فروش وقت؛ نگاهی به زمان به عنوان کالای قرن بیست‌ویکم

دسته: تحلیل
نویسنده: محمدمبشر مدبر
1404/02/23
10:58 ق.ظ
بازدید: 12

پایگاه خبری تحلیلی روایت : در دنیای امروز، اگر در یک شهر قدم بزنید، با فروشگاه‌های گوناگونی مواجه خواهید شد: فروشگاه‌هایی برای مواد ارتزاقی، لباس، لوازم خانگی، و حتی فروش اموال و دارایی‌های گران‌بها. اما هرگز فروشگاهی را نخواهید یافت که در آن “زمان” به فروش برسد؛ با این حال، در واقعیتِ زندگی مدرن، همه‌چیز بر محور فروش زمان می‌چرخد. در قرن بیست‌ویکم، زمان به کالایی بدل شده است که هر فرد به شکلی می‌فروشد یا مبادله می‌کند. کارگران، کارمندان، متخصصان، و حتی هنرمندان، در اصل در حال فروش ساعت‌هایی از عمر خود هستند. برخی این زمان را با قیمت‌های بالا و تحت شرایط دلخواه به فروش می‌رسانند، و برخی دیگر ناچارند وقت خود را به بهایی اندک، گاهی حتی مفت، در اختیار دیگران قرار دهند.

در دنیای امروز، اگر در یک شهر قدم بزنید، با فروشگاه‌های گوناگونی مواجه خواهید شد: فروشگاه‌هایی برای مواد ارتزاقی، لباس، لوازم خانگی، و حتی فروش اموال و دارایی‌های گران‌بها. اما هرگز فروشگاهی را نخواهید یافت که در آن “زمان” به فروش برسد؛ با این حال، در واقعیتِ زندگی مدرن، همه‌چیز بر محور فروش زمان می‌چرخد.
در قرن بیست‌ویکم، زمان به کالایی بدل شده است که هر فرد به شکلی می‌فروشد یا مبادله می‌کند. کارگران، کارمندان، متخصصان، و حتی هنرمندان، در اصل در حال فروش ساعت‌هایی از عمر خود هستند. برخی این زمان را با قیمت‌های بالا و تحت شرایط دلخواه به فروش می‌رسانند، و برخی دیگر ناچارند وقت خود را به بهایی اندک، گاهی حتی مفت، در اختیار دیگران قرار دهند.
قیمت زمان افراد، بسته به عوامل متعددی تعیین می‌شود:
• تحصیلات و مهارت‌ها: شخصی با مدارک علمی بالا و مهارت‌های فنی، زمان خود را به قیمتی بالاتر عرضه می‌کند.
• تجربه و سابقه کاری: زمان یک متخصص باسابقه، ارزشمندتر از نیروی کار بی‌تجربه است.
• جایگاه اجتماعی و جنسیت: در بسیاری از کشورهای جهان سوم، قیمت زمان به‌نحوی ناعادلانه بر اساس موقعیت اجتماعی، قومیت، یا حتی زیبایی چهره تعیین می‌شود.
• محیط جغرافیایی و اقتصادی: تفاوت میان زمان یک معلم در نیویورک و کابل، تنها به مهارت نیست، بلکه ریشه در نظام اقتصادی و اجتماعی متفاوت دارد.
در عین حال، عده‌ای نیز هستند که زمان خود را بی‌ارزش می‌پندارند. نه از آن بهره می‌برند، نه آن را می‌فروشند، بلکه بی‌هدف روز را به شب و شب را به روز می‌رسانند. این افراد قربانی بی‌برنامگی، فقر، یا حتی نومیدی اجتماعی‌اند. گاهی نیز این اتلاف زمان نتیجه مستقیم بی‌عدالتی‌های ساختاری و نبود امکانات برای پیشرفت است.
اما نکته تلخ آن‌جاست که زمان از هر کالای دیگری کمیاب‌تر و بی‌قیمت‌تر است. اگر پول از دست برود، شاید دوباره به‌دست آید، اما وقتی ساعت یا روزی از عمر سپری شد، هیچ راهی برای بازگرداندن آن نیست. این واقعیت، اهمیت زمان را دوچندان می‌سازد.
بسیاری از انسان‌ها، با فروش زمان خود، در پی کسب درآمد، جایگاه، آرامش یا حتی رضایت درونی هستند. اما فروش زمان، اگر آگاهانه و هدفمند نباشد، ممکن است به فرسایش روانی و پوچی منجر شود. تفاوت کسی که عمر خود را می‌فروشد تا زندگی بسازد، با کسی که تنها در ازای چند لقمه نان زمانش را می‌فروشد، در همین آگاهی و هدفمندی نهفته است.
زمان در دنیای امروز، اگرچه به‌ظاهر در فروشگاه‌ها موجود نیست، اما بیش از هر کالای دیگری در جریان خرید و فروش است. ارزش زمان، در نهایت، با نگاه فرد به خود، به زندگی، و به آینده‌اش گره خورده است. اگر هر انسان بتواند زمانش را بشناسد، آن را مدیریت کند، و با هدف خرج نماید، شاید دیگر زمان، ارزان یا مفت به حساب نیاید.

نوشته های مرتبط :