چرا واکنش‌های جهانی به قوانین سرکوبگرانه طالبان ناکام مانده‌است؟

دسته: تحلیل
نویسنده: احمد فرزاد
1403/06/08
12:01 ب.ظ
بازدید: 13

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در هفته‌های اخیر، طالبان قانون جدیدی تحت عنوان «امر به معروف و نهی از منکر» را تصویب کرده‌اند که به شدت محدودیت‌های اجتماعی و فردی را در افغانستان افزایش داده‌است. این قانون، که از اصول بنیادگرایانه و فرهنگ پشتونی طالبان پیروی می‌کند، به نهادهای مرتبط به امر به معروف و نهی از منکر وملاها در افغانستان، قدرت‌های اجرایی جدیدی می‌دهد که نظارت و اجرای قوانین را با شدت بیشتری دنبال کنند.

در هفته‌های اخیر، طالبان قانون جدیدی تحت عنوان «امر به معروف و نهی از منکر» را تصویب کرده‌اند که به شدت محدودیت‌های اجتماعی و فردی را در افغانستان افزایش داده‌است. این قانون، که از اصول بنیادگرایانه و فرهنگ پشتونی طالبان پیروی می‌کند، به نهادهای مرتبط به امر به معروف و نهی از منکر وملاها در افغانستان، قدرت‌های اجرایی جدیدی می‌دهد که نظارت و اجرای قوانین را با شدت بیشتری دنبال کنند.

قانون جدید شامل مجموعه‌ای از مقررات محدودکننده است که به طور خاص به حقوق زنان و آزادی‌های فردی آسیب می‌زند. از جمله این محدودیت‌ها می‌توان به ممنوعیت‌های گسترده در زمینه آموزش، کار و آزادی‌های اجتماعی برای زنان اشاره کرد. علاوه بر این، این قانون به نیروهای امنیتی و مذهبی طالبان اجازه می‌دهد که نظارت و اعمال فشار بیشتری در زمینه رفتارها و پوشش اجتماعی انجام دهند. این سیاست‌ها به شدت با اصول حقوق بشر و آزادی‌های فردی مغایرت دارد و هدف اصلی آن‌ها تقویت کنترل اجتماعی و سرکوب مخالفان سیاسی و اجتماعی به نظر می‌رسد.

تصویب و اجرای این قانون جدید واکنش‌های گسترده‌ای از سوی دولت‌ها، سازمان‌های بین‌المللی و مقامات مختلف به دنبال داشته‌است. کشورهای مختلف و نهادهای بین‌المللی به شدت به این قانون اعتراض کرده و بیانیه‌های متعددی علیه نقض حقوق بشر در افغانستان منتشر کرده‌اند. این بیانیه‌ها معمولاً شامل انتقادات از محدودیت‌های اجتماعی و سرکوب حقوق فردی هستند و به طور عمومی‌خواستار تغییر در رفتار طالبان و بهبود وضعیت حقوق بشر در افغانستان شده‌اند.

با این حال، این اعتراضات و بیانیه‌ها نتوانسته‌اند تغییرات ملموسی در رفتار طالبان ایجاد کنند. یکی از دلایل اصلی این ناکامی، عدم وجود اقدامات عملی و مؤثر از سوی جامعه جهانی است. زیرا اعتراضات عمدتاً به شکل بیانیه‌های عمومی باقی مانده و از پیگیری‌های جدی و اقدامات اجرایی برخوردار نبوده‌است. این عدم اقدام عملی، به طالبان این فرصت را داده‌است که به راحتی به اجرای قوانین سختگیرانه خود ادامه دهند.

همچنین بخوانید: وزارت خارجه ایران: توافق شده که طالبان در زمینه حقابه گام‌های جدید بردارند

به عنوان نمونه، طالبان به حدی پیش رفته‌اند که از ورود گزارشگر ویژه سر منشی سازمان ملل به افغانستان جلوگیری کردند. این اقدام، نمادی از شدت سرکوب و عدم پذیرش نظارت بین‌المللی توسط طالبان است. اما واکنش سازمان ملل به این رویداد، تنها در حد انتشار یک بیانیه باقی ماند و هیچ اقدام عملی مؤثری در پی نداشت. این وضعیت نشان‌دهنده ضعف و ناکامی در مقابله با نقض حقوق بشر توسط طالبان و عدم توانایی جامعه جهانی در ایجاد تغییرات مؤثر است.

دلیل دیگر این ناکامی، واکنش‌های بین‌المللی فاقد هماهنگی و انسجام لازم است. کشورهای مختلف و سازمان‌های بین‌المللی به طور جداگانه و بدون استراتژی مشترک عمل کرده‌اند که این موضوع باعث شده‌است تا فشارهای جهانی بر طالبان ناکارآمد و پراکنده باقی بماند. علاوه بر این، برخی کشورها به دلیل منافع سیاسی، اقتصادی یا استراتژیک خود، از اتخاذ مواضع قوی و قاطع علیه طالبان اجتناب کرده‌اند. این وضعیت، به طالبان این امکان را داده‌است که با اعتماد به نفس بیشتری به اجرای سیاست‌های خود ادامه دهند.

یکی دیگر از مشکلات موجود، عدم پذیرش عمومی و رسمی آپارتاید جنسیتی طالبان از سوی بسیاری از کشورها و سازمان‌های بین‌المللی است. با وجود مستندات و گزارش‌های متعدد در مورد نقض حقوق بشر در افغانستان، هنوز هیچ یک از کشورها به طور رسمی این وضعیت را به رسمیت نمی‌شناسند و به همین دلیل، اقدامات قاطعی علیه طالبان انجام نمی‌دهند.

به باور کارشناسان، برای تغییر وضعیت موجود و بهبود حقوق بشر در افغانستان، نیاز به یک استراتژی هماهنگ و مؤثر از سوی جامعه جهانی وجود دارد. این استراتژی باید شامل اقدامات عملی و فشارهای مؤثر بر طالبان باشد تا بتوان به تدریج به اصلاح وضعیت حقوق بشر و آزادی‌های فردی در افغانستان دست یافت. در غیر اعلامیه‌های فاقد جنبه اجرایی و عملی نمی‌تواند طالبان وادار به تغییر در رفتارشان علیه مردم افغانستان، به ویژه زنان کند.

همچنین بخوانید: برگزاری امتحان دانش‌جویان طب بدون حضور دختران

نوشته های مرتبط :