په دې ورځو کې په طالبانو پورې تړلې رسنۍ او د طالبانو ملاتړي د سالنګ تونل د بیارغونې انځورونه خپروي چې د دې ډلې د حکومت یوه له مهمو لاسته راوړنو څخه ده. د سالنګ د تونل د بیارغونې پروژه یوه له هغو پروژو څخه ده چې د جمهوري ریاست په دوره کې سروې شوې وه او بودیجه ورته ځانګړې شوې وه. طالبانو دا پروژه د جمهوري ریاست له دورې سره سم پیل کړې وه او ویل کېږي چې د برخې برخې یې بشپړې شوې دي. د طالبانو رسنۍ او د هغوی ملاتړي چې د دې ډلې د لاسته راوړنو د تشویق لپاره هیڅ فرصت له لاسه نه ورکوي، د سالنګ تونل د بیارغونې انځورونه د خلکو په مخ کې په ډاګه کوي ترڅو ووایي چې دا حکومت خورا صادق او خواخوږی دی. خلک خو هغه څه چې دوی هېر کړي هغه دا دي چې د خلکو لپاره د دوی عزت او انساني کرامت د سالنګ له تونل څخه ډیر مهم دی او له طالبانو او د هغوی له ملاتړو څخه پوښتنه کوي چې ولې یې د ازادۍ تنګ لاره بنده کړې ده؟ دا لاره به کله پرانیستل شي؟ د طالبانو تر بیا نیولو پورېپه افغانستان کې که څه هم فاسد نظام په کار و، خلکو خپلې سیاسي ازادۍ درلودې، د تابعیت حقونه یې په رسمیت پېژندل او ښځې او نجونې ښوونځیو ته تللې او کار یې کاوه. خو کله چې طالبان راغلل، د هېوادوالو پر ژوند يې داسې خطرناک محدوديتونه ولګول چې د دغې ډلې د واکمنۍ تر چتر لاندې خلک د مړو په لور روان شول. هغه موجودات چې هیڅ حق نلري، هیڅ حق نلري، هیڅ تاثیر او نفوذ نلري. ویل کیږي چې د اسکندریه ښار، مخکې له دې چې عیسویت د روم امپراتورۍ رسمي دین شو، یو کثرت ښار و چې یهودانو، عیسویانو او کافرانو په ګډه سره په سوله کې ژوند کاوه. لکه څنګه چې په ښار کې عیسویت بنسټپالنه وده وکړه او نورې فرقې په مذهبي توګه ځورول شوې، د پالاس په نوم یو شاعر د خپل او د ښار ویجاړتیا داسې بیان کړه:
ایا دا ریښتیا نه ده چې موږ مړه او یوازې یو؟ موږ په ظاهر کې ژوند کوو او موږ یونانیان، د ناورین په غیږ کې راګیر یو، موږ ژوند د خوب په څیر جوړوو، ځکه چې موږ ژوندي پاتې شوي یو، که څه هم زموږ د ژوند لاره مړه او تباه ده؟
د طالبانو تر چتر لاندې د افغانستان د خلکو وضعیت هم همداسې دی. خلک احساس کوي چې دوی مړه شوي او د دوی د ژوند لاره ورکه ده. که موږ غواړو خلکو ته د ژوند احساس بیرته راوړو، یوازې یوه لاره ده: د “د ازادۍ تنګ لاره” بیا رغول. یوازې د افغانانو د سیاسي او مدني آزادیو او د تابعیت د حقونو په رسمیت پیژندلو سره دوی مطمین کیدای شي. دوی د ازادۍ خوند اخیستی دی. هغه څوک چې د ازادۍ خوند وخوري هغه به په بل څه بدل نه کړي. د وړیا لپاره، هیڅ شی د آزادۍ څخه خوږ نه دی. دا ښه ده چې دلته د پاچا اسپاړټ استازي ته د یونان د سفیرانو کلمې یادونه وکړو. کله چې پاچا اسپاړټ پریکړه وکړه چې په سپارټا برید وکړي، هلته خلکو دوه استازي د هغه سره د خبرو لپاره واستوي. مخکې له دې چې پاچا اسپاړټ ته ورسیږي، د سپارتان استازي د یوه پارس ماڼۍ ته ورسیدل چې د مدیترانې سمندر په آسیا کې د پاچا استازی و. هغه دوی په وقار سره مني او په تود هرکلي کوي او په ورته وخت کې وړاندیز کوي چې دا غوره دهد سپارتا په فتح کولو کې د پاچا سره همکاري وکړئ. پارسي ادامه ورکوي چې د دوی د همکارۍ په بدل کې، پاچا چمتو دی چې تاسو د خپلو ځمکو د حاکم په توګه وټاکي. هغه دوه سپارتونان چې د یوه منشي په توګه یې ازاده روحیه درلوده او د ازادۍ خوند یې څکلی و، په فارسي ځواب ورکړ او ویې ویل: ته په دې اړه فکر نه شې کولای، ځکه چې تا له موږ سره د ژمنې هڅه وکړه، خو له هغه څه مو ګټه پورته نه کړه چې موږ یې لرو. تاسو ښايي د پاچا احسان په خپلو سترګو لیدلی وي، او تاسو د ازادۍ، خوند او څومره خوندور په اړه هیڅ نه پوهیږئ. خو که مو د ازادۍ مزه خوړلې وای، نو سمدستي به مو موږ ته دا مشوره راکړې وه چې دا نه یوازې په نریو او ډالونو، بلکې په پنجو او غاښونو هم خوندي کړو.»
