تصویر دردناک از یک جنرال نظام گذشته که در امریکا نگهبانی می کند

دسته: تحلیل
نویسنده: ضیا ضیایی
1402/09/13
2:51 ب.ظ
بازدید: 34

پایگاه خبری تحلیلی روایت : با احترام به صد ها هزار سرباز و هزاران فرمانده متعهد و شجاع، اما اکثریت جنرالان که در راس امور بودند شجاعت و درایت روزهای سخت را نداشتند و بسیاری این فرماندهان پیش از سیاسیت مداران از صحنه فرار کردند. امروز اگر دیده می شود که رئیس شورای امنیت ملی در لندن با موتر بی ام دبلیو سرباز چکر می زند و اصلا خیال اش نیست که در وطن چه اتفاقی افتاده، یا فرماندهان قول اردوها که پس از سقوط حتی چهره شان را هم آفتابی نکردند، خوب دیگر چه استدلالی برای دفاع از اینگونه فرماندهان باقی می ماند و چرا باید تمامی مسئله را سیاسی دانسته و از عدم درایت فرماندهان نظامی که اسلحه را کنار گذاشتند، چیزی نگفت؟

روز گذشته تصویری از هبیت الله علیزی، رئیس ستاد ارتش افغانستان در نظام جهموریت در شبکه های اجتماعی پخش شد و اینکه گویا وی پس از فرار از کشور در اگست ۲۰۲۱، به امریکا پناهنده شده و فعلا در یک ساختمان مسکونی- تجاری به عنوان نگهبان کار می کند.

البته جدا از صحت و سقم تصویر منتشر شده از این جنرال ارشد ارتش اینکه وی چه کار می کند و نمی کند، آنچه واضح و روشن است اینکه اگر این جنرال ارتش نگهبان هم بر فرضا نباشد، ولی هستند هزاران جنرال و فرمانده و سرباز نظام گذشته که فعلا در کشورهای مختلف حتا به کارهای شاقه تر از هیبت الله علیزی مصروف هستند.

اما چرا باید هزاران جنرال و فرمانده با ده ها مدال و سال ها کار در نظام به خارج کشور در کارهای که وظیفه و شغل شان نیست کار کنند؟ چرا باید این همه جنرال از سوی یک گروه به اصطلاح موترسایکل سوار شکست خوردند؟ آیا شکست سیاسی بود یا فرماندهان نظامی هم نقشی داشتند؟

هرچند که تاکنون راجع به سقوط نظام و انقضای جمهوریت بحث های مفصلی از سوی افراد ملکی و نظامی و کارشناسان مختلف صورت گرفته است که نقطه اتفاق و تلاقی بحث این بوده که نظام افغانستان بر اساس یک معامله سیاسی به طالبان واگذا شد و نظامیان و نهاد های امنیتی نقشی در این زمینه نداشتند. اما با نگاه به ساختارهای سیاسی جهان و حوادث سیاسی که در کشورهای مختلف اتفاق افتاده و می افتد و مقایسه آن با افغانستان، به وضوح دیده می شود که نقش بسیای از فرماندهان نظامی در نظام گذشته در قبال سقوط کشور کمتر از مسئولان و رهبران سیاسی نبوده است.

همچنین بخوانید: طالبان: روسیه به دنبال ایجاد فتنه در افغانستان است

یکی از نکات مورد توجه در استحکام نظام های سیاسی جهان، تکیه آنان به اقتدار نظامی است. به کشورهای هند، پاکستان، ایران، اروپا، امریکا و کشورهای دمکرات و غیر دمکرات اگر نگاه کنیم، می بینیم که نقش نظامیان و ارتش ها در پابرجایی نظام ها چقدر برازنده است. حتی در کشورهای ضعیف افریقایی که ده ها برابر از افغانستان فقیر تر و ضعیف تر هستند، نقش ارتش ها بسیار برجسته است. مثلا به کشورهای مالی، نایجییر گابن و … اگر نگاه کنیم، زمانیکه ساختار های سیاسی این کشورها رو افول و زوال رفتند و گروه های جنگی مخالف فشار آوردند، نظامیان قدرت را در دست گرفته و ساختار نظام را حفظ کردند. هرچند به بسیاری این دولت ها برچسپ دیکتاتوری می زنند و دولت های خارجی نیز تلاش سرنگونی آنان را دارد ولی نظامیان این کشورها این قدر همت و درایت دارند که کشور شان را از توطئه داخلی و خارجی نجات دهند.

متاسفانه در افغانستان اکثریت فرماندهان نظامی چنین درایت و جرئتی را نداشتند. با احترام به صد ها هزار سرباز و هزاران فرمانده متعهد و شجاع، اما اکثریت جنرالان که در راس امور بودند شجاعت و درایت روزهای سخت را نداشتند و بسیاری این فرماندهان پیش از سیاسیت مداران از صحنه فرار کردند. امروز اگر دیده می شود که رئیس شورای امنیت ملی در لندن با موتر بی ام دبلیو سرباز چکر می زند و اصلا خیال اش نیست که در وطن چه اتفاقی افتاده، یا فرماندهان قول اردوها که پس از سقوط حتی چهره شان را هم آفتابی نکردند، خوب دیگر چه استدلالی برای دفاع از اینگونه فرماندهان باقی می ماند و چرا باید تمامی مسئله را سیاسی دانسته و از عدم درایت فرماندهان نظامی که اسلحه را کنار گذاشتند، چیزی نگفت؟

همچنین بخوانید: جذابیت افغانستان برای تروریسم بین‌المللی

از سوی نقش فرماندهان ارشد ارتش افغانستان در سقوط کشور و همچنین درد اینکه امثال علیزی امروز نگهبان شده اند، این است که این جنرالان ماشینی و یک شبه رتبه ها و مدال ها را درو کردند. چرا باید فرمانده که تجربه کافی جنگی و دانش جبهه را ندارد، مثلا ریاست ستاد ارتش و نمیدانم فرمانده قول اردو و قومندان امنیه و ریاست امنیت را تا آخرین لحظه سقوط قبول کند و بر عهده بگیرد؟ حتی اگر وجدانی نظامی که مبتنی بر قسم برای حفظ ارزش ها و وطن استوار است بر این جنرالان می بود، این چوکی ها را وقتی لیاقت نداشتند، اشغال نمی کردند تا حداقل بار مسئولیتی و وجدانی آن دیگر بدوش شان نمی بود.

با این حال امروز اگر جنرالی مانند علیزی با گذشته رئیس ستاد ارتش کشور، نگهبان یک ساختمان است و همین طور صدها دگروال و دگرمن که در شهرهای پاریس و واشگنتن و ملبورن و برلین و لندن بعضا تاکسی رانی و تجارت و بعضی ها هم عیش و عشرت می کنند، لیاقت شان بیشتر از این نبود؛ اما وای به حال آن فرمانده میانی و آن سرباز مظلوم و آن جنرال درد مند که امروز یا در کشور باقی مانده و هر آن با مرگ دست وپنجه نرم می کند یا هم به کشورهای همسایه پناه برده و خار در چشم و استخوان در گلو برای لقمه ای نانی تقلا می کنند.

نوشته های مرتبط :