استاد ربانی شهید؛ قربانی صلح‌طلبی منفی

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالشهید ثاقب
1403/06/29
2:11 ب.ظ
بازدید: 29

پایگاه خبری تحلیلی روایت : یکی از پروژه‌هایی که در بیست سال گذشته توسط حکومت‌های حامد کرزی و اشرف غنی به جدیت دنبال می‌‎شد، پروژه مصالحه با طالبان بود. این پروژه با تاسیس شورای عالی صلح در دوره‌ی حامد کرزی آغاز شد.آقای کرزی در سال 1389 فرمانی صادر کرد مبنی بر این‌که نهادی زیر عنوان «شورای عالی صلح» تاسیس گردد. در راس این شورا رییس جمهور فقید کشور شهید استاد برهان‌الدین ربانی قرار داشت و بقیه اعضای آن متشکل بود از رهبران جهادی، فرماندهان معروف، شماری از وکلای پارلمان و چند تن از اعضای سابق گروه طالبان. در این شورا نزدیک به 8 زن نیز عضویت داشتند.

یکی از پروژه‌هایی که در بیست سال گذشته توسط حکومت‌های حامد کرزی و اشرف غنی به جدیت دنبال می‌‎شد، پروژه مصالحه با طالبان بود. این پروژه با تاسیس شورای عالی صلح در دوره‌ی حامد کرزی آغاز شد.

آقای کرزی در سال ۱۳۸۹ فرمانی صادر کرد مبنی بر این‌که نهادی زیر عنوان «شورای عالی صلح» تاسیس گردد. در راس این شورا رییس جمهور فقید کشور شهید استاد برهان‌الدین ربانی قرار داشت و بقیه اعضای آن متشکل بود از رهبران جهادی، فرماندهان معروف، شماری از وکلای پارلمان و چند تن از اعضای سابق گروه طالبان. در این شورا نزدیک به ۸ زن نیز عضویت داشتند.

هدف کرزی از تاسیس این شورا، در واقع قباحت‌زدایی از طالبان بود. او همان‌گونه‌ای که در خاطرات «رابرت گیتس» وزیر دفاع پیشین آمریکا آمده است، جبهه‌ی متحد را خطرناک‌تر از طالبان می‌پنداشت و به این گروه به چشم متحد خود در تضعیف و سرکوب جبهه‌ی شمال می‌نگریست.

او برای این‌که طالبان را در مقابل جبهه متحد، دوباره وارد مناسبات سیاسی و نظامی کشور بکند و از یک گروه شکست‌خورده به یک وزنه‌ی مهم مبدل نماید، نیاز داشت که این گروه را سفیدنمایی کند و از کارنامه‌ی جنایت‌بار قباحت‌زدایی نماید.

برای این منظور ،او شورای عالی صلح را تاسیس کرد تا حساب طالبان را از بقیه گروه‌های تروریستی جدا کرده و این گروه را به عنوان یک گروه ناراضی و اپوزیسیون معرفی کند.

زیر نام همین پروسه‌ی صلح بود که او طالبان را برادر ناراضی خواند و به انحای مختلف به آن‌ها کمک کرد و جلو حملات شبانه بر جنگ‌جویان این گروه را گرفت.

همچنین بخوانید: مارشال فهیم؛ خدمات و اشتباهات

او هم‌چنان تلاش کرد رهبران طالبان از زندان گوانتانامو آزاد کرده و آن‌ها را دوباره به کشور برگرداند.

پس از کرزی، این پروسه توسط غنی نیز تداوم یافت و حکومت وحدت ملی با آزادسازی هزاران زندانی طالبان، صفوف جنگی این گروه را تقویت نمود.

به تعبیر دیگر، پروسه‌ی صلحی که در بیست سال گذشته توسط حکومت‌های کرزی و غنی دنبال می‌شد، یک صلح‌طلبی منفی بود. صلح‌طلبی منفی، یعنی این‌که آن‌ها نه دغدغه‌ی حقوق بشر و دموکراسی و سرنوشت مردم را داشتند و نه به آینده‌ی کشور می‌اندیشیدند، بلکه فقط به دلیل قرابت‌های بیولوژیک و تباری که با طالبان داشتند، می‌خواستند جایگاهی برای این گروه در قدرت سیاسی کشور ایجاد کنند و از این طریق، جبهه‌ی متحد یا همان جبهه‌ی شمال را تضعیف و سرکوب نمایند.

نمی‌دانم استاد ربانی شهید به چه دلیلی حاضر شد ریاست شورای عالی صلح را به عهده بگیرد. شاید علتش این بود که او تشنه‌ی صلح و ثبات در کشور بود و می‌خواست – به هر قیمتی هم که شده – نیم قرن جنگ در افغانستان پایان یابد. او همین اشتباه را در روزهای نخست ظهور طالبان نیز مرتکب شده و این گروه را «کبوتران صلح» نامیده بود.

با این‌که استاد شهید نیت نیک داشت، ولی تجربه‌های تاریخی نشان داده است که صلح‌طلبی منفی – یعنی صلح با هر قیمتی- به جای این‌که باعث ثبات شود، باعث تشدید جنگ و جنایت می‌شود. صلح‌طلبی منفی ۲۰ سال گذشته هم باعث سقوط کشور به کام طالبان گردید و نخستین قربانی آن نیز استاد شهید بود.

نوشته های مرتبط :