دیروز نشست مجازی شماری از گروه‌های نظامی پیشین و مخالفان مسلح ضد طالبان، برای یادبود از نخستین سالگرد شهادت شماری از فرماندهان و جنگجویان جبهه آزادی، برگزار شد. در این نشست، علاوه بر شخصیت‌های سیاسی، فرهنگی و مدنی، داکتر یاسین ضیا رییس جبهه آزادی و احمد مسعود رهبر جبهه مقاومت ملی حضور داشتند.
این نخستین نشست هدفمندانه‌ی جبهه‌های مخالف مسلح طالبان، پس از نزدیک به سه سال حضور طالبان در افغانستان بود. پس از روی‌کار آمدن طالبان در کشور دو گروه مخالف طالبان زیر نام «جبهه آزادی» و «جبهه مقاومت ملی» عملیات نظامی را علیه طالبان در ولایت‌های مختلف انجام می‌دهند.
بااینکه بیشتر عملیات جریان‌های مخالف مسلح طالبان، به گونه‌ی چریکی انجام می‌شود اما در اوایل سقوط نظام جمهوریت در افغانستان عملیات گسترده‌ای در پنجشیر و اندراب نیز علیه طالبان راه‌اندازی شد. با این هم، این جریان‌ها بارها ادعا کرده‌اند که هیچ کشوری تا هنوز از آن‌ها به‌گونه‌ای رسمی در شکست دادن طالبان حمایت نکرده است.
در نشست دیروز، بر دو مورد تاکید شد؛ نخستین مورد این‌که رهبران گروه‌های نظامی مخالف طالبان اعلام کردند که در برابر طالبان فقط و فقط یک راهکار نظامی می‌تواند پیروز میدان باشد. رهبران این گروه‌ها مدعی شدند که طالبان به هیچ گفت‌و‌گوی پابند نبوده و هیچ‌گونه شرایطی برای یک گفتگوی سیاسی را قبول ندارند و علیه آن‌ها باید مقاومت مسلحانه صورت گیرد. دومین مورد مهم در این نشست، ضرورت اتحاد تمامی گروه‌های سیاسی_نظامی پیشین، در برابر طالبان بود.
دکتر یاسین ضیا، رییس جبهه آزادی، در سخنرانی خود تاکید کرد که این مبارزه با «دو نفر» هدف ایشان از دو نفر در این سخنرانی، رهبران جبهه آزادی و جبهه مقاومت بود؛ به پیروزی نمی‌رسد. او تاکید کرد که با یک اعلامیه مشترک این دو گروه، آتش در میان طالبان افتاده است و اگر گروه‌های دیگر و رهبران سیاسی دیگر افغانستان که اکنون در بیرون از کشور حضور دارند، کنار این دو گروه بایستند، به‌یقین که می‌توانند دست آورده‌های چشم‌گیری داشته باشند. او هرچند از فرد و یا گروهی نام نبرد اما خطاب به رهبران سیاسی دیگر گفت که عذر و زاری کردن در برابر طالبان که به یک نشست سیاسی تن دهند، همواره بی‌نتیجه خواهد بود.
احمد مسعود، رهبر جبهه مقاومت ملی مردم افغانستان، نیز در این نشست گفت که «پیام اتحاد» می‌فرستد. احمد مسعود، مبارزه سنگرداران جبهه آزادی را ستود و این معنای آن را می‌دهد که رهبری جبهه مقاومت ملی نیز، بر یک مبارزه مسلحانه علیه گروه طالبان مصمم است. چیزی که بارها در سخنرانی‌های رهبری این گروه، در کشورهای مختلف بیان گردیده است.
احمد مسعود هرچند که عضو گروه موسوم به «شورای مقاومت ملی» با حضور چهرههای سیاسی و رهبران پیشین جهادی افغانستان است که آن‌ها طی نزدیک به سه سال پسین، همواره از طریق گفتگو به پایان بخشیدن مسأله افغانستان تاکید کرده‌اند.
