ابتذال نوشتن؛ نویسندگان عصر هوش مصنوعی

دسته: تحلیل
نویسنده: عبدالشهید ثاقب
1404/01/16
10:26 ق.ظ
بازدید: 208

پایگاه خبری تحلیلی روایت : پس از خلق هوش مصنوعی، بر تعدادی نویسندگان در افغانستان افزوده شده است. من تا چند ماه پیش کسانی را می‌شناختم که نوشته‌های شان مملو از ده ها مشکلات املایی و انشایی بود، اما امروزه در صفحات فیسبوک و تویتر شان مطالب بلند و بالای می نویسند که خیلی، ویراسته، پیراسته و منظم اند. با تولیدات هوش مصنوعی آشنا هستم و آنچه را این ربات تولید کرده می‌توانم از آنچه که یک ذهن خلاق و آفریننده نوشته، تمیز کنم.

پس از خلق هوش مصنوعی، بر تعدادی نویسندگان در افغانستان افزوده شده است.
من تا چند ماه پیش کسانی را می‌شناختم که نوشته‌های شان مملو از ده ها مشکلات املایی و انشایی بود، اما امروزه در صفحات فیسبوک و تویتر شان مطالب بلند و بالای می نویسند که خیلی، ویراسته، پیراسته و منظم اند.
با تولیدات هوش مصنوعی آشنا هستم و آنچه را این ربات تولید کرده می‌توانم از آنچه که یک ذهن خلاق و آفریننده نوشته، تمیز کنم.
با اینکه محصولات هوش مصنوعی خیلی ویراسته و پیراسته اند، اما به چند دلیل برایم ارزش ندارد:

۱) ارزش، به تعبیر مارکسیست‌ها مخلوق کار و زحمت است و از منظر لیبرال‌ها، مولود کمیابی و نادربودن.
به تعبیر دیگر، می‌شود گفت: چیزی با ارزش، چیزی است که کم‌یاب باشد و هم نتیجه‌ی زحمت و پشتکار و تلاش. چیزی که کم‌یاب نباشد و یا بدون زحمت و تلاش به دست بیاید، چیزی با ارزشی نیست؛ بلکه هر کسی می‌تواند آن را به دست بیاورد. مثلا طلا اگر فلزی با ارزشی است، علتش در این است که هم کمیاب است و هم به دست آوردن آن کار و تلاش نیاز دارد.
نوشته ها و مطالب هوش مصنوعی، نه محصول زحمت و کاراند و نه کمیاب و از جمله ی نوادر.
کافی است پرسشی از هوش مصنوعی بپرسی تا یک مطلب شسته و رفته، در ظرف مدت پنج دقیقه، بدون کوچکترین زحمت در اختیار شما بگذارد.
این کجا و آن مطالبی که حاصل سال‌ها دود چراغ خوردن و زحمت مطالعه کردن اند، کجا!

۲) هوش مصنوعی، قوه ی تفکر را تعطیل می کنید.
چرا؟
یکی از نویسندگان کشور، عادت داشت که پیش از نگارش مطلبی در روزنامه، این سو و آن سو قدم بزند و لحظاتی با خود بحرفد. وقتی از وی می پرسیدی که چرا دیوانه وار این سو و آن سو قدم می زنی؟ در پاسخ می گفت که این دردِ زایمانِ نوشتن است.
نوشتن، درد زایمان کشیدن هم دارد: باید سال ها زحمت بکشی، دود چراغ بخوری، فکر کنی و بیندیشی، بدتر از این حتا رسوای عالم شوی، تا بتوانی نویسنده شوی. اما کاری که هوش مصنوعی می کند این است که زحمت فکرکردن و درد زایمان کشیدن را سلب می کند و تو می توانی بدون تامل و تفکر، مقاله بنویسی. این یعنی، تعطیلی تفکر.
نویسندگان هر جامعه، کسانی اند که چراغ خردورزی، تعقل و تفکر در آن جامعه را روشن نگه می‌دارند و تلاش می‌کنند در برابر خرافات و سنت‌های سنگ شده‌ی جوامع بایستند.
وقتی قوه تفکر در میان این گروه نیز تعطیل شود، یعنی که فاجعه کاملا قریب الوقوع است. آن فاجعه چیست؟
فاجعه اطاعت و تسلیم. اریک فروم در مذمت اطاعت می گوید: که اگر تاریخ تمدن بشریت با نافرمانی آغاز شده است، روزی اطاعت به آن پایان خواهد داد.
ادبیات وسیعی در مذمت اطاعت نگاشته شده و یکی از معروف ترین آن ها همان کتاب «آیشمن در اورشلیم» است که نشان می دهد آنچه نسل کشی یهودیان در آلمان نازی را تسهیل کرد، فرهنگ اطاعت بود. آیشمن در دادگاه اورشلیم مدعی شده بود که من از کوچکی یاد گرفته بودم که اطاعت کنم و من آدم شروری نیستم بلکه فقط از دستورهای هیتلر اطاعت کرده ام.
من در تحقیقاتی که کرده ام، متوجه شده ام که طالبان نیز محصول فرهنگ اطاعت و تعطیلی تفکر اند.
به این بحث روزی مفصل خواهم پرداخت.
من مخالف استفاده از تکنولوژی و هوش مصنوعی نیستم. از این پدیده باید استفاده کرد، اما محتاطانه.
یکی از موارد ضروری این است که اجازه ندهیم هوش مصنوعی به جای ما فکر کند.
تفکر، رنج دارد، اما رمز برتری انسان بر سایر حیوانات است.
اگر این ویژگی را از دست بدهیم، انسانیت ما را از دست داده ایم

نوشته های مرتبط :