شب به سختی می‌گذرد!

دسته: اجتماعی, اخبار فضای مجازی, روایت مردمی
نویسنده: امیرداد پارسا
1403/09/03
5:23 ب.ظ
بازدید: 29

پایگاه خبری تحلیلی روایت : شب به کندی و سختی می گذرد، هر قدر خود را به مبایل همراه ام مصروف می‌سازم خواب به سراغم نمی آید. ساعت از نیمه های شب گذشته و 12:45 دقیقه به وقت کابل است. با دوستی در آن سوی دنیا پیام می‌گذارم و جویای حالش می‌شوم، دلیل بیداری ام را تا ناوقت شب جویا می شود، پاسخ قناعت بخشِ ندارم و می‌گویم که خودم نیز نمیدانم چرا تا این وقت شب خواب به سراغم نمی آید.

شب به کندی و سختی می گذرد، هر قدر خود را به مبایل همراه ام مصروف می‌سازم خواب به سراغم نمی آید. ساعت از نیمه های شب گذشته و ۱۲:۴۵ دقیقه به وقت کابل است. با دوستی در آن سوی دنیا پیام می‌گذارم و جویای حالش می‌شوم، دلیل بیداری ام را تا ناوقت شب جویا می شود، پاسخ قناعت بخشِ ندارم و می‌گویم که خودم نیز نمیدانم چرا تا این وقت شب خواب به سراغم نمی آید.

از من‌پرسان می‌کند که حتما تشویش میکنی و نگران چیزی هستی؟ برایش با صدای لرزان و گرفته صدا می‌گذارم که: چگونه ممکن است ده ها آرزوی خورد و بزرگ داشته باشی و امیدی خیلی از مردم و هم نسلان و جامعه ات باشی، ولی کوچکترین کاری از دستت برنیاید، باز هم بدون تشویش و نگرانی باشی، اصلا ممکن نیست.
برایم کوتاه می نویسد که: تشویش و نگرانی راه را به جایی نمی رساند و انسان های عاقل تشویش را به خود راه نمی دهند، برنامه داشته باش و کار کن، روزهای سخت هم میگذرد.
با پاسخ دادن کوتاه اش فهمیدم که دستش بند است و ممکن در کار باشد. با دوستم خداحافظی میکنم و بار دیگر تشکری کوتاهی می‌کند که؛ ممنون از اینکه از اولاد غریب احوال می‌گیرید، برایش می نویسم که اولاد غریب به آمریکا و اروپا رسیده نمی تواند و شب بخیری می‌کنیم، ولی دیر تر متوجه می شوم که آن جا شب نیست.

هنوز که ساعت از ۱:۰۰ شب گذشته است من از خواب به دورم و چرت و فکر دنیا به سمت من حواله می‌شود. در این وقت شب چراغ که توسط پاور بانگ مبایل‌ام نور و روشنایی تولید می‌کند، روشن میکنم و کتابِ ” یک دهه دموکراسی خونین” از استاد پرتو نادری را بر می‌دارم. وارد دنیای آن کتاب می‌شوم و تا صفحه‌ی ۴۷ آن کتاب را زیر و رو میکنم، در جای این کتاب تذکر رفته است که: ” انسان تا بوده است در یک جهت بت ساخته و آنرا پرستیده و در جهت دیگر عصیان کرده و تندیس شکستانده است. گویا تاریخ بشریت ادامه همین بت سازی و بت شکنی بوده است. آزری بت می ساخت و ابراهیمی بت می شکست”. این نوشته را در دفترچه‌ی یاد داشت ام‌نوشتم و پلک هایم سنگین شده اند، گویا خواب به سراغم آمده است‌. در این هنگام حرفِ یکی از دوستانم یادم می آید که می‌گفت؛ هر گاهی خواب تان نمی‌برد، کتاب بخوانید. او کتاب خواندن را تشبیه به داروی خواب آور نموده بود که برای انسان های که دیر خواب به سراغ شان می‌رود، می گفت بیشتر کتاب بخوانند‌‌. چشمان منم به هم می‌خورند و چشم می بندم…

همچنین بخوانید: طالبان: پاکستان و تاجیکستان لانه امنِ داعش یان است

صبح همان روز ساعت ۹:۱۵ صبح بر می خیزم و قرار است ساعت ۱۰:۰۰ قبل از ظهر دوستی به دیدن ام بیاید. من شروع می‌کنم به سر و سامان دادن و تنظیم کردن اتاق بود و باش‌ام. بالاخره ساعت از ۱۰:۳۰ میگذرد و دوستم تماس می‌گیرد و پوزش می‌خواهد که مصروف تهییه آذوقه‌ی زمستان شده است و امروز نمی‌تواند به دیدنم بیاید.

بعداز قطع تماس آن دوستم، فیس بوک ام را چک می‌کنم. چشمم به اخباری می‌خورد که متاسفانه گوشه‌ای دیگری این سرزمین سوگوار است و غرق در ماتم. رسانه ها گزارش داده اند که: ۱۲ تن به شکل فجیع در شهرستان نهرین بغلان توسط تفنگ داران ناشناس و نقاب پوش تیر باران شده اند. با دیدن و پخش و نشر این خبر، به شدت ناراحتِ بر من چیره می شود و با خود می‌گویم‌، این ها نه تنها ۱۲ تن؛ بلکه هر کس پدری دارد و فرزندی، خواهر و برادری، مادری دارد و همسری و بالاخره کاکا و مامای… که امروز قلوب همه‌ی شان جریحه دار شده و در سوگ عمیقِ فرو رفته اند و سوگوار اند‌. با خودم می گویم، کاش روزی فرا برسد که دیگر کسی بخاطری تحقق رویاهای مشروع اش به تشویش و نگرانی فرو نرود و خود را در آیینه‌ی عدالت و برابری به دور از هر گونه تعلقات سمتی و گروهی به بیند، کاش روزی فرا برسد که در هیچ‌گوشه‌ی این سرزمین و دنیا دیگر پدری در سوگ فرزندش، فرزندی در سوگ پدرش و دختر و همسری در انتظار پدر و همسفر زندگی اش پیر نشوند‌. کاش روزی فرا برسد که بساط این همه درد و رنج برای همیش از این سرزمین رخت سفر ببندد و همه چیز خوب و عالی شود!