شرمگینم که چنین خانه و کشور دارم

دسته: تحلیل
نویسنده: محراب‌الدین ابراهیمی
1403/04/13
3:13 ب.ظ
بازدید: 88

پایگاه خبری تحلیلی روایت : ادبیات، بخصوص شعر در رگ و پوست مردم ما در هر مرحله‌ی از تاریخ ریشه داشته/دارد، و تنها پناه گاه امن دیروز و امروز برای کسانی‌است که خاطرشان را غم نداشتن وطن، سخت و سفت می‌فشارد. زیرا؛ پسا سقوط افغانستان که آینده‌ی یک نسل را به گودال‌های تاریک و سیاه چال‌های تاریخ محول کرد، مهاجرت، بی‌وطنی، غربت، نیش زبان‌های استخوان سوز و سینه سوز کشورهای میزبان، عدم دسترسی به اندک‌ترین امکانات و تجهیزات زندگی و… هزاران دغدغه‌ی دیگر که از حوصله‌ی قلم در این زمینه خالی‌ست، با شعر می‌شود بیاسود، زیرا تنها وسیله‌ی که رنج ما را اندکی گل می‌کند و دمی بر آسوده خیالی یک مهاجر بی وطن می‌انجامد، شعر است و گاهن موسیقی، اما؛ شعر را باید شاعرانه و آگاهانه و با درک شرایط مخاطبان سرود، که هیمه در این مسیر بلندترین قامت را دارد، او احساس و عاطفه خواننده را خوب می‌داند و مطابق با علایم بیمار هایش که مخاطبان و شیفته‌گان شعر اویند دارو تجویز می‌کند

ادبیات، بخصوص شعر در رگ و پوست مردم ما در هر مرحله‌ی از تاریخ ریشه داشته/دارد، و تنها پناه گاه امن دیروز و امروز برای کسانی‌است که خاطرشان را غم نداشتن وطن، سخت و سفت می‌فشارد. زیرا؛ پسا سقوط افغانستان که آینده‌ی یک نسل را به گودال‌های تاریک و سیاه چال‌های تاریخ محول کرد، مهاجرت، بی‌وطنی، غربت، نیش زبان‌های استخوان سوز و سینه سوز کشورهای میزبان، عدم دسترسی به اندک‌ترین امکانات و تجهیزات زندگی و… هزاران دغدغه‌ی دیگر که از حوصله‌ی قلم در این زمینه خالی‌ست، با شعر می‌شود بیاسود، زیرا تنها وسیله‌ی که رنج ما را اندکی گل می‌کند و دمی بر آسوده خیالی یک مهاجر بی وطن می‌انجامد، شعر است و گاهن موسیقی، اما؛ شعر را باید شاعرانه و آگاهانه و با درک شرایط مخاطبان سرود، که هیمه در این مسیر بلندترین قامت را دارد، او احساس و عاطفه خواننده را خوب می‌داند و مطابق با علایم بیمار هایش که مخاطبان و شیفته‌گان شعر اویند دارو تجویز می‌کند
اوست که می‌گوید:

شهر پامال کسانی‌ست که از خاطر شان
غم وافر، تب بالا، دل پر پر دارم
مگر می‌شود شرایط ما را غیر از این توجیه کرد؟ هرگز! همه می‌دانیم که یک مشت آدم رویان ابلیس مشرب، شهر و روستای ما پای‌مال کرده‌اند، یا آنجا که می‌گوید:

بهتر آنست که از پیش تو پنهان بکنم
آنچه را موقع دیدار تو در سر دارم
او به‌راستی و درستی می‌فهمد که، عشق شرایط‌های خاصی برای ابراز کردن دارد، در حالی‌که خاطر همه‌ی ما را ملالت‌های مهاجرت و غم بی‌وطنی سخت می‌آزارد، چگونه می‌تواند عشق را فریاد زد؟
یا آنجا که با درک و فهم ژرف از دل و دماغ‌های سرد مخاطب دارد، می‌گوید:
جای تو نیست در این خانه و این شهر گلم!
شرمگینم که چنین خانه و کشور دارم
شاعر چگونه سرش را بلند کند و برای معشوقه‌اش که تنها دارایی و سرمایه‌ی در بساط اوست، برای عشق‌اش وعده و وعید بدهد، وقتی سرزمین برای عرض یک لبخندی تنهاترین رفیق و همراهش ندارد. سرزمینی که در آن به آسانی جان آدمی را می‌گیرند و نفس‌اش می‌دزدند و جسدش را سلاخی می‌‌کنند، چگونه می‌شود حرف عشق را بر زبان آورد؟ در سرزمینی‌ که اهانت بر آدمی را بالاترین سکویی تطبیق دین و شریعت قلمداد می‌کنند، چگونه می‌شود از دوست داشتن سخن گفت؟ در سرزمینی‌ که قربان گاه آدمی می‌سازند و هر روز مانور کشتن انسان را به‌گوش جهان مخابره می‌کنند، چگونه می‌شود، زیبایی‌های عشق را زمزمه کرد؟ این‌ها و همه‌ی بیت‌های این غزل هیمه عزیز میدان پاس رنج‌های هستند، که دل من و دماغ شما و خاطر همه‌ی مهاجران را در سراسر عالم مکدر می‌کنند.
این غزل را تا می‌توانید بار بار بخوانید:

همچنین بخوانید: بارور: عبدالحمید خراسانی نتیجه مواجهه امرالله صالح با خودی‌هاست

به توانایی خود یک‌سره باور دارم
حقّ من باش که یک‌ روز تو را بردارم

بهتر آن است که از پیش تو پنهان بکنم
آنچه را موقع دیدار تو در سر دارم

اتفاقی نه شبیه تو بیفتد دیگر
نه رفیقی به بزرگی تو دیگر دارم

عشق یک حس عجیب است که داری شاید
من که نسبت به تو آن را دو برابر دارم

شهر پامال کسانی‌ست که از خاطر شان
غم وافر، تب بالا، دل پرپر دارم

جای تو نیست در این خانه و این شهر گلم!
شرمگینم که چنین خانه و کشور دارم