احمد مسعود و پنهان کاری روایت مقاومت؛ روایت مقاومت چیست؟

دسته: تحلیل
نویسنده: قیوم اندرابی
1403/12/29
10:19 ق.ظ
بازدید: 278

پایگاه خبری تحلیلی روایت : آموزه‌های چریکی برای ما چریک‌های مسلح اجازه حضور فعال و سخن گفتن آشکار را نمی‌دهد. دلیل روشن این امر، این است که ما فعالیت علیه‌ی نیروی شر حاکم بر کشور را مسلحانه انتخاب کرده‌ایم. در وظیفه ما تمرکز روی حملات چریکی بالای دشمن است. اما گاهی وقت رخ‌دادها طوری پیش می‌آیند که ما نیز ناگزیر به پاسخ گفتن یا شریک کردن دیدگاه خویش به عنوان عضوی از مقاومت علیه طالبان با مردمی هستیم که برای حقوق سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آنها می‌جنگیم. ممکن است پرسشی به میان آید که چه نیازی بود تا این متن همگانی شود؟ میتوان چنین مطالبی را به آدرس رهبر جبهه مقاومت فرستاد. ولی معتقد هستم با همگانی کردن آن مواضع روشن خویش را بیان میکنم تا هدف اصلی مقاومت را برای مردم زیر ستم کشور توضیح بدهم.

آموزه‌های چریکی برای ما چریک‌های مسلح اجازه حضور فعال و سخن گفتن آشکار را نمی‌دهد. دلیل روشن این امر، این است که ما فعالیت علیه‌ی نیروی شر حاکم بر کشور را مسلحانه انتخاب کرده‌ایم. در وظیفه ما تمرکز روی حملات چریکی بالای دشمن است. اما گاهی وقت رخ‌دادها طوری پیش می‌آیند که ما نیز ناگزیر به پاسخ گفتن یا شریک کردن دیدگاه خویش به عنوان عضوی از مقاومت علیه طالبان با مردمی هستیم که برای حقوق سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آنها می‌جنگیم. ممکن است پرسشی به میان آید که چه نیازی بود تا این متن همگانی شود؟ میتوان چنین مطالبی را به آدرس رهبر جبهه مقاومت فرستاد. ولی معتقد هستم با همگانی کردن آن مواضع روشن خویش را بیان میکنم تا هدف اصلی مقاومت را برای مردم زیر ستم کشور توضیح بدهم.

پس از این که اشرف‌غنی احمدزی حکومت را (۲۴ اسد ۱۴۰۰ خورشید) طی معامله‌ای به طالبان تروریست سپرد و از کشور فرار کرد، احمد مسعود همت کرد و در سمت درست تاریخ ایستاد که مورد حمایت مردم قرار گرفت. تاریخ سیاسی کشور ما افغانستان/خراسان از این اقدام جسورانه‌ی مسعود به نیکی یاد می کند. احمد مسعود در حالی در پهلوی مردم ایستاد می شود و ندای مبارزه سر می‌دهد که ده‌ها انسان دیگر که در روزهای آرام خود را رهبر معرفی می کردند، راه فرار در پیش گرفته بودند. حوزه سنتی مقاومت علیهی طالب احمد جوان را تنها رها نکردند. در حالی که دنیا به ویژه کشورهای ذیدخل در قضیه‌ی افغانستان/خراسان به نحوی در روی صحنه آوردن دوباره طالبان تروریست هرکدام سهم ادا کرده بودند، مردم حوزه مقاومت بیدون هیچ حمایت مالی کمر مبارزه علیه گروه طالبان بسته و با تجهیزات اندکی جنگی که در دست داشتند پرچم مقاومت را بلند کرده و به صورت طالب تروریست آتش گشودند. این نه گفتن و تسلیم ناپذیری، بی هزینه نبوده است. در این راه(مقاومت علیه طالب) ده‌ها جوان مبارزه به شهادت رسیدن و صدها تن دیگر هم اکنون در زندان‌های مخوف طالب زیر شدیدترین و بی رحمانه ترین شکنجه تروریستان قرار دارند. اما پس از سه سال و اندی از جان فشانی‌های آزاده مردان(مقاومت‌گران) ما در سنگرهای هندوکش از طریق رسانه‌های دیداری، شنیداری و چاپی مواردی را از رهبر جبهه مقاومت می‌شنویم که نباید بشنویم. اگر مشابه این گونه سخنان از پیش مرگ‌های فاشیزم افغانی که اکنون خودشان را در دور پهلوی احمد مسعود چسپاندند شنیده می‌شود جای تعجب ندارد. آنها از خون فاشیزم بهره برده اند. تاریخ و فرهنگ و عدالت اجتماعی جزء ارزش‌های زندگی آنها نیست. بنا بر این، حیف انگشت و قلمی که اسم آنها را جز رهبر و مبارز بنویسد! اگر آن‌ها یک روز به محل گرایی دامن می‌زنند و میان مردم ستم دیده ما تفرقه ایجاد می‌کنند، اگر روزی نام زیبای «خراسان» را با تمامی ارزش‌های تاریخی آن به داعش می‌بخشند ما را شگفت زده نمی‌کند. چون همان طور که یادآوری شد آن‌ها سالها در خدمت فاشیزم افغانی بودند و اکنون هم برای خدمت به آنها دست و پا می‌زنند. آنها با چشم پوشی و انکار ستم تاریخی در افغانستان به فاشییزم کمک رسانده اند. اما چرا احمد مسعود رهبر جبهه مقاومت از بیان واقعیت جنگ- و چرایی طولانی شدن جنگ در افغانستان طفره می‌رود؟

