نظام‌های غیر مردمی و نامشروع و تکرار تاریخ حوادث و جنگ؛ آیا راه‌حل نظامی در افغانستان جواب می دهد؟

دسته: تحلیل
نویسنده: ضیا‌ ضیایی
1402/09/05
12:15 ب.ظ
بازدید: 28

پایگاه خبری تحلیلی روایت : با حملات مرگبار ماه گذشته در کابل؛ جدا از ترورهای هدفمند، بیش از ۱۰ حمله بزرگ انتحاری و انفجاری علیه مردم افغانستان به ویژه شیعیان به عنوان گروه مهم مذهبی در افغانستان در چند ماه پسین صورت گرفته و آنان را در مسجد و مدرسه و آموزشگاه و ایستگاه هدف قرار داده است؛ در حالیکه سران گروه طالبان به گونه ظاهری بارها بر شناخت حقوق شیعیان تاکید نموده و خود را ملزم به تامین امنیت و پاسخگویی به تمام مردم افغانستان دانسته اند؛ اما در عمل از یک طرف نه تنها حقوق اساسی شیعیان تاکنون در نظر گرفته نشده که روز به روز محدودیت های بیشتر بر آنان اعمال شده، از طرف هم بعد از هر حمله تروریستی علیه شیعیان و دیگر گروه های مذهبی، هیچ رهبر ارشد طالبان واکنش جدی نشان نداده و حتی محکوم نکرده اند. آنچه برای همه مبرهن است اینکه حملات علیه شیعیان و افراد با نفوذ بدون شک توسط دستگاه‌های طالبان و زیر نظر آنان صورت می‌گیرد و در راستای اهداف و عقاید آنان صورت می‌گیرد.

بیشتر از دو سال از سلطه «طالبان» بر افغانستان می گذرد. در طول این مدت نه تنها حملات، قتل، کشتار و آدم کشی ها فروکش نکرد که بیشتر از پیش افراد بانفوذ و اقشار و گروه های مختلف فرقه ای و مذهبی هدف قرار گرفته و قربانی شده/ می شوند که چند نکته قابل توجه و تأمل است:

۱. همه به یاد داریم که بارها از آوان حاکمیت «طالبان» بر افغانستان تاکنون سخنگویان آنان همواره اذعان به ختم جنگ و قتل کشتار و رهایی افغانستان از چنگال استعمار، استکبار و تهی از قتل و جنایت نموده و بر سفیدنمایی خاص که تامین حاکمیت و عدالت و امنیت را نشان می دهد، تاکید کرده اند؛ در حالی که برخلاف این ادعاها، همه روزه از یکسو شاهد کنش های جنایتکارانه و آدم کشی ها و قتل های هدفمند هستیم، از سوی هم مخالفان طالبان روز به روز دایره عملیاتی شان گسترده تر ساخته و حملات شان را بالای طالبان تشدید کرده اند. با این وجود و با این همه انفجار و انتحار و حملات مخالفان طالبان، اما این گروه چالش های امنیتی را مانند نظام های گذشته کتمان می کند.

۲. بعد از معامله دوحه و قبضه قدرت توسط «طالبان»، بسیاری ها گمان می کردند که قتل و کشتار و جنایت و انتحار و انفجارهای که در گذشته توسط این گروه و گروه‌های دیگر صورت می‌گرفت، فروکش کرده و نقطه پایان بر تمام این پدیده های زشت آدمکشی و معدوم کردن آدم ها و نسل کشی گذاشته شده/می شود، اما با گذشت بیش از دو سال، نه تنها که قتل عام ها و کشتار و انفجار و انتحار فروکش نکرده که بر ابعاد و زوایای آن افزوده شده، البته جالب این اینجاست که طالبان مدعی اند که هیچ گروه تروریستی و افراطی و آدمکش در افغانستان فعالیت ندارد و امنیت در سراسر افغانستان تامین است، در حالیکه هر از گاهی مانند گذشته در قلب شهرها ده ها تن قربانی تکفیر و تروریزم می شوند، حالا اینکه این حملات و فجایع از جانب چه گروه ها و به چه هدفی صورت می گیرد، طالبان نه مسئولیت می‌گیرند و پاسخگو هم نیستند. در حالیکه ده‌ها انسان شیعه و هزاره در غرب کابل در چند ماه اخیر کشته و زخمی شده اند و همچنین ده‌ها فرد دیگر در سراسر افغانستان ترور، سران و دستگاه‌های طالبان هیچ موضعی نگرفته اند.

