د ماښام شپږ بجې وې، موږ د آشک په ډکولو بوخت وو. دروازه وټکول شوه، زما واړه وروڼه د دروازې په لور داسې په منډه شول لکه دوه زلمی. څو شېبې تېرې شوې نه وې چې دواړه زما د پلار له لاسونو نیولي کور ته ننوتل. هغه ورځ مې د پلار پتلې شونډې په خوږه موسکا ولیدلې او ما د پخلنځي له دننه څخه د هغه د عسلي سترګو ته چې زما سره ورته وو، وکتل. ځکه چې ما د خلکو احساسات د دوی له سترګو ډیر درک کړي وو او ما هغه شپه خپل پلار خوشحاله کړی و. ۷:۳۰ بجې وې چې ما او مور مې د اشک په پخولو لاس پورې کړ او دواړه له ډکو غوریو سره کور ته روان شو. کله چې دسترخون مې هوار کړ، پلار مې یوه غوري د هغه خوا ته راکش کړ او په چټکۍ سره یې په غوري پیل وکړ. زما د پلار د خوړلو دې طریقې زه حیران کړم. زما مور او زه یو بل ته مو وکتل او مور مې هم داسې احساس کړ. چې زما پلار ډوډۍ خوړل د هغو کسانو په څیر وه چې یوه اونۍ یې نه وي خوړلې. دا حالت زما لپاره ډیر خوندور و، او د دسترخوان بلې خوا ته، زما خور او وروڼه مې په ګډه داسې خبرې کولې، لکه دوی هم زما د پلار په دې ډول خوړلو حیران شوي وي. کله چې یې ډوډۍ پای ته ورسوله، خپل جیب ته یې لاس کړ او یو لاسي ګنډل شوې پیسې یې راوویستلې، مخکې له دې چې موږ ته وګوري، هغه وویل: “صوفیه، زما ګرانې! دا پیسې حساب کړه.” ما چې تر ټولو زیات پیسو ته اړتیا درلوده، د آشک قاشقه مې راښکته کړه او په شمېرلو مې پیل وکړ.
لس دقیقې وروسته مې د زنګ وهلو پیسو له شمېرلو وروسته پلار مې ته ورکړې او ویل مې: پلار جانه اته سوه پنځوس افغانۍ. _لورې! نن، زه وتوانیدم چې ستاسو د فیس پیسې ومومم. ته اته سوه واخله او پرېږدئ چې پنځوس نور په سهار کې تاسو ته ډوډۍ واخلم. _ ډېره مننه پلاره! زما صوفیه! که زه ستاسو لپاره شپه او ورځ کار وکړم،نه ستړی کیږم ، ځکه زما یوازینې هیله دا ده چې تاسو یوه ورځ اقتصاد پوه شئ، ترڅو ته خپل وروڼه او خویندې له دې اقتصادي بحران څخه وژغورئ چې موږ پکې ښکیل یو. کولی شي ستا په څیر خپلو موخو ته ورسیږي. زما په ستونې کې شیبه په شېبه نفرت راټولیده او دا مینه چې زما پلار زما او زما د خوبونو لپاره لري هغه ما ته الوتنه کوله، ما چیرته الوتنه کوله.
سهار شو؛ ما هغه سهار په یو خوندور او تازه مزاج کې پیل کړی و. اته بجې ښوونځي ته لاړم او هر ټولګي ته مې څلور سوه افغانۍ ورکړې. د پیسو له سپارلو وروسته، د انګلیسي پروفیسور ویښتان مخ په خوشحاله ښکاریده، لکه هغه زما د پیسو اخیستو ته انتظار باسي. هره ورځ به په دې لاره له خوشالۍ ډکه ګرځېدم، کله به چې بېرته راستنه کېدم، د ښوونځي له نجونو سره به مې لیده، چې زما په زخمونو مالګه ږدي. د زده کړو میاشتې یو په بل پسې تېرېدې، خو د ښوونځي د پیل خبر نه و او لږ تر لږه مې روحیه له لاسه ورکړه. ځکه چې د مني موسم و، د ښوونځي د پیل لپاره هیڅ هیله نه وه. زما د نا امیدۍ په اوج کې، زما پلار ماته تسلیت راکړ: “زما لورې، غم مه کوه، طالبان به د تل لپاره پاتې نشي، یا که د دوی واکمني دوام وکړي، دوی به ووایي چې نجونې باید ښوونځي ته لاړ شي.” خو ما به هره ورځ ټلویزیون کتل او تر هغې به مې هیڅ خبر نه آوریده تر څو چې پوه نه شوم چې د طالبانو نوی حکم څه دی. ځینې وختونه زه داسې احساس کوم چې زه نجلۍ یم زه پوهیدم، ځکه که زه هلک وم، نو اوس به لږ تر لږه خپل درس په ډاډه زړه لوستلای شم او زما په لاره کې به هیڅ خنډ نه وي، زه به په خپل هدف کې هوډمنه وم او خپله کورنۍ به مې نیولی وای. کلنۍ ازموینې را رسیدلي وو، د مزار د لمبې هوا سړه شوه او ښوونځي ته مې مخه کړه.
