چندی پیش در کتاب “تاریخ فشرده‌ی هند” به سخنی از ایشوار چاندرا ویدیا، مصلح اجتماعی بنگالی، برخوردم که وضعیت زنان هند در سده‌ی نوزدهم را توصیف می‌کند، اما امروز آینه‌ی تمام‌نمای وضعیت زنان افغانستان شده است.
ویدیا با اندوه نوشته بود: «در جامعه‌ای که مردان نه رحم دارند، نه دین، نه درکی از عدالت، نه فهمی از خیر و شر؛ جامعه‌ای که سنت را فعالیت اصلی و دین را برتر می‌شمارد، بهتر است زنان هرگز به دنیا نیایند.»
از هر زاویه که بنگریم، این جمله با وضعیت امروز جامعه‌ی ما هم‌خوان است.
بیش از چهار سال است که زنان و دختران افغانستان از تمام حقوق انسانی‌شان محروم شده‌اند. بیش از پنجاه فرمان محدودکننده علیه آنان صادر شده؛ فرمان‌هایی که حق تحصیل، حق کار و حتی حق شنیده شدن صدا را از آنان گرفته است.
در جامعه‌ی ما زنان نه حق آموزش دارند، نه حق اشتغال، و نه حتی حق قدم‌زدن در پارک‌ها و اماکن تفریحی. و طالبان همه‌ی این ستم‌ها را زیر نام «دین» و «فرهنگ افغانی» توجیه می‌کنند.
اما از طالبان عجیب‌تر، سکوت مردانِ نامرد این سرزمین است؛ مردانی که خود پدر و برادر همین دختران‌اند. در چهار سال گذشته، دریغ که هیچ‌گاه برای اعتراض به این آپارتاید جنسیتی به خیابان نیامدند و برای حقوق خواهران، دختران و مادران‌شان صدا بلند نکردند.
شاید می‌ترسند؛ شاید هم با طالبان هم‌نظرند که وظیفه‌ی زن را صرفاً ارضای غریزه‌ی جنسی مردان می‌دانند و تحصیل و سواد را برای او بی‌معنا.
افغانستان را «گورستان امپراتوری‌ها» می‌نامیدند، اما امروز نام برازنده‌اش «گورستان زنان» است.
در سرزمینی که از فرهنگ پنج‌هزار ساله دم می‌زنیم و دیروز یکی از مقامات طالبان به پاکستان طعنه زد که «ما ملت بی‌تاریخ و بی‌فرهنگ نیستیم»، رسم دخترکشی عرب جاهلی رواج دارد.
اعراب جاهلی، به گواه قرآن عظیم‌الشان، دختران را زنده به گور می‌کردند؛ ما اما استعداد دختران را زنده به گور می‌کنیم.
ممانعت از آموزش و کار، و حذف زنان از عرصه‌ی اجتماعی و سیاسی، هم‌سنگ زنده‌به‌گورکردن آنان است.
در افغانستان رسم برده‌داری را دوباره زنده کرده‌ایم و بزرگ‌ترین نهاد برده‌داری تاریخ را بنا نهاده‌ایم.
دیتر میسگلد تعریفی هول‌انگیز دارد: «برده‌گی یعنی راندن انسان از فضای اشغال‌شده توسط انسانیت؛ یعنی انسانیت‌زدایی.»
و امروز طالبان با محروم‌کردن زنان از تمام حقوق طبیعی و انسانی‌شان، تلاش می‌کنند آنان را به برده‌های جنسی بدل کنند؛ چرا که زنان را از فضای انسانیت بیرون رانده‌اند.
ننگ بر ما، شرم بر ما که در قرن بیست‌ویکم زنان را زنده به گور می‌کنیم!
نفرین بر ما که هنوز برای زنان حق و حقوق انسانی قائل نیستیم و می‌خواهیم آنان را به برده‌ی جنسی بدل سازیم!
