خشخاش در سمنک

دسته: تحلیل
نویسنده: واجد رحیمی
1403/12/27
11:32 ق.ظ
بازدید: 13

پایگاه خبری تحلیلی روایت : شب بهاری بود، در گوشه‌ای از کوچه‌های قدیمی، صدای خنده‌ها و آوازهای دختران به گوش می‌رسید. صداهای شیرین و دلنشینی که مانند نسیم بهاری در شب می‌رقصیدند. در دست‌هایشان دف بود و در چشمانشان امید به فردایی بهتر. هر کدام در دل این شب نوروزی، در پی یک آزادی کوچک بودند؛ آزادی برای رقصیدن، برای خواندن، برای بودن و…

شب بهاری بود، در گوشه‌ای از کوچه‌های قدیمی، صدای خنده‌ها و آوازهای دختران به گوش می‌رسید. صداهای شیرین و دلنشینی که مانند نسیم بهاری در شب می‌رقصیدند.
در دست‌هایشان دف بود و در چشمانشان امید به فردایی بهتر. هر کدام در دل این شب نوروزی، در پی یک آزادی کوچک بودند؛ آزادی برای رقصیدن، برای خواندن، برای بودن و…

ایستادم و گوش‌هایم را سپردم به صدای‌شان، هر ضربه دف که به گوشم‌ می‌رسید، مرا به یاد روزهایی می‌انداخت که شادی در این دیار آزادانه پخش می‌شد.
اما به یک‌باره صدا‌ها آرام شدند. دف‌ها دیگر نمی‌زدنند. خنده‌ها کم شدند و یک سکوت سنگین در کوچه‌ها پیچید.

دختران آرام آرام از دیدگانم محو می شدند، گویا در دل شب غیب می‌شدند. صدای‌شان دیگر به گوش نمی‌رسید، نه در کوچه‌ها و نه در دل خانه‌ها. تنها سایه‌ای از شادی باقی ماند که روز به روز رنگ می‌بازد.

سمنک در دِیک ما کف‌چه زنیم
دختران در خواب ما دف‌چه زنیم…
و هنوز این صداها در گوشم می پیچد، اما این بار نه در جشن، نه در نوروز، بلکه در سکوتی سنگین که در دل هر کوچه و خانه‌ای نشسته است.
نوروز که زمانی نماد آزادی و سرزندگی بود، حالا تنها به یادگاری از روزهای خوش تبدیل شده، و در دل این سرزمین، تنها خاطره‌ای از رقص و آواز باقی مانده است.

نوشته های مرتبط :