شماری از اهالی ولایت پروان در شمال کابل، از افزایش افراد مجهول‌الهویّت در روستاهای شان شکایت دارند.
ساکنان ولسوالی بگرام و باشندهگان روستاهای چیکل، رباط، سنجددرّه و لغمانی‌صوفیان در مربوطات مرکز ولایت پروان می‌گویند که از زمان تسلّط دو باره‌ی طالبان، به‌ویژه اخراج مهاجران از کشور پاکستان، حضور و گشت‌وگزار این افراد در روستاهای شان افزایش بی‌پیشینه‌یی یافته است.
باشندهگان محل‌های یادشده گفته‌اند که این افراد زیرِ نام کوچی و مهاجر به حمایت مُسلّحانه‌ی طالبان در روستاها و ملکیت‌های آن‌ها جا‌به‌جا شده و این روند هنوز جریان دارند.
شماری ازاین باشندهگان حضور افراد یادشده را در مناطق شان پُر دردِ سَر دانسته و دست آنان‌را در بی‌ثباتی، نزاع‌ها و درگیری‌های قومی دخیل می‌دانند.
چندین تن از باشندهگان اصلی ولایت پروان که نمی‌خواهند نام و هویّت شان در گزارش ذکر شود، در گفت‌گویی با خبرگزاری روایت می‌گویند که این‌چنین افراد که در گذشته‌ها به حمایت حکومت‌های وقت، در شمالی متوطن شدهاند، طالبان را در تسخیر و تسلّط دو دوره، در شمال کابل همکاری مُسلّحانه نموده‌اند.
باشندهگان محل می‌افزایند: این افرادی ناشناس که تازه وارد شهر و روستاهای پروان شدهاند، کاملاً اجنبی بوده و با زبان، عنعنات و فرهنگ مردم شمالی بلدیت ندارند.
همایون، یک‌تن از اهالی بومی ولسوالی بگرام ولایت پروان می‌گوید:«بسیاری ازاین خانوادههای بیگانه، زمین‌های دولتی را در باریک‌آبِ بگرام غصب نموده و برخی دیگر در خانه‌ها و حویلی‌های پشتون‌تبارانی‌که از گذشته‌ها دراین‌جا مَسکن‌گُزین شده بودند، جا‌به‌جا شدهاند».
به قول این باشندهی بگرام: وجود صدها کودک خوردسال و هزاران راس مواشی این مهمانان ناخواسته در پروان، سبب ازیّت و اخلال زنده‌گی مردم گردیده است.
همایون افزود:«این مردم به مسایل بِه‌داشتی توجه ندارد و محیط زیست را آلوده کرده‌اند». او با ابراز نگرانی گفت:«این افراد انتقال دهنده‌ی امراض مختلف، به‌ویژه «پولیو» در بگرام هستند».
به قول این باشندهی بگرام، درمیان کودکان خانوادههای هلمندی و کندهاری که در اطراف میدان هوایی بگرام جا گرفته‌اند، سه تن آنان به بیماری ساری پولیو«فلج کودکان» مصاب اند».
مسوولان بخش صحی در بیمارستان ۲۰بستر ولسوالی بگرام نیز با تایید کودکان مصاب به «فلج» گفته‌اند که دو واقعه‌ی پولیو و یک واقعه‌ی مشکوک را در میان کودکان مردم جنوبی در بگرام ثبت کرده‌اند.
شماری از آگاهان امور فرهنگی در پروان، انتقال کوچی‌ها را در شمالی، ادامه و پی‌گیری برنامه‌های پشتونیزه‌سازی این مناطق می‌دانند که از زمان حکومت عبدالرحمان‌خان و امان‌الله خان آغاز گردیده‌است.
علی‌سینا، یک‌تن از فرهنگیان در ولایت پروان می‌گوید:«مردم شمالی از حضور این افراد مشکوک که اکثراً پشتون‌تبار استند، دراین سرزمین خاطره‌های خوش ندارد؛ چون این مردم باوجودی‌که درهمین محیط بزرگ شدهاند و از آب وهوای همین‌جا تنفس کرده و بزرگ شدهاند، اما هیچ‌نوع احساسی در قبال این وطن نداشته و در وقت هجوم طالبان به شمالی، ازاین‌گروه حمایت کردند».
به باور این آگاه فرهنگی، زمین‌های پروان، کاپیسا، پنجشیر و کُهدامن شمالی در کنار حاصل‌خیزبودن، از اهمیّت نزدیکی به پایتخت و ارگ ریاست جمهوری نیز برخوردار است؛ ازهمین‌رو، طالبان و حکومت‌های پشتونی طی صد سال پسین، کوچی‌ها و مردم قبیله‌های پاکستان را برای مهار برنامه‌های مردم شمالی دراین‌سرزمین مَسکَن‌گُزین ساخته و می‌سازند.
معضل کوچی، انتقال مردم جنوب به شمال و غصب ملکیّت‌های ده‌نشینان این خطّه، در زمان حکومت‌های حامد کرزی و اشرف غنی نیز بالا گرفته بود.
حامد کرزی در واپسین روزهای حکومت خود، فرمانی‌را صادر کرد که برمبنای آن، برای هر خانواده‌ی کوچی باید ۱۰جریب زمین توزیع شود تا مشکلات مواشی و رفت وآمد آنان با باشندهگان ولایت‌های دیگر برطرف شود.
کرزی درسال ۱۳۸۹خورشیدی، تلاش کرد تا برای ۵۰هزار طالب در لباس کوچی و مهاجر در دشت‌های باریک‌آبِ بگرام شناس‌نامه و مسکن بدهد؛ اما باشندهگان این ولسوالی با واکنش‌های تندی‌که درآن‌زمان ازخود نشان دادند، مانع تطبیق این برنامه شدند.
حالا که طالبان با دیکتاتوری تمام بر همه‌ی کشور تسلّط دارند، بدون هیچ مانعی، درحال تطبیق برنامه‌های نیمه‌کاره‌ی حامد کرزی، اشرف غنی و سایر شاهان پشتون، در شمالی و سایر مناطق غیر پشتون‌نشین هستند.
یک تن از کارمندان اداره‌ی احصایه و توزیع شناس‌نامه در ولسوالی بگرام، با تاکید بر حفظ نامش می‌گوید که طالبان هم‌اکنون برای هزاران پاکستانی زیر نام کوچی و مهاجر در ولسوالی بگرام شناس‌نامه توزیع کرده و برای آنان مسکن فراهم می‌کند.
