خبری تحلیلی روایت : اخیرا محمدنبی عمری، معین وزارت امور داخله طالبان، هشدار داده است که این گروه می‌تواند مخالفان خود را در خارج از مرزها با هزینه‌ای کم‌تر از ۵۰۰ کلدار پاکستانی بکشد. او در ویدیویی که منتشرشده به صراحت مخالفان این گروه را به ترور تهدید کرده و می گوید که در بیرون از افغانستان دست طالبان برای حذف مخالفان باز است و این گروه تنها با ۵۰۰ روپیه کلدار می تواند دست به ترور بزند.

اخیرا محمدنبی عمری، معین وزارت امور داخله طالبان، هشدار داده است که این گروه می‌تواند مخالفان خود را در خارج از مرزها با هزینه‌ای کم‌تر از ۵۰۰ کلدار پاکستانی بکشد.
او در ویدیویی که منتشرشده به صراحت مخالفان این گروه را به ترور تهدید کرده و می گوید که در بیرون از افغانستان دست طالبان برای حذف مخالفان باز است و این گروه تنها با ۵۰۰ روپیه کلدار می تواند دست به ترور بزند.

این سخن مقام وزارت داخله طالبان اولا از این جهت قابل تامل است که پس از سلطه این گروه بر افغانستان اکثریت مطلق مخالفان این گروه اعم از سیاسیون، فعالین مدنی، بزرگان قومی و حتی شماری از نظامیان مجبور به مهاجرت از افغانستان شدند. بدون شک روی سخن این مقام طالبان با کسانی است که امروز در کشورهای بیرونی علیه این گروه فعالیت های موثر سیاسی و مدنی و تبلیغاتی دارند. در واقع این تهدید مستقیم علیه کسانی است که در سنگر مبارزه علیه طالبان به طور مستقیم و غیر مستقیم حضور دارند.

از جانب دیگر، همه می دانیم که طالبان یعنی زور و تهدید و هراس افکنی. بدون شک برنده‌ترین سلاح طالبان از آغاز پیدایش این گروه تا هنگام تسلط بر کابل و امروز، ترویج رعب و هراس در میان مردم و نخبگان بوده است. طالبان در دور نخست و ۲۰ سال زمان جمهوریت با تهدید، انفجار، سربریدن و ایجاد وحشت شناخته می شد. این گروه اکنون می داند که هیچ طرحی برای دولت‌داری و ارایه خدمات به مردم ندارد و نمی‌تواند بدون کمک‌های خارجی هیچ کاری برای بهبود زنده‌گی مردم انجام دهد. بنا بهترین گزینه و به صرفه ترین آن تهدید مستقیم است.
طالبان با توسل به خشونت در ۲۰ سال جمهوریت از هیچ جنایتی فروگذار نبود. این گروه به خاطر این‌که در استدلال سیاسی کم می آورد و چیزی برای گفتن ندارد، با توجه به همین ضعف متوسل می شود به خشونت و تهدید.
البته این گروه در طی سه دهه مهمترین سرمایه‌گذاری‌اش برای سلطه و حکومت‌داری، مبتنی بر ایجاد ارعاب و وحشت بوده است. بنابر این، ترساندن مردم و فعالین و در هم شکستن روحیه مقاومت و اعتراض بخشی از استراتژی این گروه برای ادامه سلطه بر کشور است.

همچنین بخوانید: رهبر گروه طالبان انتقاد تُند عالمان دین از خودش در رسانه‌های اجتماعی را «خلاف شریعت» خواند

البته این نکته را هم نباید فراموش کرد که تا وقتی طالبان به عنوان یک گروه علیه نظام و حکومت پیشین مبارزه می کرد، مردم بیشتر از این گروه می ترسید، زیرا به هیچ اصول و قاعده پابند نبودند و هر کاری می خواستند انجام می دادند و بعد بعضی از جنایات انجام داده را هم مسئولیت نمی گرفتند. اما اکنون معادله روندی معکوس پیدا کرده است. از این پس مردم و فعالین سیاسی و مدنی نیستند که از طالبان می‌هراسند، بلکه طالبان‌ هستند که بیشتر از مردم و آنان که علیه این گروه با سلام قلم و زبان مبارزه می کنند، می ترسند.
البته ترس طالبان از مردم و فعالین، کاملا طبیعی است. زیر این گروه علاوه بر ایجاد حکومت سرنیزه نظامی، هیچ گونه مقبولیت و مشروعیت نداشته و به خواسته های مشروع مردم هم تن نمی دهد.

با این حال البته تهدید و ایجاد وحشت و حتی ترور مخالفان که طالبان از آن سخن می زنند، ممکن در کوتاه مدت بتواند چند چهره را ساکت و یا حتی حذف کند، ولی بر اساس تجربه تاریخی، استبداد و سرکوب و تهدید پایه هیچ رژیمی را استوار نکرده و نخواهد کرد. این امر به تولید ناخشنودی و خشم می‌انجامد و در نهایت کاخ ظلم و وحشت را از بیخ می کند.

نوشته های مرتبط :