در سایه‌ی جنگ‌ها، صدای ستم‌دیدگان خاموش می‌شود؛ در افغانستان زیرِ ستم طالبان چه میگذرد؟

دسته: تحلیل
نویسنده: شهرام خراسانی
1404/04/04
11:00 ق.ظ
بازدید: 10

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در بحبوحه‌ی کشمکش‌های سیاسی و نظامی این روزها که از تجاوز اسراییل آغاز و به دفاع جانانه‌ی ایران ختم شد، توجه رسانه‌ها و افکار عمومی جهان عمدتاً معطوف به این درگیری‌ها شده است. در این میان، رنج‌های عمیق مردم افغانستان، به‌ویژه زنان، بار دیگر به حاشیه رانده شده‌اند. در حالی که طالبان همچنان با اعمال محدودیت‌های شدید بر آزادی‌های اجتماعی، فرهنگی و فردی مردم حکومت می‌کنند، جامعه جهانی توجه چندانی به وضعیت اسف‌بار آنان ندارد. از جمله نشانه‌های این بی‌توجهی، ناپدید شدن زلاله هاشمی، یکی از زنان آوازخوان افغانستانی است که در روزهای اخیر خبری از او در دست نیست.

در بحبوحه‌ی کشمکش‌های سیاسی و نظامی این روزها که از تجاوز اسراییل آغاز و به دفاع جانانه‌ی ایران ختم شد، توجه رسانه‌ها و افکار عمومی جهان عمدتاً معطوف به این درگیری‌ها شده است. در این میان، رنج‌های عمیق مردم افغانستان، به‌ویژه زنان، بار دیگر به حاشیه رانده شده‌اند. در حالی که طالبان همچنان با اعمال محدودیت‌های شدید بر آزادی‌های اجتماعی، فرهنگی و فردی مردم حکومت می‌کنند، جامعه جهانی توجه چندانی به وضعیت اسف‌بار آنان ندارد. از جمله نشانه‌های این بی‌توجهی، ناپدید شدن زلاله هاشمی، یکی از زنان آوازخوان افغانستانی است که در روزهای اخیر خبری از او در دست نیست.

اینکه بر زلاله چه گذشته است معلوم نیست. ولی تجربه‌ی این چند سال حاکمیت طالبان نشان می‌دهد که هر گم‌شدن‌های این چنینی سر انجام پیکری بی جانی روی دوش خانواده‌ی گم‌شده گذاشته و آخر آن به یک طالب رسیده است. ده‌ها دخترخانم و زنانِ بوده‌اند که همینگونه طعمه‌ی هوس‌رانی افراد طالب شدند و سرانجام مرگ فرجام راه‌شان شده است.

زلاله نماینده‌ی نسلی از زنان افغانستان بود که در سال‌های پس از سقوط نخستین حکومت طالبان، تلاش کردند صدای خود را به گوش جهان برسانند. اما بازگشت دوباره‌ی طالبان به قدرت در سال ۲۰۲۱، فصل جدیدی از سرکوب و حذف زنان از عرصه‌ی عمومی را آغاز کرد. طالبان زنان را از کار، تحصیل، هنر، ورزش و حتی حضور در فضاهای عمومی بازداشتند. ممنوعیت آوازخوانی زنان تنها یکی از صدها ممنوعیت ظالمانه‌ای است که به‌عنوان ابزار کنترل و ستم به کار گرفته شده است.

ناپدید شدن زلاله هاشمی صرفاً یک اتفاق شخصی یا موردی نیست؛ بلکه نمادی است از وضعیت دهشت‌بار زنانی که در زیر سلطه‌ی طالبان تلاش می‌کنند زنده بمانند، در حالی که دیده نمی‌شوند و صدایشان شنیده نمی‌شود. او می‌توانست صدای اعتراض، عشق، امید و مقاومت باشد، اما امروز در سکوتی اجباری فرو رفته که ریشه در ستم، خشونت و بی‌تفاوتی دارد.

در این شرایط، بی‌توجهی رسانه‌های بین‌المللی به وضعیت افغانستان، به‌ویژه در مقایسه با پوشش گسترده‌ی رویدادهای دیگر منطقه‌ای، بسیار دردناک است. در حالی که ماجراهای روزانه‌ی بین‌المللی بی‌وقفه تیتر رسانه‌هاست، مردم افغانستان زیر حاکمیت افراطی‌ترین گروه، قربانی فراموشی شده‌اند. این فراموشی، راه را برای تداوم بی‌پایان خشونت طالبان هموارتر کرده است. به قول معروف؛ وقتی چشم جهان بسته است، دست سرکوبگران بازتر می‌شود.

اکنون زمان آن است که صدای زنانی چون زلاله هاشمی دوباره شنیده شود. جامعه جهانی وظیفه دارد نه‌تنها در برابر جنگ‌ها، بلکه در برابر بی‌عدالتی‌های خاموش نیز واکنش نشان دهد. سکوت در برابر ستم، به معنای همدستی با آن است. نباید اجازه داد که هنر، آزادی و انسانیت در سایه‌ی اخبار جنگ و سیاست محو شوند. صدای زلاله باید دوباره بلند شود، نه فقط به‌عنوان یک آواز، بلکه به‌عنوان ندایی از مقاومت و حق زیستن.

نوشته های مرتبط :