ما پریکړه کړې وه چې د بهار سره په همکارۍ د خپل کور په څو خالي خونو کې د انګلیسي او ریاضي کورسونه تدریس کړم، ترڅو د کور په لګښتونو کې د پلار سره مرسته وکړم. هغه ورځ چې په اسمان کې وریځې وې او لمر به د ورېځو له شا څخه راوتلی و، خو له دې سره سره هوا هم نرمه وه. بهار او ما غوښتل چې لاړ شو او هغه کوټې وګورو، خو د لارې په منځ کې زموږ د کیمیا ښوونکي سره ولیدل چې د شنو سترګو یوه اوږده ښځه وه. کله چې هغه موږ ولیده نو مخکې له دې چې موږ ورته نږدې شو نو له لرې څخه یې په مهربانۍ پیل وکړ. ما، چې ستونی مې نیولی و، مخکې شوم او ځان یې په غیږ کې واچوه. د څو شیبو چوپتیا وروسته زموږ ښوونکي وویل: “صوفیه، زما لورې!” نامخدا، تاسو څومره لوړ قد ایستلې او څومره ښایسته شوي یاست. په دې څو میاشتو کې دې واده ته دې ځان چمتو کړی دی…» له دې وروسته په خندا شوه او بهار یې د مخ په څېر پراخ وخندوله، خو ما د خپلو خوبونو د لاسته راوړلو پرته د بل څه فکر نه کاوه. ما وویل:”ښوونکۍ! “واده زما په فکر کې نه دی، خو په دې حکومت کې باید واده وشي او مور شي، بله لاره نشته.” ښوونکي په مورنۍ بڼه او خوږه موسکا سره وویل: ښه خبر لرم. د اسلامي امارت هغو نجونو ته چې سږ کال یې په دولسم ټولګي کې زده کړې کړې وې، د داخلې د ازموینې فورمې رارسیدلي دي، څلور ورځې کیږي چې ستاسو ملګرو یې فورمې ترلاسه کړې دي. په دې خبره مې باور نه کیده، استاد مې بیا ونه لیده، چیرته او څنګه لاړه. زه د تیتلی په څیر د کور په لور الوتلی وم، بهار زما له شا څخه چیغې وهلې: “صوفیه، نجلۍ، راځه چې خونه وګورو.” مګر ما د خپلې خندا پرته بل څه نه اوریدلي. لاړم او دا خبره مې مور ته وکړه، خوله یې د ګل په څېر په خوښۍ تړل شوې وه. هغه دوه سوه افغانۍ مې چې له خپلې مور څخه يې درلودې واخيستې او ښوونځي ته ورغلم. د فورمې ډکولو ماته د امید یوه نړۍ راکړه، زه نور ستړی نه وم او نور ګډوډي نه وه. په شپه کې به مې درس ورکاوه او په ورځ کې به مې درس ورکاوه او پسرلی هم له خوښیو سره ښکلی وه. پلار به مې ویل: لور مې ویل هر څه به سم شي، چې یوه ورځ به زموږ تیاره وخت روښانه شي. ما په خپلو عادي خندا سره د هغه په خبرو ټینګار وکړ. د ژمي په پای کې ساړه وه، خو په هوا کې کوم بدلون نه و. په هغه ماښام د واورو څاڅکو په بې پرواۍ سره پر مځکه غالۍ وهلې، باد د کړکیو کړکۍ لړزولې، خو پلار مې کراچۍ په سړکونو کار کاوه. تر هغه وخته چې ژمی و، ماښام به کور ته راتلل، خو هغه ورځ ډوډۍ وه او زما د پلار خبر نه و. د ماښام اوه بجې وې، مور مې هر وخت په ارامه بهر ته کتل او د واورو توتونه به یې له ځانه سره راوړل. لږ وروسته، زما د مور زوړ ګرځنده تلیفون زنګ راغی. په بې صبرۍ سره مبایل ته ورغلم، یوه نامعلومه شمېره په کرښه کې وه. زه لا هم هغه شمېرې ته سترګې په لار وم، مور مې له لاس څخه ټېلېفون را واخيست او په بيړه يې ځواب ورکړ:
_ هو، سلام، ښه وخت. _ سلام آغلې! ایا تاسو د بکتاش میرمن یاست؟
_ او او. زه پخپله یم. _ په خواشینۍ سره مو خبر ترلاسه کړ؛ ستا خاوند، هغه څوک دی؟ په ښار کې کورته د ستنیدو په مهال د اسلامي امارت د عسکرو له رینجر موټر سره ټکر وکړ او له بده مرغه خپل ژوند یې له لاسه ورکړ… میرمن! هو، میرمن، تاسو زما غږ اورئ؟ تاسو کولی شئ د ابو علي سینا بلخي روغتون ته ورشئ.
