بازگشت مادرانه؛ حکایت مهر زنی که دل به آبادانی زادگاهش سپرد

دسته: تحلیل
نویسنده: محمد خالد صدیقی
1404/02/16
10:08 ق.ظ
بازدید: 29

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در سرزمینی که فقر و فراموشی سایه‌افکن است، گاه نوری از اعماق دل یک زن برمی‌خیزد؛ نوری که نه فقط روشنی می‌بخشد، بلکه دل‌ها را گرم می‌کند، امیدها را بیدار و زمین‌های خاموش را بارور می‌سازد. آهو بشیری، بانویی است برخاسته از دل افغانستان، که نه ثروت‌های بادآورده داشت و نه تریبون‌های پرزرق‌وبرق، اما چیزی در وجودش بود که بسیاری از دولت‌ها ندارند: دل مادرانه، عزم آهنین، و عشق بی‌حد به زادگاه. او زنی بود از ولسوالی اناردره‌ی ولایت فراه؛ جایی که خاکِ خشک و فقرِ مزمن، سال‌هاست بر قامت مردم آن سنگینی می‌کند. اما آهو بشیری، به جای ترک سرزمین، به جای گلایه و نظاره، تصمیم گرفت بماند و بسازد. او مقداری طلا و بخشی از اندوخته‌ی نقدی‌اش را، نه برای رفاه خود، بلکه برای رفاه مردمش بخشید. کاری که نه از یک بانو، بلکه از یک «اسطوره‌ی بی‌نام» برمی‌آید.

در سرزمینی که فقر و فراموشی سایه‌افکن است، گاه نوری از اعماق دل یک زن برمی‌خیزد؛ نوری که نه فقط روشنی می‌بخشد، بلکه دل‌ها را گرم می‌کند، امیدها را بیدار و زمین‌های خاموش را بارور می‌سازد. آهو بشیری، بانویی است برخاسته از دل افغانستان، که نه ثروت‌های بادآورده داشت و نه تریبون‌های پرزرق‌وبرق، اما چیزی در وجودش بود که بسیاری از دولت‌ها ندارند: دل مادرانه، عزم آهنین، و عشق بی‌حد به زادگاه.
او زنی بود از ولسوالی اناردره‌ی ولایت فراه؛ جایی که خاکِ خشک و فقرِ مزمن، سال‌هاست بر قامت مردم آن سنگینی می‌کند. اما آهو بشیری، به جای ترک سرزمین، به جای گلایه و نظاره، تصمیم گرفت بماند و بسازد. او مقداری طلا و بخشی از اندوخته‌ی نقدی‌اش را، نه برای رفاه خود، بلکه برای رفاه مردمش بخشید. کاری که نه از یک بانو، بلکه از یک «اسطوره‌ی بی‌نام» برمی‌آید.
بانو آهو با هزینه شخصی‌اش، پروژه‌ای گسترده را برای آبادانی روستایش به راه انداخت: سیمان‌کاری کوچه‌ها، هموارسازی مسیرهای خاک‌آلود، نصب پایه‌های سولری برای تأمین نور شبانه، و بازگرداندن آرامش به شب‌های تاریک روستا. او بی‌هیاهو، بی‌انتظار هیچ پاداشی، تنها با اتکای قلبی سرشار از مهر، اقدام کرد. و شاید همین‌جا باشد که معنای واقعی “بازگشت مادرانه” معنا می‌یابد.
اما ماجرا به همین‌جا ختم نشد؛ بانو آهو بشیری به همکاری پسرش، عزت‌الله بشیری، ۵۰ پایه چرخ خیاطی برای ۳۰۰ زن نیازمند در روستای ذهکن فراهم خواهد ساخت و با این اقدام، زمینه کارآفرینی، استقلال مالی و نان‌آوری را برای صدها خانواده فراهم ساخت؛ خانواده‌هایی که پیش از آن، تنها سهم‌شان از زندگی، رنج و انتظار بود.
مردم روستا، با قلب‌هایی سرشار از قدردانی، از این بانوی خستگی‌ناپذیر یاد می‌کنند. محمد نبی، یکی از ساکنان محل می‌گوید: “آهو بشیری نه تنها کوچه‌های ما را روشن کرد، بلکه قلب‌های ما را نیز. او نشان داد که عشق به مردم، مرز ندارد و زن افغان، اگر بخواهد، می‌تواند ستون افتخار یک ملت باشد.”
و خود این بانوی فداکار می‌گوید: “من فقط کاری را کردم که دلم می‌خواست؛ دلی که مادرانه می‌تپد برای زادگاهش. می‌خواهم حتی اگر نباشم، کارهایم بماند. شاید فردا کودکی از این خاک، امید را از دل همین کوچه‌ها بیاموزد.”
آری، در جهانی که زنان درگیر بی‌عدالتی و محدودیت‌اند، آهو بشیری نشان داد که زن افغان نه قربانی، که قهرمان است؛ نه منتظر کمک، که خالق تغییر. او با دستانی خالی و دلی لبریز از ایمان، نقش زنی را ایفا کرد که توانست تاریخ روستای خود را دگرگون سازد.
این داستان نه تنها الهام‌بخش زنان، بلکه درسی است برای همه ما که قدرت ساختن، از دلِ باور و فداکاری می‌جوشد. نام آهو بشیری، شاید در دفترهای رسمی با مرکب نوشته نشود، اما در جان مردمی که روشنایی را از وجودش آموختند، جاودانه خواهد ماند.

نوشته های مرتبط :