اتحاد اقوام از دیدگاه سراج الدین حقانی و تحت حاکمیت طالبان

دسته: تحلیل
نویسنده: تحریریه روایت
1402/06/20
12:14 ب.ظ
بازدید: 29

سراج الدین حقانی وزیر داخله طالبان طی سفر به ولایت بامیان و در جمع بزرگان محلی این ولایت گفته است که اتحاد و همدلی ضرورت امروز جامعه افغانستان می باشد و نیاز است که اتحاد شیعه و سنی بر همین مبنای فعلی تقویت و حفظ شود. اما با نگاه دقیق به سخنان حقانی در می‌یابیم که هدف وی حفظ اتحاد نه بلکه اطاعت تام جامعه تشیع و هزاره‌ها از حاکمیت طالبان است. چون اگر منظور وی اتحاد بر مبنای برادری و برابری باشد؛ با احتساب دقیق بررسی تشکیلات حکومتی طالبان، چگونه می‌شود که بر اتحاد یک طرفه باورمند بود و شد و آن را حفظ کرد؟

۱_ وی در حالی از اتحاد و همدلی سخن می‌گوید که در تشکیلات کابینه امارت طالبان یک نفر از پیروان مذهب تشیع به عنوان وزیر حتی به صورت نمادین حضور ندارد؛ در حالیکه همه می‌دانیم شیعیان حداقل یک چهارم جمعیت افغانستان را تشکیل می دهند. و اگر قرار بر اتحاد و برادری باشد، زمینه نخست آن تامین عدالت اجتماعی و سیاسی از بالا به پایین است.

۲_ وزیر داخله طالبان در سفر به بامیان که اکثریت مطلق باشندگان این ولایت شیعیان هستند، در حالی که ژست پیروزی گرفته و سخن از اتحاد زده که نه تنها مسئول درجه اول بامیان (والی) یک شیعه و هزاره نیست که حتی در ۳۴ ولایت افغانستان نیز یک نفر شیعه مذهب به عنوان والی حضور ندارد؛ این کجایش می تواند مبنای وحدت باشد؟

۳_ وزیر داخله طالبان در حالیکه در راس مهمترین بخش نظامی_ ملکی طالبان (وزارت داخله) قرار دارد، با اینکه دو سال از سلطه طالبان بر افغانستان می گذرد و در طی این مدت با اذعان خود این گروه هزاران فرد وارد تشکیلات نظامی طالبان از جمله وزارت داخله شده‌اند، اما از شیعیان یک نفر هم در ۳۴ ولایت افغانستان به عنوان قوماندان امنیه که مسئول درجه اول تعینات آن همین سراج حقانی باشد، تعیین نشده و حضور ندارد، حالا بر کدام مبنا و منطق به حرف وحدت‌طلبانه وی اعتماد شود؟

همچنین بخوانید: میراث‌های فرهنگی و مسوولیت ما

۴_ یکی از بخش‌های مهم دیگر در تشکیلات طالبان بخش استخبارات است؛ اما در ۳۴ ولایت افغانستان یک شیعه هم به عنوان ریس استخبارات حضور ندارد و تعیین نشده است. حتی در رده‌های پایین هم که تعدادی حضور داشتند، از وظایف شان عزل‌ شده اند. حالا چگونه از اعتماد سازی و وحدت می شود حرف زد؟

۵_ طالبان در دو سال گذشته همواره از اتحاد و وحدت و حکومت داری بر اساس شایسته سالاری حرف زده اند و طرح حکومت همه شمول را رد کرده اند؛ در حالیکه در ۳۴ ولایت افغانستان یک شیعه به عنوان مسئول و رییس یک بخش کلیدی نیست، حالا پرسش این است که بین چندین میلیون شیعه، یک نفر که شایستگی ریاست بخش مهم را داشته باشد، وجود ندارد؟ مگر چنین امری امکان دارد و می شود وحدت را بدون عدالت تامین کرد؟

۶_ سراج حقانی در حالی از اتحاد بین شیعه و سنی حرف می زند که از بین نزدیک به ۴۰۰ ولسوالی کشور بجز یکی دو نفر ولسوال‌ که یک شیعه هستند، آن هم به عنوان نمادین زیرا اختیارات اصلی در دست افراد نظامی مستقر می‌باشند، در بقیه ولسوالی ها هیچ شیعه ای حضور ندارد. حتی در ولسوالی های که ۱۰۰ فیصد پیروان اهل تشیع در آن زندگی می کنند شیعیان نقشی ندارند. این کجایش می‌تواند زمینه ساز وحدت باشد؟ از سوی دیگر تبعیض های مذهبی و قومی در سراسر کشور علیه شیعیان و هزاره‌ها جریان دارد. در بهسود‌ با رفتار تبعیض آمیز از شیعیان و هزاره‌ها چند ده میلیون افغانی غرامت برای کوچی با سر نیزه اخذ می شود و نامش را می‌گذارند ایجاد وحدت. در ارزگان و دایکندی‌ و بامیان زمین‌ها، علفچرها و تاکستان‌های شیعیان به کوچی‌ها و پشتون‌ها سپرده می شود و نامش را می‌گذارند اتحاد و عدالت؛ این رفتارها مگر منطق اتحاد دارد؟

همچنین بخوانید: معاون حقانی: نظام تنها با «ملا و طالب» ساخته نمی‌شود

۷_ حقانی در حالی از اتحاد دم می زند که مذهب شیعه از رسمیات‌ دولت حذف و تدریس فقه جعفری در دانشگاه بامیان ممنوع شده است. محاکم طالبان احوال شخصیه‌ اهل تشیع را به تمسخر گرفته و بالای ماده‌های آن با قلم سرخ خط بطلان کشیده اند. مراسم های دینی را نیز تلاش کرده اند که به شدت محدود کنند؛ با تمام این تحقیرها و توهین‌ها که به مذهب و مکتب تشیع شده و جریان دارد، شیعیان به کدام اتحاد با حاکمیت طالبان امیدوار باشند؟
باید گفت که این رفتار ها و گفتارها جز اینکه عقده ناشی از تحقیر و توهین و بی عدالتی در شیعیان را انباشته کرده، به هیچ امری دیگر منجر نمی شود. اتحاد را نمی‌توان با لفاظی به وجود آورد. اتحاد حسن نیت، همدیگرپذیری، رعایت حق مشارکت مردم در حکومت را می‌طلبد.

با قند قند گفتن دهن شیرین نمی‌شود.

نوشته های مرتبط :