همچنین بخوانید: درگیری طالبان و جبهه مقاومت در بدخشان؛ چهار طالب و یک عضو جبهه کشته شدند

در حاشیهی پنجمین نشست ویانا رهبر جبهه مقاومت با شماری از رسانه‌ها مصاحبه‌های اختصاصی داشت. هم‌زمان با این برش از ویدیو در رسانه‌های اجتماعی دست به دست می شود که دیدار اقای مسعود را با شماری از جوانان نشان می‌دهد. او همیشه اصرار دارد که طالب نماینده قوم پشتون/ افغان نیست. جای دیگری به آن‌های که با تکیه به واقعیت‌های میدان جنگ، جنگ کنونی در کشور را جنگ قومی و طالبان را نمایندگان قوم افغان/پشتون می‌دانند می‌تازد. برای من منحیث عضو کوچک جبهه مقاومت که سه سال و اندی است شکم گرسنه در میدان علیه تروریستان می‌رزمم و یک بار هم به شدت زخم برداشتم، مایه تاثر است. ما بی روایت نیستیم! برای جنگی که در حال حاضر علیه طالبان راه انداخته ایم روایت داریم! امکان ندارد که بیدون روایت نزدیک به چهار سال با کمترین امکانات سنگر دفاع گرم نگهداشته شود. روایت بسیار ساده و و قابل فهم برای همه است. طالب تروریست آماده می‌خواهد به ناموس ما تجاوز کند. زمین‌های آبایی ما را غصب کرده و در میان هم‌زبانان خودش تقسیم کرده است. می‌خواهد ارزش‌های تمدنی و فرهنگ تاریخی ما را که فارسی است از بین ببرد. زبان فارسی را از اداره‌های دولتی حذف کردند. هویت‌مان را جعل کردند. ترویج افراط‌‌ ‌گرایی دینی در صدر برنامه‌های شان است. ممنوعیت تعلیم برای دختران و ممانعت کار زنان در ادارات، گرفتن حق حاکمیت و انتخاب از مردم دارند. هر روز به جرم زبان، قوم، جغرافیا، مذهب و تبار گردن می زنند. مقاومت گران هندوکش به دفاع از این ارزش های انسانی و بشری برخاسته و چراغ ایستاده گی و ظلم نپذیری را روشن نگهداشته است.

احمد مسعود چرا روایت ما( چریک‌های مقاومت) را کج توضیح می‌دهد؟
هرازگاهی آگاهان سیاسی و منتقدین در رسانه‌ها جبهه‌ مقاومت را به نداشتن روایت متهم می‌کنند. یکی از دلایل که تبر منتقدین را دسته می‌دهد همین پنهان کاری روایت مقاومت است. اگر رهبر جبهه‌ مقاومت همان گونه‌ای که در جلسات خودی از روایت‌های خط جنگ می گوید با جرات تمام در نشست های کلان و رسانه ها نیز یاد بکند، زبان منتقدین کوتاه می شود. در حالی مسعود طالبان را نماینده افغان/پشتون‌ها نمی‌داند که شورای امنیت سازمان ملل، در یکی از نشست‌هایش گروه طالبان را جریان قومی اعلان کردند. همچنان ذبیح الله مجاهد سخنگوی طالبان تروریست در پاسخ به پرسش خبرنگار در باب پررنگ بودن پشتون/افغان‌ها در کابینه شان دلیل می‌آورد که اکثریت باشندگان کشور پشتون هستند. افزون بر این اگر به عمل کرد میدانی نزدیک به چهار سال طالب نظر گذرا داشته باشیم قومی بودن جنگ کنونی به وضوح نمودار می شود. صدها مورد وجود دارد اما برای این که متن طولانی نشود از تازه‌ترین رویداد یاد آور می‌شوم.

