چرا طالبان از خواست‌های اساسی معترضان بدخشان طفره می‌روند؟

دسته: تحلیل
نویسنده: یعقوب رسولی
1403/02/18
11:36 ق.ظ
بازدید: 32

پایگاه خبری تحلیلی روایت : اعتراضات مردمی در بدخشان، پس از اوج‌گیری، حمایت های بی‌شماری را در پی داشت. جمعیت اسلامی، جبهه آزادی و مقاومت، شخصیت‌های فرهنگی و سیاسی، نمایندگان اقوام و حتا اکثریت رهبران پشتون‌تبار افغانستان، از حرکت مردم حمایت کردند. این حمایت ها نشان می‌دهد که تمامی گروه های مردمی از وضعیت موجود در کشور به شدت ناراضی هستند و همه به دنبال تغییرات اساسی در کشور‌اند.

اعتراضات مردمی در بدخشان، پس از اوج‌گیری، حمایت های بی‌شماری را در پی داشت. جمعیت اسلامی، جبهه آزادی و مقاومت، شخصیت‌های فرهنگی و سیاسی، نمایندگان اقوام و حتا اکثریت رهبران پشتون‌تبار افغانستان، از حرکت مردم حمایت کردند. این حمایت ها نشان می‌دهد که تمامی گروه های مردمی از وضعیت موجود در کشور به شدت ناراضی هستند و همه به دنبال تغییرات اساسی در کشور‌اند.

یک منبع نزدیک به معترضان تایید می‌کند که مردم روی خواست های خود تاکید دارند و اگر خواست‌های مردم برآورده نشود، شماری از محلات دیگر نیز دست به راهپیمایی خواهند زد. این منبع می‌گوید که نمایندگانی را که طالبان برای گفتگو با مردم تعیین کرده‌اند تا هنوز به بدخشان نرسیده‌اند. آن‌ها برای دریافت دستور مستقیم رهبری طالبان به قندهار رفته‌اند. این منبع اضافه می‌کند که نماینده والی بدخشان با معترضین در شهر وحدت ارگو دیدار کرده و از مردم خواسته است که به راهپیمایی‌های شان پایان دهند و مردم به خواست‌های شان نیز خواهند رسید. اما این پیشنهادها از سوی مردم رد شده است.

رسانه‌ها به نقل از وزارت داخله طالبان گفته‌اند که این وزارت پذیرفته‌است تا نیروهای اعزام‌شده برای بدخشان را تغییر دهند و نیروهای جدیدی به جای آن‌ها بفرستند. اما آیا خواست مردم بدخشان، تبدیلی افراد است یا بیرون شدن نیروهای غیر خودی طالبانی از منطقه؟ آیا مردم بر تغییر شیوه حکومت‌داری تاکید ندارند؟ معنی این سخن که معترضان بدخشانی صدا می‌کردند«چرا قندهاری و هلمندی در بدخشان حکومت کند» چیست؟

سوال های اساسی بی‌نهایت در زمینه موجود است. نکته‌ی مهم این سوال این است که مردم از شیوه حکومت‌داری در افغانستان خسته شده‌اند. این صدای توده‌ها، نشان‌دهنده تبعیض به شدت قومی و نادیده گرفته شدن سایر اقوام در سیاست افغانستان در حکومت طالبان است. در زمان جمهوریت نیز در شماری از ولایت های غیرپشتونی کشور، والیان پشتون تبار گماشته شده بودند اما در هیچ ولایتی از پشتون‌ها، والی غیر پشتون گماشته‌نشد. این خود نشان می‌دهد که تمامیت خواهی و استبداد حاکم ریشه قومی دارد و قدرت طلبی برای یک گروه قومی را، تقدس بخشیده‌اند.

همچنین بخوانید: نشست دوحه؛ دو دروغ بزرگ ایالات متحده آمریکا

مردم در بدخشان به دنبال این نیستند که احمد برود و محمود جای آن بیاید. مردم در بدخشان، سهم عادلانه در قدرت و ثروت آن سرزمین می‌خواهند، مردم در آن ولایت از تبعیض سیستماتیک به ستوه آمده‌اند، نحوه‌ی حکومت‌داری یک جانبه را نمی‌خواهند، مردم در بدخشان به صورت علنی از حضور آمرانه‌ی باشندگان شماری از ولایت‌های دیگر در بدخشان به شدت ناراضی اند. طفره رفتن طالبان از اصل خواست‌های مردمی، مشکل را حل نمی‌کند.

قطعا چنین حرکتی از سوی طالبان، این جریان مردمی را گسترده خواهد کرد و شهرهای دیگر، یکی پس از دیگری به حمایت از این مردم صدا بلند خواهد کرد. یقین داشته باشید که این صدای بدخشان تنها صدای ارگو نیست؛ این صدا، صدای عموم انسان‌های مانده در بند است، صدای زنانی است که اسیر هستند و به شدت آسیب دیده‌اند، این فریاد اقوام ستم‌دیده‌ی کشور است که در ولایت های دیگر درد دیده اند.

اعتراضات مردم بدخشان نشان دهنده انزجار روز افزون مردم از گروه طالبان است، این اعتراض معنی غیر این نمی تواند داشته باشد که مردم از نداشتن مشروعیت ملی و بین المللی حاکمیت شکایت دارند. این حرکت مردمی آشکار و واضح بیان می‌کند که نقص حریم خصوصی مردم از سوی طالبان به اوج خود رسیده‌است. این راهپیمایی نشان دهنده آنارشیسم در اداره و مدیریت افغانستان است؛ مردم واقعا که به تنگ آمده‌اند.

مردم به دنبال یک تغییر اساسی در کشور بیرون شده‌اند. این حرکت نباید دست کم گرفته شود و تنها گذاشته شود. هر گونه‌ای که شده است نگذارند شعله‌ی این راهپیمایی خاموش شود. اگر این حرکت متوقف شد دیگر صدایی در افغانستان بلند نخواهد شد. مردم در بدخشان، به همکاری و همیاری به گونه‌های مختلف نیاز دارند و قطعا که خواست‌های شان خیلی منطقی و سنجیده شده چیدمان شده است.

همچنین بخوانید: آمریکا: گزینه به رسمیت‌شناسی طالبان روی میز نیست

نوشته های مرتبط :