در طواف اندیشه‌ای که در خون شست‌وشو شد

دسته: تحلیل
نویسنده: شفیق الله عاطف
1404/03/13
5:13 ب.ظ
بازدید: 12

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در تقویم خلقت، روزهایی هستند که نه به دلیل تکرارشان، که به‌خاطر محتوای‌شان، جاودانه‌اند؛ روزهایی که زمان در برابرشان سر فرود می‌آورد، و تاریخ، از نو معنا می‌شود. سالروز پرکشیدن آن سروِ بلند، از آن روزهاست؛ روزی که زمین، قامت مردی را از دست داد، اما آسمان، صدای حقیقت را بازیافت. او، نه صرفاً انسانی اهل خطابه، نه تنها عارفی در قفای عبادت، بل ترکیبی نایاب از دانایی، دیانت، کرامت و ایستادگی بود. در روزگاری که فصاحت، در خدمت تزویر ایستاده بود، و منبرها به اسارت خاموشی رفته بودند، او سخن گفت، اما نه برای خود، بل برای بیداری قلب‌هایی که سال‌ها در تیره‌روزی تعصب و جهل، بی‌فروغ مانده بودند. با او، واژه‌ها تولدی دوباره یافتند؛ حقیقت، از قالب خشک متون بیرون آمد و در قامت انسان قد کشید. در میان هیاهوی دنیازدگان، سکوتِ او آکنده از معنا بود، و گفتارش، چراغی برای راه‌هایی که به بن‌بست نمی‌انجامیدند. اما چه زود، قامت آن چراغ را شکستند.

در تقویم خلقت، روزهایی هستند که نه به دلیل تکرارشان، که به‌خاطر محتوای‌شان، جاودانه‌اند؛ روزهایی که زمان در برابرشان سر فرود می‌آورد، و تاریخ، از نو معنا می‌شود. سالروز پرکشیدن آن سروِ بلند، از آن روزهاست؛ روزی که زمین، قامت مردی را از دست داد، اما آسمان، صدای حقیقت را بازیافت. او، نه صرفاً انسانی اهل خطابه، نه تنها عارفی در قفای عبادت، بل ترکیبی نایاب از دانایی، دیانت، کرامت و ایستادگی بود.
در روزگاری که فصاحت، در خدمت تزویر ایستاده بود، و منبرها به اسارت خاموشی رفته بودند، او سخن گفت، اما نه برای خود، بل برای بیداری قلب‌هایی که سال‌ها در تیره‌روزی تعصب و جهل، بی‌فروغ مانده بودند.
با او، واژه‌ها تولدی دوباره یافتند؛ حقیقت، از قالب خشک متون بیرون آمد و در قامت انسان قد کشید. در میان هیاهوی دنیازدگان، سکوتِ او آکنده از معنا بود، و گفتارش، چراغی برای راه‌هایی که به بن‌بست نمی‌انجامیدند. اما چه زود، قامت آن چراغ را شکستند.

در سپیده‌دمی که هوا هنوز بوی دعا داشت، و زمین زیر گام‌هایش آرام گرفته بود، دستانی سیاه، از پشت تاریخ، ترور را در لباس تقدیر پوشاندند. خونش بر پله‌های محراب ریخت، اما بر صفحه‌ی جان‌ِ مردم، اثری ماندگارتر از هزاران خطابه نگاشت.
امروز، در سالیاد آن طلوع خونین، ما نه تنها برای فقدانی کهن می‌گرییم، بلکه برای آرمانی زمینی، و رؤیایی آسمانی سر تعظیم فرود می‌آوریم. یادش، اکنون در کتاب‌ها نیست، در قلب‌هاست؛ و نامش، در لوحِ زرینِ اذهانِ صادقین ثبت شده است؛ نه تنها چون شهید شد، بل چون پیش از آن، زیسته بود ـ چنان‌که باید.
سالیاد او، نه تجدید خاطره‌ای محزون، بلکه تجدید عهدی مقدس است؛ عهدی با حقیقت، با آزادی، با ایمانِ بی‌ریا، و با عدالت بی‌خشونت. او آموخت که “مرگ، اگر در راه نور باشد، حیات است” و “سکوت، اگر در برابر باطل باشد، گناهی نابخشودنی.”

ای شهید روشنایی، در غیابِ تو، ما مانده‌ایم با سؤالات بی‌پاسخ، و راه‌هایی که گام‌های استوارت را می‌جویند؛ اما به فردا ایمان داریم، زیرا اندیشه‌هایی چون تو، نمی‌میرند؛ آن‌ها تکثیر می‌شوند… در ذهن‌های نوجوانانِ امروز، در قلم معلمان، در زبان مادران، و در خواب کودکان.
سالیادت، روزی برای اندوه نیست؛ بل روزی‌ست برای برخاستن، برای دوباره به یاد آوردن اینکه صداقت، همچنان ارزش دارد؛ و حقیقت، هنوز هم کمر دشمن را می‌شکند.
پس برخیزیم…
که هر سالیاد، باید نه گریه‌گاه، که ایستگاه بیداری باشد.
یادش جاودان، راهش پررهرو، و نامش تا همیشه، بلند و برافراشته باد.

نوشته های مرتبط :