په افغانستان کې د طالبانو له بېرته واک ته له راستنېدو وروسته، دغه هېواد له ژورو اقتصادی او ټولنیزو ننګونو سره مخ شوی دی. فقر، بیکارۍ او لوږه په چټکۍ سره خپریږي، او ډیری خلک د خپلو لومړنیو اړتیاو په پوره کولو کې له جدی ستونزو سره مخ دی. پداسې حال کې چې تمه کیده چې طالبان به د واکمنانو په توګه د دې ستونزو په حل تمرکز وکړي ، دوی د پام وړ مالی سرچینې د ارایشی جوماتونو او مدرسو په جوړولو مصرف کړې.
د پوهانو په وینا، د دې جوماتونو په جوړولو کې د طالبانو هدف یوازې د دیني خدمتونو وړاندې کول نه دي. د جوماتونو او دیني مدرسو د شمېر په زیاتولو سره طالبان هڅه کوي چې نوي ځواکونه وروزي چې د دوی له ایډیالوژۍ سره مطابقت ولري. دا ښوونځي او جوماتونه د طالبانو د افکارو او ارزښتونو د ودې لپاره د مرکزونو په توګه کار کوي او ځوانان په داسې ډول روزي چې په راتلونکي کې د دوی د وفادارو ملاتړو په توګه وګمارل شي. دا بهیر نه یوازې د طالبانو د واک د بنسټونو په ټینګولو کې مرسته کوي، بلکې په اوږدمهال کې په ټولنه کې د هغوی د ایډیالوژۍ د پیاوړتیا بنسټ هم برابروي.
له بلې خوا، طالبان هڅه کوي چې ملایان او د ټولنې دودیز طیف د جوماتونو په جوړولو سره له ځان سره راولي. د افغانستان په څیر په یوه ټولنه کې، چیرې چې مذهب مرکزی رول لوبوي، ملایان او مذهبی مشران په عامه نظر باندې لوی نفوذ لري. د دغو جوماتونو په جوړولو سره، طالبان په یو ډول غواړي چې له دغو ډلو څخه زیات ملاتړ ترلاسه کړي تر څو د خپلو موخو د پرمختګ لپاره له خپل نفوذ او ځواک څخه ګټه واخلي. په دې توګه، طالبان هڅه کوي چې د ټولنې د دودیزو طبقو تر منځ د خپل مشروعیت بنسټونه پیاوړی کړي.
د دې موخې سربیره، طالبان هم هڅه کوي چې د جوماتونو د جوړولو له لارې د هیواد له اصلي وضعیت څخه د خلکو ذهنونه واړوي. په داسې حال کې چې افغانستان له ژورو اقتصادی، ټولنیزو او امنیتی بحرانونو سره مخامخ دی، طالبان هڅه کوي چې د مذهبي مسایلو په ټینګار او د نویو جوماتونو په جوړولو سره د خلکو پام له اصلی ستونزو څخه واړوي. دا ستراتیژی کولای شي د افغانستان په څیر په یوه ټولنه کې کار وکړي ، کوم چې د اسلام دین ته په کلکه ژمن دی. مذهب او مقدساتو ته د دوی د درناوی له امله ، خلک لږ لیواله دی چې په عامه توګه د جوماتونو په جوړولو انتقاد وکړي، حتی که دا د دوی هوساینې او د دوی د ژوند شرایطو ښه کولو ته زیان ورسوي.
د طالبانو دا سیاستونه په داسې حال کې پلي کیږي چې افغانستان د یو اسلامي هیواد په توګه بې شمیره جوماتونه او دیني مدرسې لري چې د خلکو دیني اړتیاوې په ښه توګه پوره کولای شي. خو حقیقت دا دی چې د افغانستان خلک تر بل هر وخت زیات کار، امنیت او عصري زده کړو ته اړتیا لري. د بیکارۍ زیاتوالی او د کاري فرصتونو کمیدو فقر او لوږه خورا زیاته کړې او ډیری کورنۍ د ژوندي پاتې کیدو لپاره بشري مرستو ته اړ شوي دي.
د ټولنې ټولو طبقو ته د مساوي فرصتونو د برابرولو لپاره د عصري تعلیمي سیسټمونو او عصري ښوونځیو اړتیا په کلکه احساس کیږي. دودیز تعلیمي سیسټمونه او دیني مدرسې، که څه هم په خپل ځای ارزښت لري، خو په یوازې توګه نشي کولای د یوې ځوانې او متحرکې ټولنې اړتیاوې پوره کړي. د عصري پرمختګ لپاره، افغان خلک علمي، تخنیکي او مسلکي زده کړو ته اړتیا لري چې دوی د کار نړیوال بازار ته د ننوتلو لپاره چمتو کړي.
طالبان په افغانستان کې د واکمن ځواک په توګه دا مسوولیت لري چې د خلکو اساسي ستونزو ته د دې پر ځای چې په داسې پروژو پانګونه وکړي چې د ټولنې یوازې یوه کوچنۍ برخه اغېزمنه کړي،دوی باید د خلکو اصلی ستونزو ته پاملرنه وکړي او د هیواد مالی سرچینې داسې پروژو ته لارښوونه وکړي چې د ډیری خلکو د ژوند ښه والی لامل شي.
په پای کې د طالبانو له خوا د ملیونونو جوماتونو جوړول په داسې حال کې چې د افغانستان اکثریت وګړي له فقر او لوږې سره لاس او ګریوان دي د سرچینو په تخصیص کې ښکاره نابرابري څرګندوي. دغه کړنې په داسې حال کې چې د طالبانو د ایډیالوژۍ د پیاوړتیا، په ټولنه کې د ملایانو او عنعنوي شعارونو د را منځته کولو او د هېواد له اصلي وضعیت څخه د خلکو د ذهنیت د اړولو هڅه کوي، په افغانستان کې اقتصادي او ټولنیزې ستونزې لا پسې زیاتې کړي دي. د دې هېواد د پرمختګ او پرمختګ لاره نوره هم ستونزمنه کړه. په داسې حال کې چې افغانستان اقتصادي، تعلیمي اصلاحاتو او د کاري فرصتونو رامنځته کولو ته سخته اړتیا لري، ترڅو وکولای شي د یوې ښې او با ثباته راتلونکې په لور حرکت وکړي.