زما د مور سترګې د هغې له ساکټ څخه راوتلې وې، هغه وچه وه او د هغې ګرځنده تلیفون په ځمکه ولوید. لاسونه او پښې مې بې هوښه شوي وو، هر خوا ته به مې کتل، بیا مې مور زما لاس را ونیو او داسې مې په زوره وښوراوه لکه ویده به یې کړې وي، خو زه لا هم داسې ښکاریدم لکه مجسمه چې پر ځای ولاړه وي. دا ځل زما مور په نا امیدۍ چیغې کړې، لاس مې ونیول او روغتون ته یې بوتلم. زما د پلار د لاسه ورکولو درد یو غر و چې زما په اوږو یې ډیر وزن درلود او زه یې له ټولو ستونزو سره یوازې پریښودم. په کور کې بل څوک نه وو چې زما پالنه وکړي، مور مې د کور مېرمن وه، هره ورځ یې اوښکې تویول. هغه لږې افغانۍ چې له درس نه مې ګټلې وې مصرف کړې وې او دا دومره پیسې نه وې چې د وچې ډوډۍ لپاره بس وي. خو زما هیله دا وه چې زه به خامخا د خپلې خوښې په ډګر کې د داخلې ازموینه پاس کړمزه به بریالی شم، زه به خپل ځان او زما کورنۍ له دې بلا څخه وژغورم. امتحان ته یوه هفته پاتې وه، مور مې هر وخت ویل: “زما لورې، خپل فکر او فکر په آرامه کېږده او د ستونزو په اړه فکر مه کوه، ځکه چې ته زموږ په ازموینه کې د بریالیتوب یوازینۍ هیله یې.” ما د هغه خبرې واورېدې ترڅو لږ تر لږه خپله مور راضي کړم. د شپې په خوبونو کې مې د کانکور د ازموينې صحنه وګرځوله او د خپلې خوښې پوهنتون ته د تللو تصور مې وکړ او د وروڼو او خويندو خندا مې واورېده.
اونې ورو ورو تېرېدې، هره ورځ به مې خبرونه تعقیبول، کاش چې ازموینه ژر شوې وای! هغه شپه ما د ماښام د شپږو بجو خبرونه کتل چې خبریال د سرلیکونو کتنه کوله او زه یې په لیوالتیا نه لیدم. د خبر په سر کې خبريال د لوړو زده کړو د وزير نوم ياد کړ، په دې برخه کې نه پوهېدم، نو د راپور اورېدو ته ناسته وم. ما په هرڅه تمرکز کاوه، ما یوازې تلویزیون لیدل، لکه دا لومړی ځل و چې ما داسې شیان تجربه کول. خبريال په همدې برخه کې وويل: د لوړو زده کړو وزير ندا محمد نديم وويل چې د امنيتي ستونزو او اسلامي ژمنو له امله به د نجونو لپاره د کانکور ازموينه نه اخيستل کېږي او نجونې به تر واده پورې په خپلو کورونو کې پاتې کېږي. ” دا یوه کلمه نه وه، دا د بم په څیر وه چې زما ستړی شوی بدن یې له اسمان څخه راښکته کړ او ما نور د ژوند هیله نه درلوده. هغه شپه زما د ژوند تر ټولو بده شپه وه، او د ورځې دردونه زما په باره کې لحظه بار وو. ایا خدای ښځې د درد لپاره پیدا کړې؟ او هغه هم د افغانستان په نوم یو هیواد کې.
