بیست سال تجارت با نام زنان در افغانستان

دسته: تحلیل
نویسنده: یعقوب رسولی
۱۴۰۲/۱۲/۱۴
۲:۲۶ ب٫ظ
بازدید: 6

پایگاه خبری تحلیلی روایت : چند روز محدود تا هشتم مارچ، روز همبستگی زنان جهان، مانده است. این روز همواره در سراسر جهان به عنوان روز همبستگی، اتحاد و حمایت از زنان برگزار می‌گردد.در بیست سال پسین، از روز همبستگی زنان با شعارهای متفاوت و مجالس پرهزینه‌ا‌ی در کابل و شماری از ولایت‌های دیگر گرامی‌داشت می‌شد؛ اما هیچ‌یک از برنامه‌ها و حمایت‌های این‌چنینی، نتوانستند صدای واقعی زنان افغانستان شوند. این برنامه‌‌ها در بهترین صورت توانستند مقداری منافع مالی برای یک گروه خاص و کرسی‌های غیر اجرایی برای شماری از افراد نزدیک به سردمداران قدرت، ایجاد کند.

چند روز محدود تا هشتم مارچ، روز همبستگی زنان جهان، مانده است. این روز همواره در سراسر جهان به عنوان روز همبستگی، اتحاد و حمایت از زنان برگزار می‌گردد.

در بیست سال پسین، از روز همبستگی زنان با شعارهای متفاوت و مجالس پرهزینه‌ا‌ی در کابل و شماری از ولایت‌های دیگر گرامی‌داشت می‌شد؛ اما هیچ‌یک از برنامه‌ها و حمایت‌های این‌چنینی، نتوانستند صدای واقعی زنان افغانستان شوند. این برنامه‌‌ها در بهترین صورت توانستند مقداری منافع مالی برای یک گروه خاص و کرسی‌های غیر اجرایی برای شماری از افراد نزدیک به سردمداران قدرت، ایجاد کند.

وزارت امور زنان در رأس تمامی پروژه‌های دولتی برای زنان، همواره خودش را یک وزارت پالیسی‌ساز معرفی می‌کرد و هیچ‌گاهی از اجرایی‌شدن یک برنامه برای زنان، که بتواند از مشکلات واقعی آنان بکاهد، سخنی نگفت. مسوولان این وزارت، در تمامی برنامه‌های حکومتی شرکت می‌کردند اما هیچ‌گاهی نتوانستند برنامه‌های عملی‌ای را که نیاز زنان افغانستان بود، به مرحله اجرا برسانند. از سوی دیگر، پروژه‌های عملی برای زنان را نیز دست شماری از نهادهایی داده بود که فقط در کوچه‌پس‌کوچه‌های اعیان‌نشین شهر، با دفاتر مجلل و برنامه‌سازی‌های غیرعملی و غیر اجرایی فقط برای کسب پول تلاش می‌کردند.

مسلماً باید چنین یادآور شوم که تلاش‌های پیگیر زنان افغانستان در بیست سال پسین برای دانش‌آموزی، دانشجویی، کار و مدال‌آوری برای افغانستان در رشته‌های ورزشی، هیچ نوع ربطی به برنامه‌های پروژه‌ای نداشته و این زنان کشور بودند که از توانایی، دانش، فهم و مهارت‌های خویش برای کشورشان افتخار می‌آفریدند و تلاش می‌کردند تا خود را به‌صورت واقعی به مردم افغانستان و جهان معرفی کنند. اما نهادهای حامی زنان این دست‌آوردهای آن‌ها را همواره به نفع خود مصادره نمودند.

