شهید جنرال داوود داوود؛ ستاره خاموش‌ناشدنی مقاومت، نماد شجاعت، تدبیر و ایثار ملی

دسته: تحلیل
نویسنده: روح‌الیمین روحانی
1404/03/07
11:31 ق.ظ
بازدید: 38

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در سپهر تیره‌وتار تاریخ معاصر افغانستان، نام‌هایی چون شهید جنرال داوود داوود، به‌سان ستارگانی درخشان، روشنی‌بخش مسیر مبارزه، عزت و استقلال این سرزمین بوده‌اند. او نه‌تنها یک فرمانده نظامی، بلکه یک اندیشه و مکتب از ایستادگی و تعهد به ارزش‌های ملی و دینی بود. از ارکان مقاومت ملی در برابر طالبان، و از پایه‌گذاران ساختارهای امنیتی افغانستان در عصر جمهوریت به‌شمار می‌رفت. زندگی‌اش، آینه‌ای از صلابت، مبارزه و تدبیر؛ و شهادتش، ضربه‌ای جبران‌ناپذیر بر پیکره مقاومت ملی و حافظه تاریخی ملت افغانستان بود.

در سپهر تیره‌وتار تاریخ معاصر افغانستان، نام‌هایی چون شهید جنرال داوود داوود، به‌سان ستارگانی درخشان، روشنی‌بخش مسیر مبارزه، عزت و استقلال این سرزمین بوده‌اند. او نه‌تنها یک فرمانده نظامی، بلکه یک اندیشه و مکتب از ایستادگی و تعهد به ارزش‌های ملی و دینی بود. از ارکان مقاومت ملی در برابر طالبان، و از پایه‌گذاران ساختارهای امنیتی افغانستان در عصر جمهوریت به‌شمار می‌رفت. زندگی‌اش، آینه‌ای از صلابت، مبارزه و تدبیر؛ و شهادتش، ضربه‌ای جبران‌ناپذیر بر پیکره مقاومت ملی و حافظه تاریخی ملت افغانستان بود.

داوود داوود از ولایت تخار برخاست؛ از همان سرزمینی که در طول تاریخ، مجاهدت و مردانگی را به نسل‌های پی‌درپی آموخته بود. در اوج جوانی، دل به راه جهاد سپرد و در کنار احمدشاه مسعود، قهرمان ملی افغانستان، به صفوف مقدم نبرد با اشغالگران شوروی پیوست. به‌سرعت توانایی‌های نظامی و رهبری‌اش درخشش یافت و در اندک زمانی به یکی از ستون‌های مستحکم جبهه شمال بدل شد. نبردهای کوهستانی او در تخار، بدخشان و پنجشیر نه‌تنها شکست‌های سنگینی بر ارتش سرخ وارد کرد، بلکه پایه‌گذار تاکتیک‌هایی شد که در تاریخ جهاد افغانستان ماندگار گشتند.

در سال‌های پس از عقب‌نشینی شوروی، هنگامی که افغانستان درگیر جنگ‌های ناخواسته افراد با فرمایش بیگانگان و سپس اسیر افراط‌گرایی طالبانی شد، داوود داوود نه‌تنها میدان را ترک نگفت، بلکه در صف نخست مقاومت ایستاد. از نزدیک‌ترین و امین‌ترین یاران احمدشاه مسعود بود؛ فرمانده‌ای که بارها در حساس‌ترین نبردها، مدیریت عملیات را به داوود می‌سپرد. داوود با استراتژی‌های هوشمندانه و تسلط کامل بر جغرافیای شمال‌شرق، سنگرهای مقاومت را پایدار ساخت و با روحیه بالا در میان مجاهدین، نیرویی همبسته و مقاوم پدید آورد.
با سرنگونی طالبان در سال ۲۰۰۱، جنرال داوود وارد مرحله‌ای نو از مبارزه شد: مبارزه برای دولت‌سازی، امنیت ملی و ثبات. او از جمله فرماندهان جهادی بود که با پذیرش مسئولیت‌های کلیدی در ساختار نوین، به‌عنوان فرمانده پولیس زون شمال و معاون وزارت داخله در امور مبارزه با مواد مخدر، اصلاحات بی‌سابقه‌ای را به اجرا گذاشت.
او امنیت را نه ابزار سیاست، بلکه یک اصل ملی و مردمی می‌دانست.

در ۷ جوزا ۱۳۹۰، در جریان یک جلسه امنیتی در شهر تالقان، انفجار مرگبار جان این قهرمان را گرفت. این حادثه، تنها یک ترور نبود؛ بلکه حذف هدفمند یک اندیشه، یک مکتب و یک محور تعادل در معادلات امنیتی کشور بود.
شهادت او، هم‌ردیف با ترورهای استاد برهان‌الدین ربانی، رئیس‌جمهور وقت و رهبر جهاد و مقاومت مردم افغانستان، احمدشاه مسعود، قهرمان ملی، همچنان شخصیت‌هایی چون مولانا عبدالرحمن سیدخیلی، سید مصطفی کاظمی، خان‌محمد مجاهد، محمد رسول محسینی و دیگر چهره‌های مؤثر مقاومت، بخشی از پروژه خطرناک تضعیف نیروهای ملی و مستقل ارزیابی می‌شود.
با گذشت سال‌ها، هیچ نهاد حکومتی یا بین‌المللی بررسی شفافی از پرونده ترور داوود ارائه نکرد. این سکوت تلخ، نمادی است از ناکارآمدی نظام عدالت و نفوذ عمیق حلقات بیرونی و داخلی در حذف رهبران ملی.
شهید جنرال داوود داوود، اکنون تنها یک فرمانده نظامی نیست؛ او نماد شرافت، وفاداری به وطن و عزم استوار در برابر ظلم و جهل است. الگو و اسطوره‌ای که باید به نسل‌های آینده آموزش داده شود، تا بدانند بهای استقلال و عزت، با خون چه کسانی پرداخته شده است.

او یکی از قهرمانان عصر طلایی مقاومت افغانستان بود؛ فرماندهی که شمشیرش در برابر دشمن و قلبش برای مردم می‌تپید.
بزرگداشت نام و یاد او، نه تنها ادای دین، بلکه وظیفه‌ای ملی برای حفظ خاطره عزت و غیرت یک ملت است.
روحت شاد شهید بزرگ، داوود داوود.

نوشته های مرتبط :