پس از فروپاشی افغانستان به دست طالبان و قدرت گیری این گروه برای بار دوم در کشور، جریان‌های مختلف سیاسی در بیرون از کشور، نهادهایی را برای پایان بخشیدن به‌نظام طالبانی در افغانستان راه‌اندازی کردند. جریان‌های نظامی که در بیرون از کشور شکل‌گرفته‌است، با قربانی دادن شماری از سنگرداران خود، امیدی برای مردم و برای آزادی خلق کرده‌اند. این جریان‌ها، هرچند که تا هنوز پیروزی چشم‌گیری نداشته‌اند اما هرروز به پایگاه‌های نظامی و امنیتی طالبان حمله کرده‌اند و طالبان به نحوی زمین‌گیر کرده‌اند.
طالبان در نزدیک به سه سال حاکمیت‌شان در کشور، به نقض صریح حقوق بشر دست‌زده‌اند. این گروه پس‌ازآنکه به قدرت رسیدند، دروازه‌ی مکاتب و آموزش‌های عالی را به روی زنان بستند، دست آن‌ها را از کار گرفتند و زنان مبارز را زندانی، شکنجه و به آنان تجاوز کردند، چیزی که بارها از سوی جامعه جهانی و مردم افغانستان مورد انتقاد شدید قرارگرفته است.
طالبان هیچ‌گونه زمینه‌ای کاری ایجاد نکرده‌اند و همواره مردم از بیکاری شکایت دارند. طالبان با ایجاد ترس و وحشت، مردم را سانسور، سرکوب و زندانی کرده‌اند. بارها گزارش‌هایی از برخورد غیرانسانی این گروه علیه عام مردم که حتا در مواردی سبب قتل شماری از شهروندان کشور نیز گردیده، منتشر شده است. رهبری طالبان در آخرین پیام خود بر انتحاری کردن بیشتر تاکید کرد، چیزی که بیشتر واکنش برانگیز شد و این حرکت از سوی عالمان دین، خلاف اسلام خوانده شد.
جریان‌های مختلفی در بیرون از کشور، به اتحاد رهبران سیاسی روی‌کار آمده‌اند که فقط دو گروه از این جریان‌ها، مقاومت مسلحانه را در برابر طالبان را، رمز پیروزی می‌دانند. اما گروه‌های دیگر تاکنون بر یک مبارزه سیاسی تاکید دارند. جبهه مقاومت ملی، و جبهه آزادی از گروه‌های مخالف مسلح طالبان شناخته می‌شوند و گروه‌های چون شورای مقاومت ملی و مجمع فدرال‌خواهان افغانستان از گروه‌های اعلام شده علیه طالبان‌اند در این میان یک گروه دیگر از جوانان نظامی پیشین در ایالات‌متحده نیز اعلام موجودیت کردند که تاکنون پس از اعلام موجودیت خود، هیچ عکس‌العملی، حتا در حد یک بیانیه‌ای هم، نشان نداده‌اند.
نکته‌ای دیگری که قابل‌ذکر است، این‌که شماری از رهبران پشتون تبار افغانستان، بارها در اعلامیه‌های گفته‌اند که از مبارزه مسلحانه علیه طالبان حمایت نخواهند کرد. این گفته‌ها می‌تواند یکی برریشه‌ی قومیت این شمار از رهبران باشد و همچنان می‌تواند از ضعف آن‌ها، در برابر گروه طالبان و یا احتمال پیوستن‌شان به این گروه، نمایندگی کند. چنین می‌شود ادعا کرد که تا هنوز فقط و فقط تاجیکان هستند که در برابر گروه به‌شدت قومی، سمتی و زبانی طالبان، ایستاده‌اند و در این راه، تا هنوز بی‌شمار قربانی داده‌اند.
اکنون رهبران جبهه‌های آزادی و مقاومت توپ را در میدان رهبران سیاسی دیگر انداخته‌اند. دیده شود که رهبران سیاسی دیگر به‌خصوص رهبران سیاسی‌ای که در گروه «شورای مقاومت ملی» که از چهرههای پرنفوذ و قدرتمند کشور شناخته می‌شوند، چه پاسخی در برابر پیام اتحاد در برابر طالبان خواهند داد یا خیر؛ این چیزی است که بارها از سوی رهبران گروه‌های مخالف مسلح طالبان صدا زده شده، اما هیچ‌گاهی پاسخ مثبت دریافت نکرده است و هنوز پس از نزدیک به سه سال، فقط رهبری این دو گروه‌اند که با شماری از افرادشان، علیه گروه طالبان جنگ‌های چریکی را راه‌اندازی کرده‌اند.