همچنین بخوانید: بی وطن تر از افغانستانی سراغ دارید؟

۳. با حملات مرگبار ماه گذشته در کابل؛ جدا از ترورهای هدفمند، بیش از ۱۰ حمله بزرگ انتحاری و انفجاری علیه مردم افغانستان به ویژه شیعیان به عنوان گروه مهم مذهبی در افغانستان در چند ماه پسین صورت گرفته و آنان را در مسجد و مدرسه و آموزشگاه و ایستگاه هدف قرار داده است؛ در حالیکه سران گروه طالبان به گونه ظاهری بارها بر شناخت حقوق شیعیان تاکید نموده و خود را ملزم به تامین امنیت و پاسخگویی به تمام مردم افغانستان دانسته اند؛ اما در عمل از یک طرف نه تنها حقوق اساسی شیعیان تاکنون در نظر گرفته نشده که روز به روز محدودیت های بیشتر بر آنان اعمال شده، از طرف هم بعد از هر حمله تروریستی علیه شیعیان و دیگر گروه های مذهبی، هیچ رهبر ارشد طالبان واکنش جدی نشان نداده و حتی محکوم نکرده اند. آنچه برای همه مبرهن است اینکه حملات علیه شیعیان و افراد با نفوذ بدون شک توسط دستگاه‌های طالبان و زیر نظر آنان صورت می‌گیرد و در راستای اهداف و عقاید آنان صورت می‌گیرد.

۴. رویکرد پاسخگویی نظام سلطه طالبانی بعد از هر حمله و قتل و کشتارهای هدفمند، سانسوری بوده است. در حالی که وظیفه و رسالت حتی یک رژیم سلطه‌ی که یک جغرافیا و ملت را به گروگان گرفته، پاسخ شفاف و روشن باید از ابعاد و زوایای هر حادثه و واقعه به قربانیان، بستگان و مردم باشد و است، اما پالیسی طالبان عقده و سرکوب و سانسور بوده است. در حالیکه زمان فعلی عصر ارتباط است و رژیم سرکوب طالبانی قطعا نمی تواند جلو درز اطلاعات و معلومات را بگیرد.

همچنین بخوانید: غروب بخارا و سمرقند و غوغای دیوبند (انتقال مرجعیت به دیوبند) (4)

۵. طالبان باید بداند که قبل از آنان حداقل در چهل و پنج سال گذشته پنج رژیم و ده رییس حکومت با وجود کمک میلیاردها دالر و امکانات فراوان مالی و مادی، و پشتیبانی ده ها کشور خارجی و حتی بعضی از آنان با حمایت نسبی مردمی دوام نیاورده و سقوط کردند، شاید دلایل زیادی برای سقوط نظام های گذشته برای بسیاری ها مطرح باشد از جمله فساد، بی عدالتی، کم کاری، و مهمتر از همه فریب و نیرنگ و دروغ هایی بوده باشد؛ ولی مهمتر از همه سرکوب و سلطه ‌گری و خشونت با میل تفنگ و حاکمیت نظامی بوده که پایه های نظام‌ها را از بیخ کنده و یک ملت را از زیرا باران به زیر ناودان برده است. بر همین مبنا طالبان باید بداند که با انتحار و انفجار و نفی‌ ملت و توطئه و دروغ و تفنگ و اسلحه‌ نمی توانند حکومت کنند.

نوشته های مرتبط :