تکفیر گران بیرونی و تشویق کنندگان بومی

دسته: تحلیل
نویسنده: عمادالدین پایش
1403/10/11
11:29 ق.ظ
بازدید: 25

پایگاه خبری تحلیلی روایت : حوالی ساعت دونیم شب ماه رمضان بود که صدای شنیدیم که یکی از غزل های حافظ بود: “ای هد هدی صبا به صبا می فرستمت”، وادامه داد، اما به خاطر ندارم که دیگر چه و از کدام کتاب غزلی خواند. مردم آن قریه شعر های مختلف سینه به سینه حفظ کرده اند که اکثرا موسفیدان هستند یا نسل پیش از انترنیت که از حافظ، بیدل ، ابن قاضی و پنج گنج شعر و قصه ها از پدر، مادر کلان ها در زیری صندلی می خواندند و حفظ می کردند اما از سواد خط و نوشتن اکثرا محروم بودند.

حوالی ساعت دونیم شب ماه رمضان بود که صدای شنیدیم که یکی از غزل های حافظ بود: “ای هد هدی صبا به صبا می فرستمت”، وادامه داد، اما به خاطر ندارم که دیگر چه و از کدام کتاب غزلی خواند. مردم آن قریه شعر های مختلف سینه به سینه حفظ کرده اند که اکثرا موسفیدان هستند یا نسل پیش از انترنیت که از حافظ، بیدل ، ابن قاضی و پنج گنج شعر و قصه ها از پدر، مادر کلان ها در زیری صندلی می خواندند و حفظ می کردند اما از سواد خط و نوشتن اکثرا محروم بودند.
وقتی اطفال قریه به سن شش الی هفت سالگی -اعم از دختر و پسر می رسیدند- با اولین برف قریه که همه جا را سفید پوش می کند پدرانشان آن ها برای فراگرفتن علوم اسلامی- یا به قول مردم محل که می گفتند سوره های نماز شان را یاد بگیرند- در زمستان به سوی مسجد می برند و زمستان قریه ما هم به نسبتی بلندی قریه تقریبا نصف سال بود. اطفال با شوق زیادی حافظ و بیدل می خواندند و زیادتر کسانی که به حافظ خوانی و بیدل خوانی شهره قریه بودند خانم ها ودختران بودند. راستش شنیدن شعر حافظ در قریه بیدون صدا و خاموش با صدای دختران وخانم ها احساس دیگری دارد که به حقیقت محتوا شما را رهنما می کند.
من هم یکی از همان بچه ها بودم که می رفتم. رسم بود اگر قران می خوانئد ملای مسجد در آغاز یک دعای منسوب به حضرت موسی را برایت می گفت و فراگیرنده تکرار می کرد اما اگر حافظ می خواندی یک فال حافظ می دیدند و ملا به صدای بلند تعبیر می کرد. روز ها به همین منوال می گذشت ودر پایان روز کلمه برای اطفال درس داده می شد. راستش ملا آن زمان ملای محلی پرورش یافته خود همان منطقه بود که همیشه در بین مردم عزیز بود، شعر می خواند، قصه های شاه نامه را یاد داشت. هیچ وقت نشنیدم که کسی را تکفیر کرده باشد و دوزخی خوانده باشد. همه کسانی که از همان محل بودند ودر آنجا آموزه های دینی را از گذشته های خود فرا گرفتند همین گونه بودند اما صد حیف که آنها روز به روز کم شده می روند و چند تای دیگر شان باقی مانده است
.
شب های رمضان رسم بود که در آن قریه گروهی از کسانی که در جمع ها شعر می خواندند، پشت دروازه ها می رفتند شعر رب من را می خواندند. این رفتار هیچ نوع آزار و مزاحمت نبود بلکه خوشحال هم می شدند. ملا های محلی که مردم بیشتر آن ها را ملای بخارای می خواندند، می گفتند که در رمضان شنیدن این همه شعر از بزرگان ثواب دارد و بسیار خوب است و ما در سی روز نزدیک های صبح که هیچ از شعر و خواندن نمی دانستیم از حافظ، بیدل، ابن قاضی می شنیدیم. آیا بهتر از این می شود که نخستین سال های زنده گی را با شنیدن چنین زمزمه های آغاز کنی؟

همچنین بخوانید: گروه‌گرایی و اندیشه‌ورزی؛ چرا درخت فلسفه در جهان اسلام بیخ نگرفت؟ (1)

از دیگر رسم و عنعنات آن قریه این بود که در بین زمستان همه مردم جمع می شدند و یک جا همه نان های متفاوت هر کس به توانش پخته می کرد ودر مسجد یکجا جمع می شدند و می خوردند. بیاد دارم که آغاز نان خوردن شان یک دعای بود که فارسی بود ودر پایان هم فارسی با چند شعر مولانا ختم می شد.
مهمتر از همه عروسی ها بودند که ملای محلی نکاح دو جوان قریه را باشروع چند بیت به قول خودش بسته می کرد. شب ها شعر خوانی بود و ترانه سرایی بدون هیچ محدودیت. زنان هم از علاقه زیاد اگر عروسی از فرزند شان می بود می رقصیدند و می خواندند.
با گذشت چند سال می دیدیم که این همه داشته ها از بین می رود و سه سال پیش همه شان برای یک بارگی خاموش شدند البته همه این داشته ها سه سال پیش سقوط نکرده بودند بلکه به مرور زمان کم رنگ شدند و ملای که از پاکستان به قریه آمده بودند همه را حرام گفتند. موسیقی منسوب به اسپک بازی بود همه را میده کرده بودند و در آخیر دعا خواندن به فارسی گفتند مطلق حرام است
داشته های محلی را ملای های بطن جامعه رشد می دادند و بیگانه ها تکفیر کردند و خاموش هر از گاهی که تعدادی از ما یکجا می شویم وافسوس می خوریم به قولی { غفران بدخشانی ] پس آن ساده گی ها دلتنگم.