همچنین بخوانید: نماینده کانگرس امریکا: کشتار نیروهای امنیتی پیشین در افغانستان هدفمند است

حوادث المناک در برابر زنان، از تجاوز تا بریدن گوش و دست و پای آن‌ها در بیست سال پسین اتفاق افتاد که هرکدام به‌نوبه‌ی خودش، یک فاجعه و یک تصویر خشن از وضعیت موجود در برابر زنان ارایه می‌کرد. اما نهادهای حامی زنان و وزارت امور زنان، جای پذیرفتن نارسایی برنامه‌هایشان و عملی نسازی پروژه‌های واقعی برای زنان؛ همواره دلیل اتفاق افتادن چنین حوادث را، در بنیادگرایی، فکر سنتی و ندانستن حقوق زنان از سوی مردان عنوان می‌کردند.

بددادن و ازدواج‌های قبل از وقت از بدترین اعمالی بود که در بیست سال پسین جریان داشت و حالا به اوج خود رسیده است و تلاش‌های پروژه‌ای نتوانستند در کم‌رنگ کردن آن نقش ایفا کند. در بیست سال گذشته، گزارش‌های متعددی از ازدواج‌های قبل از وقت و بد دادن دختران به رسانه‌ها رسید که هرکدام از این گزارش‌ها، نشان‌دهنده‌ی کم‌کاری، ضعف و نارسایی این نهادها برای فهماندن ارزش واقعی زن در جامعه و مبارزه با رسم و عنعنات ناپسند، بود.

زنان در طول تاریخ در افغانستان قربانی خشونت‌های خانوادگی قرارگرفته‌اند‌. بیست سال پسین، طوری که در بخش‌های دیگر اجتماع، چراغ سبزی برای بهتر شدن وضعیت مردم دیده می‌شد، اما نهادهای مسوول زنان واقعاً نتوانستند به‌جز در شماری از کلان‌شهرها، در روستاهای افغانستان تغییری در وضعیت معیشتی، آموزش‌های ‌عالی و روزگار زنان بیاورند. در روستاهای افغانستان بیشتر کار بر زنان تحمیل شده است، ممانعت از دانش‌آموزی و دانشگاه رفتن نیز از چالش دیگر زنان در روستاها بود. ازدواج‌های قبل از وقت، بد دادن، به نام کردن دختر در کودکی به اسم پسری که هنوز آینده آن‌ها نامعلوم بود، خشونت‌های خانوادگی از قبیل لت و کوب زنان از خشونت‌های چشم‌گیر و غیرقابل‌انکاری در برابر زنان افغانستان در روستاها بوده است.

همچنین بخوانید: با دانایی دشمنی نکنید!

حادثه وحشتناک در برابر فرخنده در شهر کابل ، نشان داد که نهادهای حامی زنان حتا نتوانستند در چند کیلومتری وزارت امور زنان و نهادهای حامی آن‌ها در کوچه‌های اعیان‌نشین، تعریف واقعی زن را در لایه‌های شهر کابل به مردم یاد بدهند.

این حادثه چنان وحشتناک بود که هرگونه تصوری نسبت به آدمیت افراد دخیل در قضیه را نفی می‌کرد.

بااین‌وجود؛ اگر همواره نهادهای حامی زنان خودشان را پالیسی ساز معرفی نکرده و دست به اقدامات عملی می‌زدند، طبیعی بود که زنان وضعیت امروزی را نداشتند. در بیست سال پسین فقط از نام زن، بهره‌برداری‌های مختلف صورت گرفت و این زنان بودند که قربانی واقعی وزارت امور زنان و نهادهای حامی زنان شدند. زنان افغانستان بیشترین شکنجه‌های روحی و روانی را در بیست سال پسین تحمل کردند و هیچ‌یک از گروه‌های حامی نتوانستند کار موثری برای آن‌ها انجام دهند. اکنون‌که وضعیت سیاسی در افغانستان تغییر کرده است؛ وضعیت زنان به‌مراتب بدتر از گذشته است. و طوری که به نظر می‌رسد در حال حاضر روزنه‌ای نیز برای تغییر این وضعیت به نظر نمی‌رسد.

نوشته های مرتبط :