همچنین بخوانید: «جبهه مقاومت ملی»: جامعه‌ی جهانی و منطقه در قبال وضعیت افغانستان برخورد مسئولانه‌تر داشته باشند

ریاست اطلاعات و فرهنگ طالبان برای ولایت زابل از آماده‌گی بازسازی آرامگاه نویسنده کتاب معروف «پته خزانه» می‌گوید، اما هم‌زمان جنگجویان طالب ویدیو تخریب چهار راهی و مجسمه استاد خلیل الله خلیلی را در شهر مزار شریف همگانی می‌کند. این دو را چگونه می‌شود بیدون نگاه قومی به مساله شرح داد. به تاریخ تاسیس گروه طالب برویم. شکی نیست که در شکل‌گیری یک جریان، چندین عوامل دست به دست هم می‌دهند که شکل بگیرد. طالب هم از این قاعده مستثنا نیست. دلایل زیادی باعث شد که جنبش طالب اساس گذاری شد. اما بارزترین و مهم‌ترین عوامل مساله قومی بود. طالب در زمانی به وجود می‌آید که در کابل یک غیر افغان در ارگ قرار ندارد. طالب زمانی تاسیس می شود که کتاب سقاوی دوم نوشته می شود. طالب پس از آن شکل می گیرد که مقاله زیر عنوان زوال پشتون‌ها در افغانستان از سوی شماری از روشنفکران افغان/پشتون در غرب نوشته و همگانی می‌شود. مگر می‌شود از این همه واقعیت‌های تاریخی چشم پوشید؟ مگر آقای مسعود از خود هیچ پرسیده که ده‌ها روشنفکر افغان/پشتون غرب نشین بی باور به اعتقادات اسلامی چه در دوره اول طالب و چه در حال حاضر برای بقا حاکمیت طالبان تروریست در اروپا و امریکا لابی می‌کنند؟ چه چیز طالب افراطی تروریست را با آن غرب نشین بی باور به خدا پیوند زده؟ آمار و ارقام در اختیار نیست. از انصاف دور است که بگویم همه پشتون/ افغان‌ها طالب اند، اما نزدیک به نود نُه درصد طالب افغان تبار است. طالب از بخش کلان جامعه پشتون نماینده‌گی می‌کند. آن پشتون / افغان‌های مخالف باور طالب عددی نیستند. چرا در این نزدیک به چهار سال یک جریان جدی ضد طالبی از درون جامعه پشتون/افغان‌ها بیرون نشد؟ من ندیدم که یک چهره شناخته شده افغان آمده باشد در این مدت از عملکردهای قومی طالبان نارضایتی خود را اعلان کرده باشد. همه خاموش هستند. از ملا گرفته تا عام، از فعال مدنی گرفته تا سیاست مدار همه نظارت گر اعمال طالب در سرزمین ما افغانستان/ خراسان است. بلی هستند چند چهره افغان که در رسانه‌ها گاهی با طالبان مخالفت شان را بیان می‌کنند. همو مخالفت‌ها را دقیق بنگرید. از بی‌عدالتی و ستم قومی طالبان چیزی نمی‌گویند تنها خواست‌شان از طالب این است که دروازه مکتب دختران را باز کنند و پرچم سه رنگ جمهوریت قلابی را بر فراز ارگ ریاست جمهوری به اهتزار در بیاورند. احمد مسعود همو رقم که در ماه اسد ۱۴۰۰ خورشیدی قهرمانانه در خط مردم ایستاد شد و مبارزه مسلحانه را علیه طالب تروریست آغاز کرد، حال هم جرئت بکند و همت را به خرچ دهد و روایت جنگی مقاومت گران را در هر نشست چه کوچک و چه بزرگ بار بار تکرار کند. زمان مصلحت گرایی گذشته. پنهان کاری ره به جای نمی برد. اگر مصلحت گرایی و پنهان کاری واقعیت‌ها نتیجه می‌داد، افغانستان/ خراسان در وضعیت کنونی قرار نمی‌داشت. از سوی هم انصاف نیست که به دلیل خفه شدن فلان آدم سیاسی از گفتن حقایق میدانی بپرهیزد. پنهان کردن روایت جنگی گردان‌های هندوکش هر چه باشد در گام نخست اهانت به خون شهدای است که در این سه و نیم سال در دفاع از ارزش ها جان دادند. اگر بیش از این واقعیت‌های میدان جنگ را به حیث رهبر یک جریان نظامی پنهان بکند و به کلی گویی اکتفا کند اولین قربانی خودش است. به میدان باخته‌های دوره جمهوریت که اکنون در اطراف‌اش حلقه زدند، نگاه کند. دیده می‌شود هم مردم نفرین‌شان می‌کنند و هم تاریخ از آنها به نیکی یاد نمی‌کند. خداوند همه را از قضاوت سخت تاریخ نجادت دهد.
قیوم اندرابی
هندوکش جبهه ای مقاومت- اندراب
۲۳حوت ۱۴۰۳ خورشیدی

همچنین بخوانید: جبهه مقاومت ملی: سه عضو جنگ‌جوی طالب را در هرات کشتیم

نوشته های مرتبط :