یکی از سناتورهای آمریکایی پیشنهاد کرده است که باید با غزه چنان برخورد کرد که در جنگ جهانی دوم با شهرهای هیروشیما و ناگاساکی برخورد شد.
در جنگ دوم جهانی، هنگامی ژاپن بر نیروهای دریایی ایالات متحده آمریکا در پرل هاربر حمله کرد، آمریکا دو شهر ناگاساکی و هیروشیما را بمباران اتمی نمود.
در این حملات که به فاصله سه روز از یکدیگر انجام شد، نزدیک به ۲۲۰۰۰۰ شهروند ژاپن کشته شدند. از این میان، ۲۰ هزار تن نظامی بودند و بقیه غیرنظامی. ۱۰۰ هزار تن بلافاصله جان باختند و بقیه تا سال ۱۹۴۵ در اثر تشعشعاتِ رادیواکتیو تلف شدند.
حمله‌ی اتمی بر هیروشیما و ناگاساکی، اولین و آخرین مورد استفاده از تسلیحات اتمی در جنگ است. نه پیش و نه پس از آن، هیچ کشوری در جنگ از این تسلیحات مرگ‌بار استفاده نکرده است.
جالب است یکی از سناتوران همان کشوری که نخستین بار به چنین جنایتی در تاریخ بشریت دست زد، پیشنهاد کرده است که این بار باید بر غزه حمله اتمی کرد. او گفته است فقط یک حمله اتمی می‌تواند مبارزان فلسطین را به تسلیمی وادار کند.
آن‌چه را که این سناتور آمریکایی گفته است، نشان‌دهنده‌ی اوج توحش و بربریت حاکم در ایالات متحده آمریکا است.
شاید بگویید که چگونه می‌توان کشوری را که سردمدار جهان در توسعه و پیشرفت است، متهم به توحش و بربریت کرد؟
در پاسخ باید گفت که متر و معیار مدنیت تنها پیشرفت اقتصادی و تکنولوژیکی نیست، بلکه پیشرفت اخلاقی مهم‌تر است.
پیشرفت تکنولوژیک وقتی توام با پیشرفت اخلاقی می‌باشد که از آن در راستای اهداف انسانی استفاده شود. آمریکا درست است که بزرگ‌ترین زرادخانه‌ی اتمی جهان و هم پیشرفته‌ترین اقتصاد دنیا را دارد، اما آن کشور از این امکانات خود برای پیش‌برد آزادی‌ها و در راستای اهداف انسانی استفاده نمی‌کند، بلکه در کنار ظالم و ستم‌گر می‌ایستد.
جنگ غزه نزدیک به چند ماه شد که ادامه دارد. در این جنگ بیش از ۳۰ هزار فلسطینی تا هنوز کشته شده اند. یکی از کشورهایی که در این جنگ از اسراییل حمایت می‌کند، آمریکا است.
همین چند روز پیش بود که خبرگزاری رویترز در گزارشی نوشت که آمریکا یک بسته تسلیحاتی جدید را برای اسراییل در جنگ غزه فرستاده است. در گزارش رویترز آمده بود که این بسته تسلیحاتی جدید امریکا شامل بیش از ۱۸۰۰ بمب ۹۰۰ کیلوگرمی مارک ۸۴ و ۵۰۰ بمب ۲۲۰ کیلوگرمی مارک ۸۲ است.
آیا کشوری را چنین در کشتار مردم مظلوم غزه سهم می‌گیرد، وحشی می‌توان یا متمدن؟
چنین کشوری را نمی‌توان متمدن خواند. چنین کشوری، به تعبیر آلن بدیو، هنوز در عصر نوسنگی زنده‌گی می‌کند. در عصر نوسنگی هم دولت‌های بودند که جنگ‌افزارهای فلزی داشتند. آمریکا هم جنگ‌افزار دارد، البته جنگ‌افزارهای پیچیده و پیشرفته. اما این نمی‌تواند باعث آن شود که بگوییم آمریکا از عصر نوسنگی بیرون شده است.
وقتی می‌توانیم آمریکا را یک جامعه‌ی متمدن بخوانیم که در کنار پیشرفت تکنولوژیک و اقتصادی، پیشرفت اخلاقی نیز داشته باشد.
اخلاق، یعنی هم‌نوع خود را دوست داشتن. متاسفانه باید گفت که نمره آمریکا در نوع‌دوستی هنوز صفر است. این کشور، هنوز که هنوز است وظیفه و مسوولیتی جز جنگ‌افروزی در دنیا ندارد.
