حمله‌ای برای دوربین‌ها، نه میدان؛ رسوایی یک تجاوز رسانه‌ای و حقوقی.

دسته: تحلیل
نویسنده: روح‌الیمین روحانی.
1404/04/02
12:39 ب.ظ
بازدید: 21

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در جهانی که روایت‌سازی سیاسی، گاه از واقعیت‌های میدانی پیشی می‌گیرد، آنچه اهمیت می‌یابد، نه خود رویداد، بلکه نحوه نمایش آن است. حمله اخیر آمریکا علیه ایران، بیش از آن‌که اقدامی نظامی باشد، بخشی از یک سناریوی تبلیغاتی بود که در هماهنگی با رسانه‌های غربی طراحی و اجرا شد. حمله‌ای فاقد اثربخشی واقعی، اما آمیخته با دروغ، نقض آشکار قوانین بین‌المللی، و نادیده‌گرفتن اصول اساسی منشور سازمان ملل متحد. در این مقاله، ابعاد مختلف این ماجرا را بررسی می‌کنم؛ از پشت‌پرده‌های این اقدام، تا واکنش هوشمندانه ایران و سکوت سنگین نهادهای بین‌المللی.

در جهانی که روایت‌سازی سیاسی، گاه از واقعیت‌های میدانی پیشی می‌گیرد، آنچه اهمیت می‌یابد، نه خود رویداد، بلکه نحوه نمایش آن است. حمله اخیر آمریکا علیه ایران، بیش از آن‌که اقدامی نظامی باشد، بخشی از یک سناریوی تبلیغاتی بود که در هماهنگی با رسانه‌های غربی طراحی و اجرا شد. حمله‌ای فاقد اثربخشی واقعی، اما آمیخته با دروغ، نقض آشکار قوانین بین‌المللی، و نادیده‌گرفتن اصول اساسی منشور سازمان ملل متحد. در این مقاله، ابعاد مختلف این ماجرا را بررسی می‌کنم؛ از پشت‌پرده‌های این اقدام، تا واکنش هوشمندانه ایران و سکوت سنگین نهادهای بین‌المللی.

علیرغم ادعای مقامات آمریکایی، این حمله نه غافلگیرکننده بود و نه مؤثر. ایران با آمادگی کامل و محاسبه‌شده، هرگونه سناریوی محتمل را پیش‌بینی کرده بود و هیچ آسیبی به زیرساخت‌های حیاتی، به‌ویژه تاسیسات هسته‌ای، وارد نشد. آنچه آمریکا در واقع انجام داد، نه ضربه‌ای راهبردی، بلکه حرکتی نمادین برای آرام‌سازی فضای داخلی خود و ارسال پیام تبلیغاتی به متحدانش بود.

رسانه‌های جریان غالب غرب، بار دیگر به جای اطلاع‌رسانی مستقل، نقش پیاده‌نظام جنگ روانی آمریکا را ایفا کردند. دروغ‌پردازی‌ها درباره میزان خسارات، سانسور گزارش‌های مستقل، و تکرار روایت رسمی پنتاگون، همگی نشان دادند که آزادی مطبوعات، در مواقعی که پای منافع ژئوپولیتیک آمریکا در میان است، جای خود را به سانسور و مهندسی افکار عمومی می‌دهد.

حمله به خاک ایران، بدون هیچ‌گونه مجوز از شورای امنیت، نقض صریح ماده ۲ منشور سازمان ملل در خصوص ممنوعیت توسل به زور علیه تمامیت ارضی دیگر کشورهاست. آمریکا با این اقدام، بار دیگر نشان داد که خود را بالاتر از قوانین بین‌المللی می‌داند و برای رسیدن به اهداف سیاسی‌اش، حاکمیت ملی کشورها را نادیده می‌گیرد.

همچنین بخوانید: نقش سردار قاسم سلیمانی در مهار تروریسم و مقابله با امریکا در منطقه

این اقدام یک تجاوز واقعی به مرزهای یک کشور مستقل بود؛ اقدامی که در صورت انجام آن توسط هر کشور دیگری، با واکنش شدید جامعه جهانی روبه‌رو می‌شد. اما در این‌جا، نه‌تنها واکنشی درخور دیده نشد، بلکه نهادهای بین‌المللی نیز با سکوتی معنادار، بر این قانون‌شکنی مهر تأیید ضمنی زدند. این سکوت، نه تنها نگران‌کننده، بلکه آشکارا نشانه دوگانگی در اجرای نظم جهانی است.

در طرف مقابل، ایران با آمادگی اطلاعاتی و دفاعی کامل، این اقدام را پیش‌بینی و خنثی کرد. تاسیسات هسته‌ای کاملاً سالم باقی ماندند و فعالیت‌ها بدون وقفه ادامه یافت. این واکنش حرفه‌ای، نه‌تنها نشانه اقتدار و انسجام درونی ایران است، بلکه نشان داد که کشور از مرحله انفعال گذشته و در معادلات منطقه‌ای، بازیگری فعال و هوشیار است.

حمله اخیر آمریکا به ایران، هرچند در ظاهر اقدامی نظامی بود، در واقع یک عملیات رسانه‌ای و تبلیغاتی شکست‌خورده بود. آمریکا در حالی شعار بازدارندگی سر داد که در عمل نه دستاورد نظامی داشت و نه توانست افکار عمومی جهان را قانع کند. رسانه‌های غربی نیز بار دیگر استقلال خود را فدای همراهی با سیاست‌های سلطه‌طلبانه واشنگتن کردند.

نقض حاکمیت ایران، عبور از مرزهای قوانین بین‌المللی، و سکوت نهادهای جهانی، همگی این واقعیت تلخ را آشکار می‌کنند: جهان امروز، بیش از هر زمان، به قانونی‌سازی تجاوز از طریق رسانه و روایت آلوده شده است. اما واکنش مدبرانه و هوشمندانه ایران نشان داد که حتی در میانه جنگ روایت‌ها، می‌توان با آرامش، قدرت و مشروعیت، حقیقت را بر فریب پیروز کرد.

نوشته های مرتبط :