سرزمین بی‌رویای ما

دسته: تحلیل
نویسنده: تنویر احمد عصیان‌گر
1403/12/26
9:57 ق.ظ
بازدید: 7

پایگاه خبری تحلیلی روایت : چند سال پیش، احمد دانش‌جو بود، پر از امید و انگیزه. در دانش‌گاه، با دوستانش درباره آینده حرف می‌زدند، از آرزوهای شان می‌گفتند، از روزی که در سرزمین خود، با دستان خود، آینده‌ ای می‌ساختند. اما حالا امید ها مرده اند، کتاب‌ها در قفسه‌ها خاک می‌خوردند و آینده چیزی نبود جز واژه‌ ای غریب که دیگر هیچ‌کس درباره‌ اش حرف نمی‌زد.

هوا گرفته بود. آسمان کابل مثل همیشه خاکستری و غبارآلود، خیابان‌ها پر از چهره‌ های خسته و نگاه‌ های گم شده بود. احمد دست‌ هایش را در جیب بالا پوش کهنه‌اش فرو برد و به آرامی در کنار جاده قدم زد. ساعت‌ها می‌گذشت و او هنوز هم نمی‌دانست مقصدش کجاست. شاید هیچ‌ کجا، شاید تنها می‌خواست از چهار دیواری خانه بیرون باشد، از نگاه‌ های نگران مادرش، از سکوت پدرش که زمانی مردی پر غرور و پر تلاش بود.

چند سال پیش، احمد دانش‌جو بود، پر از امید و انگیزه. در دانش‌گاه، با دوستانش درباره آینده حرف می‌زدند، از آرزوهای شان می‌گفتند، از روزی که در سرزمین خود، با دستان خود، آینده‌ ای می‌ساختند. اما حالا امید ها مرده اند، کتاب‌ها در قفسه‌ها خاک می‌خوردند و آینده چیزی نبود جز واژه‌ ای غریب که دیگر هیچ‌کس درباره‌ اش حرف نمی‌زد.

در کنار خیابان، گروهی از جوانان جمع شده بودند. یکی از آن‌ها، که روزگاری هم صنفی اش بود، حالا در دستش یک بسته نان داشت و با صدای آرام چیزی می‌گفت. احمد نزدیک‌تر شد و شنید که از مهاجرت حرف می‌زنند. از راه‌ هایی که می‌توانستند فرار کنند، از کشورهایی که شاید به آن‌ها پناه دهند. اما همه می‌دانستند که رفتن هم آسان نیست؛ مرزها بسته بودند، پولی برای سفر نبود، و خطر راه‌ ها بیش‌تر از امید به نجات.

او آهی کشید و راهش را ادامه داد. در بازار، مردانی را دید که کنار دیوار نشسته بودند. بعضی‌ها نگاه‌ شان را به زمین دوخته بودند، بعضی دیگر به ره‌گذران خیره شده بودند، انگار منتظر یک معجزه. کار نبود. دستان شان پینه بسته، چهره‌ های شان آفتاب‌ سوخته، و امید های‌شان مثل گرد و خاکی که روی زمین نشسته بود، رنگ باخته بود.

همچنین بخوانید: سناتور استرالیا به پادشاه بریتانیا: اینجا سرزمین شما نیست

کمی آن‌سوتر، کودکی نشسته بود و بوت پالش می‌زد. احمد به او نگاه کرد، به چشمانی که نباید این‌قدر زود خسته می‌شدند، به دستان کوچکی که نباید این‌قدر زود پینه می‌بستند. کودکی که شاید باید حالا در مکتب می‌بود، اما حالا در خیابان بود، در میان مردمی که دیگر حوصله شنیدن قصه‌ های تلخ را نداشتند.

شب که شد، احمد به خانه برگشت. مادرش با همان نگاه همیشگی، نگران و منتظر، به او چشم دوخته بود. پرسید: چیزی پیدا شد؟
احمد لب‌خندی تلخ زد و سری تکان داد: نه مادر، هنوز نه.
پدرش در گوشه‌ی اتاق نشسته بود. روزی کارمند یکی از دفاتر خصوصی بود، اما حالا با بیماری که عاید حالش بود بی‌کار، بی‌حرف، و بی‌انرژی. روزها می‌گذشت و او فقط سکوت می‌کرد، انگار که دیگر چیزی برای گفتن نمانده بود. احمد خوب می‌دانست که بی‌کاری فقط مشکل او نیست، بلکه زخمی بود که به جان همه‌ی مردم افتاده بود.
شب‌ها، وقتی در بستر خوابش دراز می‌کشید، به آینده فکر می‌کرد. اما آینده‌ ای نبود. فقط کوچه‌ های تاریک، خیابان‌ های غمگین، و مردمی که هر روز بیش‌تر در سکوت فرو می‌رفتند.

بعضی شب‌ها، از خودش می‌پرسید که آیا امید هنوز زنده است؟ آیا هنوز می‌شود رویای فردای به‌تر را در این سرزمین داشت؟ اما وقتی صبح‌ها از خانه بیرون می‌زد و به خیابان‌های پر از چهره‌ های نا امید نگاه می‌کرد، جوابش همیشه یک چیز بود :نه، دیگر امیدی نیست.

اما مگر می‌شد امید را کشت؟ مگر می‌شد دست از رویا کشید؟ شاید هنوز هم گوشه‌ای از این سرزمین، کسی رویایی در دل داشت. شاید هنوز هم مادری به فرزندش وعده‌ی روزهای خوب را می‌داد.

همچنین بخوانید: روضه شریف: میراث جاودان، فراتر از سیاست و عقیده

شاید امید مثل آتش زیر خاکستر باشد، شاید روزی دوباره شعله‌ ور شود. اما تا آن روز، احمد و هزاران جوان دیگر، هنوز در خیابان‌ها سرگردان خواهند بود، به دنبال کاری که نیست، به دنبال آینده‌ ای که در غبار گم شده است.

شهر در سکوت فرو رفته بود. شب طولانی بود، اما احمد با خودش فکر کرد: شاید یک روز، طلوعی تازه بیاید.

نوشته های مرتبط :