صحبت ویدیویی یکی از افراد نزدیک به احمد مسعود، رهبر جبهه مقاومت ملی، در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود که در آن بر هواداران تفکر طاهر بدخشی تاخته و می‌گوید ستمی‌ها در افغانستان جای ندارند.
این شخص، کاکا راشدین نام دارد و دایی احمد مسعود در مصاحبه‌ای که او با یکی از رسانه‌ها انجام داده، گفته است که راه حل افغانستان این است که همه‌ی مردم در زیر پرچم «اسلامیت» و «افغانیت» گردهم بیایند.
اگرچه کاکا راشدین کدام متفکری نیست که روی حرف آن باید تبصره کرد، اما به دلیل تاثیرگذاری‌اش بر احمد مسعود و نفوذش در جبهه مقاومت ملی چند نکته قابل یادآوری است:
نکته اول:
در زیر چتر افغانیت ممکن نیست که بتوان مردم افغانستان را جمع کرد. زیرا هویت افغانی، هویت یک قوم خاص است و در افغانستان ده‌ها گروه قومی و زبانی و مذهبی زندگی می‌کنند. اگر می‌شد در زیر چتر «افغانیت» مردم را جمع کرد، باید این امر در صد سال گذشته اتفاق می‌افتاد. از دوره‌ی امیر امان‌الله خان تا به امروز بیش‌تر از صد سال می‌گذرد. در این صدسال، حکومت‌های افغانستان همواره تلاش کرده‌اند که هویت افغانی را بر همه‌ی اقوام کشور تحمیل کنند که نتوانسته اند.
به تعبیر دیگری می‌توان گفت که همین تحمیل‌گری و سرکوب سایر اقوام و هویت‌ها، عامل عمده و اساسی بی‌ثباتی‌های سیاسی در صدسال اخیر است.
تجربه‌ی صدسال اخیر نشان می‌دهد که تحمیل هویت افغانی بر همه‌ی اقوام و طرد و انکار سایر هویت‌های قومی، نه تنها مطلوب نیست، بلکه ممکن و عملی هم نیست.
نکته دوم
افغانیت، شامل یک‌سری کدهای فرهنگی نیز می‌شود که از آن‌ها به نام «پشتونوالی» یاد می‌گردد. این کدهای فرهنگی، مانعی در برابر توسعه سیاسی و حقوق زنان در کشور نیز می‌باشد.
امروزه اگر طالبان، درهای مکاتب دخترانه را بسته‌اند، یکی از استدلال‌های شان همین است که آموزش دختران مخالف فرهنگ افغان‌ها است.
اگر قرار بر این است که ما در زیر چتر فرهنگ «افغانیت» پشتونوالی گردهم بیاییم، پس چرا جبهه‌ی مقاومت را ایجاد کرده‌اید؟
طالبان هم دارند شعار افغانیت و اسلامیت می‌دهند.
نکته سوم
آن‌هایی را که شما ستمی می‌خوانید، سخنی نگفته‌اند و حرفی نزده‌اند، جز برای طرفداری از عدالت اجتماعی، تکثرگرایی سیاسی و فرهنگی در افغانستان.
شاید عمده‌ترین عیب شان این باشد که ریتوریک شان ملی‌گرایانه بوده است، نه جمهوری‌خواهانه. اما حرف شان حرف همه‌ی اقوام مظلوم و ستمدیده است.
این‌که شما می‌آیید طرفداران عدالت اجتماعی را با افغان‌ملتی‌ها مقایسه می‌کنید و جمع می‌بندید، در واقع خیانتی است آشکار به داعیه عدالت‌خواهی در افغانستان.
گفتمان عدالت‌طلبی، امروزه گفتمان غالب در افغانستان است و در میان همه اقوام هوادار دارد. این‌که جامعه جهانی می‌آید و از حکومت تک‌قومی طالبان انتقاد کرده و بر ضرورت تشکیل حکومت فراگیر تاکید می‌کند، نشان‌دهنده‌ی این است که گفتمان حتا توانسته است در جهان نیز مقبولیت پیدا کند.
ایستادگی در برابر این گفتمان از سوی افراد نزدیک به احمد مسعود می‌تواند باعث بی‌اعتمادی مردم به این جریان گردد.
بهتر است که علیه عدالت‌خواهان موضع نگیرید و اگر در صف عدالت نمی‌ایستید، حداقل ساکت باشید.
